​Rodrigo Conde: “Todo está a ir rodado; temos posibilidades de lograr unha medalla en Tokio”

Para as Olimpíadas de Tokio 2020, Galiciapress prepara o camiño aos Xogos cunha serie de entrevistas a algúns dos mellores deportistas galegos que previsiblemente formarán parte da delegación española para a cita olímpica e nos Xogos Paralímpicos. Con moitas opcións de medallas este ano, Galiciapress entrevista nesta ocasión a Rodrigo Conde (Moaña, 1997), un dos primeiros españois en selar o seu billete para Tokio.

Cando aínda nin sabía que no seu deporte había campións olímpicos, os seus adestradores xa o vían coa medalla ao pescozo, se ben nunca llo chegaron a dicir á cara. Nacido en Moaña e cincelado polas ondas que golpean a península de O Morrozo, Rodrigo Conde é un deses diamantes en bruto do deporte nacional aos que só fai falta ver unha vez para saber que ten algo que o diferencia do resto. E con só 22 anos vai camiño de demostrar a todos os que apostaron por el que non estaban equivocados.

Rodrigo Conde (izq.) remando xunto a Manel Belasategui 

O pasado mes de agosto logrou xunto ao seu compañeiro Manel Belasategui (Bañolas, 1999) clasificar ao seu barco aos Xogos Olímpicos de Tokio 2020 na modalidade de dobre skull lixeiro. Campión do mundo sub23 e condecorado pola Federación de Remo como o mellor de 2018, Conde afronta este 2020 coa seguridade daquel que sabe que este pode ser o seu ano. As opcións en Tokio, as súas sensacións na auga ou a motivación para xullo son algúns dos temas desta conversación, onde tamén hai oco para falar da sua Moaña natal, dos sacrificios que hai que facer para estar tan novo na elite do deporte mundial ou do tan comentado coronavirus, ao que non lle ten tanto medo como ao mexillón tigre.

O primeiro de todo: a cinco meses de ir a Tokio, como está Rodrigo Conde? Como está a ser este principio de ano?

A verdade é que está a ser moi moi bo. Como sempre co meu compañeiro Manel e facendo sesións incribles de adestramentos e cada día mellor. É que vai todo rodado, é unha cousa incrible.

E iso que vés dun 2019 histórico. Fuches dos primeiros españois en selar o billete a Tokio. Foi o ano no que mellor te sentiches en canto a forma?

Sen dúbida. Tanto no referido á forma física como mental. Cando as cousas van ben desde o primeiro momento sabes que o resultado final vai ser bo tamén e por sorte este ano está a ser igual ou mellor que o anterior.

Tan importante como ti vai ser Belasategui, a outra pata deste banco. Como ves ao teu compañeiro?

Eu por Manel non me preocuparía para nada! É dicir…é que non hai unha persoa máis enchufada que el no obxectivo e que teña as ideas máis claras. E temos as mesmas ideas. Por iso van as cousas tan ben, porque pensamos exactamente igual e cando toca apertamos os dous o mesmo, sen ningunha dúbida.

A compenetración é obvia, e non sei ata que punto xoga a favor o compartir tanto tempo en Sevilla. Como é a adaptación á cidade? É complicado estar lonxe de Moaña a pesar de levar tanto tempo alí?

Ao final acaba sendo outra casa. Ao principio si que foi duro adaptarme a estar lonxe da casa, pero agora teño alí o meu grupo de amigos, a miña parella e ao final alí estou ben. Evidentemente, non é como estar na casa, pero estou moi ben. De todos os xeitos non sempre estamos en Sevilla. É máis, agora mesmo estamos en Cataluña, que chegamos esta semana.

E isto responde a rutinas especiais para a preparación para xullo?

O que facemos é ir cambiando de centro de adestramento, pero a principio de ano. Agora xa quedaremos aquí en Cataluña ata que viaxemos aos Xogos. O noso adestrador é de aquí e tamén traballa co club, polo que tamén ten que estar aquí, e para poder adestrar mellor trasladámonos aquí.

Non hai unha persoa máis enchufada no obxectivo e que teña as ideas máis claras que Manel 

Como preparas as Olimpíadas cando faltan só cinco meses? Tes adestramentos específicos ou competicións deseñadas para preparar a cita olímpica?

Non, ao final competicións aínda non tivemos ningunha a nivel internacional. É certo que agora vén a parte bonita da tempada, por dicilo así, que son as competicións internacionais. Temos dúas Copas do Mundo por diante antes dos Xogos e son as dúas regatas máis importantes para Tokio. O resto son competicións a nivel nacional e son en teoría para ver o nivel en vistas ás probas internacionais.

RIVAIS EN TOKIO E O CORONAVIRUS

Tes xa marcados quen vai a ser os grandes rivais a superar en Tokio? Que crees que vai marcar a diferenza?

Todos van ser rivais moi moi fortes. Na nosa categoría, que é o peso lixeiro, as diferenzas son mínimas entre os barcos, polo que calquera che pode dar a sorpresa e apertarche as porcas.

Pero crees que vai estar liga máis ben ao estado de forma ou terá máis peso un compoñente psicolóxico? Ti mesmo fas fincapé no feito de que todo vaia rodado e telo todo a punto…

Un pouco de todo. Vai ser un cúmulo de cousas se queremos sacar unha medalla, que sinceramente creo que temos moitas posibilidades de lograr unha medalla. Temos que ser conscientes de que vai ser moi pero que moi complicado e que ten que saír todo perfecto, tanto o peso, como a motivación, os adestramentos de todo o ano…por agora imos cumprindo os obxectivos a curto prazo, que son adestrar da mellor forma posible e estar motivados. Iso é o que vai marcar a diferenza, o ter un gran ano. 

