Crónica - resumo de O Son do Camiño 2022: Choque de xeracións noutro éxito de público

A masiva asistencia, a ampliación do recinto e a diversidade de estilos están entre os activos de leste O Son. 

Entre os aspectos para mellorar, o prezo dos produtos dentro e a limitada visibilidade dos artistas do país. 

Fontes da organización indican a Galiciapress que dos cinco feridos no derrube do escenario de hai unha semana, só un segue no hospital.

Adolescentes, incluso preadolescentes, monopolizaban as primeiras filas do concerto de Triángulo de Amor Bizarro e miraban estrañados, molestos algúns, aos puretas que pogueaban uns metros máis atrás. E é que a rapazada estaba alí non para ver aos de Abanqueiro, pillaran sitio á primeira hora do sábado para a próxima actuación programada no escenario principal, a da estrela arxentina de música urbana Nicki Nicole. 

Os menores  -e as súas nais que vixiaban desde as últimas filas do enorme anfiteatro de Ou Monte do Gozo- tiñan cara de non entender tal entusiasmo pola melodía ruidista de Triángulo, autores do mellor rock en España durante a pandemia.
 

Esta anécdota ilustra o eclecticismo do festival, que é a clave nos seus reiterados éxitso de convocatoria. Outra vez cheos totais xoves, venres e sábado. O Son hai anos que aposta por moita diversidade non só en estilos, tamén nas idades do público obxectivo. O resultado da mestura é un triunfo promocional para o Xacobeo e unha potente inxección económica para Santiago. 

O logro deste ano ten un mérito especial, pola dificultade engadida do accidente que tombou o escenario principal a unha semana da inauguración. Afortunadamente, ás dúas promotoras que organizan o evento, as galegas Esmerarte e Old Navy Port, sóbranlle táboas e conseguiron superar un desafío de calado con nota. Por certo, a organización indica a Galiciapress que dos cinco feridos catro xa están na casa e un segue hospitalizado pero evoluciona favorablemente.

Máis aló do puramente artístico - campo onde todo é debatible, pois para gustos hai cores- o festival mellorou este ano en varios aspectos organizativos. Sobre todo, a ampliación do espazo dispoñible. 

Se o recinto xa era grande, a adecuación da parte superior do Parque do Monte do Gozo, onde estaba o inútil estanque, resulta todo un acerto. A pesar da multitude, non hai sensación de abafo e o evento dispón agora dunha zona arborizada. Foi un refuxio para os momentos nos que pegou o sol; que os houbo, aínda que foron poucos; como poucos foron tamén, afortunadamente, os temidos chuvascos. 

A organización e o concello lograron mellorar tamén o acceso en autobús, tradicionalmente o punto débil do festival, pola estreiteza das estradas próximas. Tamén houbo avances na xestión do lixo na Rúa dás Estrelas. A cantidade de mozas de  botellón á porta do festival segue sendo considerable, pero hai máis contedores e parece que algo menos de incivismo.
 

No ámbito organizativo, o maior reproche que se pode facer son os prezos dentro do recinto. A entrada e os abonos seguen sendo moi alcanzables, comparado con outros eventos similares, en parte grazas á notable axuda da Xunta (2,5 millóns de euros para a edición de 2020). 

Con todo, ter que pagar 9 € por un vaso de cervexa que non chega ao litro é abusivo. Poida que outros festivais, que tamén teñen apoio público, fagan o mesmo, pero iso non xustifica o exceso. Fagamos contas, aínda que sexa a vuelapluma: se cada asistente cómprase un vaso así cada xornada, xa facturarían máis de 1 millón de euros só en cervexa. 

No ámbito artístico, hai quen lle pon pegas ao cartel. Non pola diversidade, pois este festival sempre busco non cualificarse nun estilo,  pero si polo evidente tinguidura moi comercial de varios dos artistas das horas máis importantes. Non se diferenciaba moito dos que podería ofrecer un festival de Os 40.
 

Nese sentido, estaría ben que, dado que hai diñeiro público detrás, a inclusión de artistas galegos gañase visibilidade. A selección foi acertada, numerosa e diversa (Boyanka Kostova, Triángulo de Amor Bizarro, Sen Senrra, Budiño, Guadí Galego …). Con todo, bótase en falta que algunha vez un artista do país teña a oportunidade de presentarse no escenario principal á mellor hora.  Este ano era unha boa ocasión, dado o fenómeno Tanxugueiras. 
 

Quizais suceda en O Son do Camiño 2023? Porque está visto que, dado o éxito de público, o festival pode e debe consolidarse, aínda que aínda falte para o Xacobeo 2027.