​Chegou ao seu fin a ditadura da familia Castro en Cuba?

“Estamos a pasar tanta fame que nos comemos o medo”. Esta é unha frase moi ilustradora, dita por un cubano que tomou parte nalgunhas das manifestacións que estes días están a realizarse en distintas cidades do país caribeño. Onde á grave crise económica -falta de alimentos, apagamentos -engadiuse a sanitaria, xa de por se deficitaria, que se viu agravada por a pandemia Covid. Este cúmulo de necesidades fixo explotar a unha boa parte da cidadanía que saíu ás rúas, sen medo, a pesar da represión do réxime que leva máis de 60 anos dirixindo, mellor devandito, controlando con man dura o país.

As rúas enchéronse de xentes que reclamaban vacinas, medicinas, e alimentos. Facíano a pesar da contundencia das forzas policiais, as detencións indiscriminadas, as ameazas e os golpes recibidos. Onde maiores e especialmente novos, que coñeceron -non hai tanto tempo- as novas tecnoloxías, as redes sociais que lles permitiron a acceder a outro mundo moi diferente ao seu. A pesar de que o goberno cortara o servizo da internet nos móbiles para facer fracasar os chamamentos , estas seguiron realizándose, co agravante que o goberno autoritario incitaba aos seus seguidores para saír tamén ás rúas para enfrontarse a os manifestantes “díscolos”. Un feito dunha gravidade extrema, se temos en conta que os dirixentes do país incitaban ao enfrontamento entre irmáns, un feito realmente incomprensible para os demócratas.

Unha persoa viches unha camiseta representativa a favor da democracia en Cuba no Congreso dos Deputados en apoio ás mobilizacións contra o Goberno cubano  ao 12 de xullo de 2021, en Madrid /EP

A situación sanitaria en Cuba é alarmante. Este xoves, as autoridades sanitarias informaban de 3.819 novos casos de coronavirus, unha cifra que se converte na máis alta rexistrada nun só día, e con 26 pacientes falecidos nas últimas 24 horas. Na actualidade hai 21.097 pacientes ingresados, dos cales 173 atópanse en unidades de coidados-32 críticos e 101 graves Son cifras oficiais, outras fontes falan dun número moi superior.

Ante a gravidade dos feitos, o ata hai pouco tempo presidente de Cuba- por designación do seu irmán Fidel- Raúl Castro aparecía en público para contrarestar a presenza e o éxito das distintas manifestacións: hai que lembrar que Raúl Castro xubilábase “” da presidencia do país- do partido deixaba a secretaria xeral en abril do 2021- fai case tres anos, aos 87 anos. Iso si, segue mantendo os fíos do país, ao deixar á fronte do mesmo e do partido ao seu golfiño, Miguel Díaz-Canel, nun intento de dar unha imaxe de modernidade e cambios que se realizaron con contas pingas, e o bote estaba case baleiro.

A revolución pretendía ser a aniquilación da ditadura de Bautista, pero ao final, a revolución hase convertidoen a implantación doutra ditadura. Ningunha das dúas ten xustificación para os cubanos que viviron en carne propia os efectos de ambas as

A revolución en Cuba veu da Man de Fidel, O Che Guevara e algúns compañeiros máis que foron “caendo” ao longo dos anos do goberno da familia Castro. A revolución pretendía ser a aniquilación da ditadura de Bautista, pero ao final, a revolución hase convertidoen a implantación doutra ditadura. Ningunha das dúas ten xustificación para os cubanos que viviron en carne propia os efectos de ambas.

Agora, cando parecía impensable unha nova revolta, polo control que exerce o réxime sobre o pobo, as persoas bótanse ás rúas. Só unha boa solución fará posible acalar as voces deste grave conflito : cambio de réxime, con eleccións libres ou cambio de estratexia deste goberno, unha das dúas pode frear o que se albisca como unha loita entre cubanos da que nada bo pode saír.

“Unha nación sen eleccións libres é unha nación sen voz, sen ollos e sen brazos”, non se equivocaba Octavio Paz cando facía esta afirmación. Porque ao final, como dicía Charles Chaplin, “ Os ditadores son libres só eles. Pero escravizan ao pobo". Non hai que deixar de lado o que está a ocorrer en Cuba.