A pesar de todo, a actualidade ao redor de Tokio 2020 xira en torno ao coronavirus e a posibilidade de aprazar ou mesmo cancelar os Xogos. Hai inquietude con este tema? Falaches con outros compañeiros respecto diso?

Hai algúns que son un pouco paranoicos por dicilo dalgunha maneira e están un pouco angustiados, pero eu a verdade non creo que vaia a pasar nada. Considero que se lle está dando demasiada bóla a algo que non é para tanto. Loxicamente hai que ter precaución, pero non penso que sexa tan grave como o están pintado os medios e demais. Gústalles crear pánico e é o que hai…

Non hai que desinfectar o barco de momento entón.

Ao contrario! Si que hai. Pero non polo coronavirus, senón polo maldito mexillón tigre.

MOAÑA, DISCIPLINA E SACRIFICIO

Con 22 anos formas parte dunha xeración de deportistas galegos que destacan tanto por estar na elite como pola súa mocidade. Ana Peleteiro, Adrián Ben, Desirée Vila… Con Belasategui clasificaches o bote máis novo da historia de España e fuches distinguido como o mellor de España de 2018. Estamos ante unha xeración irrepetible ou imos ir a máis?

Eu sinceramente espero que a nosa xeración sexa a que poida dar un cambio no remo español. Levamos moitos anos na escuridade, por dicilo dalgunha maneira, e confío en que estes Xogos sexan perfectos. É máis: esa é unha das motivacións que teño. Tómome estas Olimpíadas como unha responsabilidade miña facer o mellor papel posible nos Xogos e que se empezo a falar do remo máis aló da miña casa e dos meus compañeiros.

Desde logo en Moaña non creo que se fale de moitas outras cousas. Talvez de Iago Aspas, pero en xullo vai soar o teu nome moito.

En Moaña están bastante contentos e bastante envorcados comigo. Teño que agradecerlles tamén o apoio que me están dando neste ano tan importante.

Rodrigo Conde foi condecorado como o mellor de 2018 pola Federación Española de Remo

Cal é o teu primeiro recordo dunhas olimpíadas?

Uf…pois penso que nin sabía que existía o banco móbil. Unha vez, o típico de que estás a esculcar e ves que o están botando pola tele, pero eu antes competía en banco fixo coas traiñeiras. Pero nin sabía que era unha modalidade olímpica de remo e cando o ves dis: “Hostias! Pero e isto que é?”. E xa me empezou a picar a curiosidade, empecei a buscar vídeos, a falar cos meus adestradores…e ata hoxe.

Polo que sei foron eses adestradores os que che dixeron que poderías chegar a ser campión mundial en cuestión duns anos. 

A ver…foi un adestrador o que me dixo que debía marcharme. Que era unha pena, que levaban toda a vida coidándome, cousa que é verdade, pero foi el o que me dixo: “Rodrigo, tes unha calidades que non teñen outros. Aprovéitaas e vaiche”. Pero a min non me dixeron directamente que podía ser campión mundial. Iso falábano por detrás.

Pois a verdade que non erraron: 22 anos e olímpico. Con 22 anos en agosto o normal é estar de romaría en romaría, pero ti vas estar en Tokio. Canto ten que sacrificar un deportista novo como ti para chegar a esta excelencia? 

É complicado. Chega un punto no que entras na rutina. E non é que xa che dá igual, porque eu por exemplo sempre fun moi carnavaleiro e ves a todos os teus amigos saíndo, disfrazados e demais…Faise duro, loxicamente, pero a miña forma de pensar é que o que eles están a facer agora eu podereino facer dentro duns anos; con todo, o que estou a facer eu agora moi pouca xente poderá facelo na súa vida. É o que me axuda a non desmotivarme. Hai que tirar de motivación dalgún lado, senón é complicado.

A pesar dos éxitos do remo español leste é un deses deportes que non recibe un cuantioso financiamento. Con todo, cando chegan as grandes citas, parece que esiximos aos remeiros e a outros deportistas que gañen absolutamente todo cando en moitos casos teñen que saír a adestrarse fóra de España para ter unhas condicións mínimas para adestrar, por exemplo. Como ves esta desigualdade desde dentro?

No meu caso eu non podo adestrar en Moaña porque a miña especialidade alí non se pode facer, porque non hai un río con estas condicións. Por iso nese aspecto non podo esixir moito máis. Pero si é certo que nalgúns deportes, por exemplo o atletismo, teño escoitado a Ana Peleteiro dicir que non hai moito apoio, que as pistas están deterioradas. Loxicamente isto tería que arranxarse. De feito hai pouco saíu o presidente do Comité Olímpico Español dicindo que hai deportistas en probas clasificatorias para os Xogos Olímpicos que se están custeando eles mesmos as viaxes con diñeiro do seu peto. Iso si que me parece, non se se denigrante, pero inxusto polo menos.

O que os meus amigos están a facer agora eu podereino facer dentro duns anos; o que estou a facer eu agora moi pouca xente poderá facelo na súa vida 

Ou o caso de Alberto Seoane, campión de tenis adaptado, que ten que recorrer ao corwdfunding para ter opción de ir a Tokio nas paralimpiadas cando é un dos mellores na súa disciplina.

Pois si, a verdade é que é unha mágoa. Ao final o único que se vende é o fútbol, o baloncesto e pouco máis e para eles vai todo. Pero bo, iso sabémolo e tampouco hai que darlle moitas máis voltas.