Morre Mariano Ozores, o cineasta que fixo rir a millóns de españois

O cine español despide a unha das súas figuras máis prolíficas e queridas. Mariano Ozores, director e guionista que marcou varias xeracións co seu inconfundible humor, faleceu este mércores en Madrid aos 98 anos de idade, segundo confirmou a Academia de Cine. Cun estilo popular, directo e sen pretensións, Ozores logrou conectar como poucos co gran público, a pesar de ser moitas veces ignorado pola crítica.

A capela ardente abrirase esta mesma tarde no Tanatorio da Paz, onde familiares, amigos e compañeiros de profesión poderán renderlle homenaxe.

Un legado cinematográfico difícil de igualar

Con 96 películas ás súas costas e máis de 90 millóns de espectadores, Ozores foi, sen dúbida, un dos directores máis prolíficos do cine español. Soubo gañar ao público a base de comedias lixeiras, sátiras sociais e retratos hilarantes dunha España en plena transformación. A súa prioridade nunca foi o recoñecemento académico, senón facer rir. E conseguiuno como poucos.

Nacido en Madrid en 1926, creceu nunha familia de actores —fillo de Luisa Puchol e Mariano Ozores, e irmán de José Luís e Antonio Ozores—, o que lle permitiu vivir desde moi novo entre bambalinas. Con todo, pronto comprendeu que o seu talento non estaba sobre o escenario, senón detrás das cámaras.

“Son autodidacta”, confesaba en entrevistas. “Ir de teatro en teatro ensinoume a ver de que ría o público. E iso foi a miña escola”.

Unha carreira imparable ao servizo da risa

A súa entrada no cine produciuse nos anos 50, como guionista ao servizo do produtor Benito Perojo, e pronto pasou a dirixir as súas propias películas. En 1959 debutou coas dúas e media e veleno, protagonizada polos seus irmáns. Desde entón, o seu ritmo de traballo foi frenético: escribía pola noite o que rodaba ao día seguinte, logrando estrear até seis películas nun só ano, como ocorreu en 1982.

Durante cinco décadas colaborou cos intérpretes máis populares do momento: Lina Morgan, Alfredo Landa, José Luís López Vázquez, Concha Velasco, entre outros. Pero foi a súa alianza co produtor José María Reyzábal e o descubrimento do dúo cómico Fernando Esteso e Andrés Pajares o que marcou unha época dourada para o seu cine.

O fenómeno arrincou cos bingueros (1979), e o éxito foi tal que unha das súas películas, Eu fixen a Roque III, chegou a atrasar a estrea do Imperio contraataca en España. As produtoras sabían que non podían competir con Ozores e o seu trío estrela.

Recoñecemento tardío e agarimo do público

A pesar da súa enorme repercusión comercial, o recoñecemento institucional chegoulle tarde. Foi un dos primeiros membros da Academia de Cine (número de carné 18), pero non foi até 2016 cando recibiu o Goya de Honra. Aquel discurso foi emotivo e sinxelo, como el: lembrou a todos os actores que o acompañaron no camiño e, en especial, aos seus irmáns, cos que compartiu moitas rodaxes.

Acompañado polas súas sobriñas, as actrices Adriana e Emma Ozores, dedicou o seu premio ao “ente misterioso” ao que sempre sentiu en débeda: o público. “Ao respectable público, que mo deu todo”, dixo visiblemente emocionado.

Filmografía selecta de Mariano Ozores 

Os bingueros (1979)
Comedia protagonizada por Andrés Pajares e Fernando Esteso, sobre dous amigos que buscan solucionar os seus problemas económicos xogando ao bingo. Un clásico do cine do destape, moi taquillera polo seu humor absurdo e a química do dúo.

Eu fixen a Roque III (1980)
Pajares e Esteso interpretan a dous pueblerinos enfrontados polas súas terras, no medio dun plan para construír unha central nuclear. Antonio Ozores destaca como un xeque árabe. Mestura humor rural e sátira social.

É perigoso casar aos 60 (1980)
Con Paco Martínez Soria, conta a historia dun home de 60 anos que quere casar para ter un herdeiro, xerando enredos. Comedia costumista de gran éxito.

Como está o servizo! (1968)
Gracita Morais e José Luís López Vázquez protagonizan esta comedia de enredo sobre unha criada que causa situacións hilarantes nunha casa de clase alta. Un referente do humor dos 60.

Cristóbal Colón, de oficio... descubridor (1982)
Parodia histórica con Andrés Pajares como Cristóbal Colón, chea de gags irreverentes. Gran éxito comercial polo seu humor absurdo.

Os liantes (1981)
Pajares e Esteso son dous estafadores que tentan enganar a un millonario. Antonio Ozores achega o seu humor característico. Exemplo do cine do destape.

A hora incógnita (1964)
Película de ciencia ficción sobre un pobo ameazado por un mísil nuclear, con José Luís Ozores, Antonio Ozores e Emma Penella. Unha rareza na filmografía de Ozores, revalorizada pola súa orixinalidade.