Rodrigo Corrales: "É triste ver deportistas de elite emigrando por non ter condicións mínimas para adestrar na súa terra"

Para as Olimpíadas de Tokio 2020, Galiciapress prepara o camiño aos Xogos cunha serie de entrevistas a algúns dos mellores deportistas galegos que previsiblemente formarán parte da delegación española para a cita olímpica e nos Xogos Paralímpicos. Con moitas opcións de medallas este ano, Galiciapress inicia este serial entrevistando a Rodrigo Corrales (Cangas do Morrazo, 1991), porteiro da selección española de balonmán nesta segunda parte da conversación. 

A cinco meses dos Xogos Olímpicos, moitos deportistas contan os días que quedan no calendario antes de viaxar a Tokio para cumprir o obxectivo de todo deportista de elite. É o caso de Rodrigo Corrales, que nesta segunda parte da conversación con Galiciapress comenta as opcións da Selección Española de balonmán para conseguir medalla -ao que aspira tamén o combinado feminino- e onde el se perfila como unha das figuras dos ‘Hispanos’.

Rodrigo Corrales atendeu a Galiciapress

Por iso, e pola autoridade que lle confiren dous ouros Europeos entre unha infinidade de títulos, fala sen andrómenas sobre a situación actual do balonmán en España, un deporte vindo a menos a nivel de clubs pero talvez no seu mellor momento como selección nacional. Ademais, Corrales  reflexiona sobre o pouco valor que damos aos triunfos de deportistas que sacrifican todo por un título ou do orgullo de pertencer a unha “vila olímpica” como Cangas. E todo isto coa súa estrea nuns Xogo Olímpicos en o horizonte, un soño desde que festexaba nas rúas do seu pobo as medallas de David Cal. 

No último Europeo houbo moitas sorpresas, con seleccións como Portugal dando a badalada ou con Dinamarca e Francia quedándose fose ao primeiro de vez. Houbo un salto entre as seleccións modestas? Cales crees que van ser os cocos de Tokio?

Poden cambiar moitas cousas. Por nivel creo que tanto Francia como Dinamarca van chegar a Tokio e mellorar moito o papel do Europeo. Son seleccións con grandes xogadores, con moitísimo potencial. Debemos ter en canta unha cousa: a diferenza do Europeo, onde os xogadores veñen das súas ligas, nos Xogos Olímpicos hai un mes para poñer a punto táctica e fisicamente a un equipo. Aí hai seleccións que se beneficiarán diso e non teño dúbida de que Francia e Dinamarca mellorarán moito cunha boa preparación e tempo para adestrar.

Daquela Portugal, cun preolímpico complicado, polo nivel do Europeo pode estar nas Olimpíadas porque foi unha gran e grata sorpresa, porque a verdade que xogan ben e dá gusto ver como o balonmán crece noutros países. Para Tokio hai seleccións moi complicadas: Suecia xoga a un nivel incrible, Croacia vén de xogar a final, Francia e Dinamarca mellorarán o seu papel, e logo Alemaña e algunha outra selección. É tremendamente complicado predicir as semifinais…

Sempre se di que o Europeo de balonmán é a cita máis difícil porque aí están reunidas as mellores seleccións do mundo. Que pasa para que a España resístanselle tanto as finais olímpicas? Xa dixeches que é “outro campionato”.

Hai que aproveitar cada competición porque cada unha ten unha cousa diferente. Hai moitas dinámicas e dependes de tantas cousas, de ter confianza, unha boa clasificación, sorte nos cruces…É unha competición longa con moitos partidos e ás veces é unha cuestión de dinámicas porque non tes un calendario normal como co club, onde a preparación está máis pautada. Alí vas xogar un partido e o día seguinte, que debería ser de recuperación, vai ser de recuperación, adestramento e análise do rival porque vas xogar mañá. É algo incrible e difícil, co factor tempo xogando un papel importante na preparación de todos. Se nun Mundial o calendario apenas permite preparación, unha Olimpíada si, cun mes para estar fisicamente ben e analizar outras seleccións, novos sistemas, formas de atacar e defender…

Portugal foi unha gran e grata sorpresa; dá gusto ver como o balonmán crece noutros paises

Espero que en Tokio póidase romper o gafe das finais, pero insisto que vexo outras seleccións cun punto individual por encima do noso e é complicado aventurarse. Hai que seguir os pasos que aprendemos no último Europeo, non caer en soberbias e pensar que o imos a ter fácil porque ao primeiro de vez podemos quedar fóra. Respectar aos rivais, ir partido a partido e esperar ter sorte nos cruces e os grupos. Oxalá podamos romper nós esa barreira, nada me faría máis ilusión, pero é complicado. Somos unha selección que temos xogadores con moita experiencia pero que fisicamente estarán máis esixidos, aínda que ten moitísimo mérito que veteranos como Entrerríos poidan aguantar partidos deste nivel e ao nivel incrible ao que xogan.

Outra das opcións de medalla da delegación española está nas subcampioas do mundo de balonmán. Queda clasificarse pero, como ves ás 'Guerreiras'?

Vin un salto incrible neste Mundial, onde deron un paso adiante. E digo paso adiante porque Carlos Viver cambiou moito a selección nos últimos anos para dar paso a xente nova, como a galega Alicia Fernández que tivo un papel importantísimo, e con eses cambios agora digamos que se recolleron os froitos. Subcampioas, cun preolímpico a priori favorable porque ademais organízase en casa e non teño dúbida de que se van a clasificar.

A galega Alicia Fernández podería volver de Tokio con medalla

Logo en Tokio o mesmo que nós: fixeron un gran Mundial, cun nivel de xogo incrible e espero que estean nas Olimpíadas e aínda que sexa complicado, para nada é imposible e xa se sabe o camiño. Seguro que se clasificarán, 100%, porque teñen un equipo novo, con ambición, que leva anos traballando xunto e onde se viu un salto de calidade importante. Nas Olimpíadas teñen moitas posibilidades. Pero insisto que é complicado: o que pase na fase de grupos, a dinámica, os cruces…só pódese saber na competición, cando te mides como estás fisicamente e mentalmente.

CANGAS, BERCE DE OLIMPISTAS

É curioso porque Cangas do Morrazo pode ser das poboacións con máis deportistas con opcións de ir ás olimpíadas por quilómetro cadrado. A ti súmanse Teresa Portela ou os piragüistas Germade e Graña. Que vos dan de beber en Cangas?

É incrible. E non só por estes Xogos eh! Lembro ir de neno ao auditorio para ver a final olímpica, coa primeira medalla de David Cal en Atenas 2004, algo que xerou moita expectación no pobo. Ao seu regreso fixéronlle unha homenaxe no club de piragüismo, e seguímolos polas rúas cos seus coches… Lémbroo como algo incrible e iso nun pobo tan pequeno que consiga ter tanta xente nunhas Olimpíadas, con Teresa Portela que é a deportista española con máis participacións nos Xogos, algo alucinante nun deporte tan duro e sacrificado como o piragüismo. 

David Cal abriu o camiño, con medallas en Atenas, en Pekin e en Londres, tamén Pérez Rial…Ter deportistas deste nivel é algo impresionante que ás veces non se valora todo o que se ten que valorar. Non todas as comunidades, porque xa falamos de Galicia e de que o deporte galego sempre está moi arriba, aínda que non sempre con recursos, e é algo que eu como deportista admiro e respecto moito. Se finalmente cumpro o meu soño e son parte dese grupo de deportistas galegos cunha traxectoria así, ou a nivel local cos deportistas de Cangas… Estar nese grupo é un privilexio. Dígoo de verdade e de corazón porque representar Cangas e Galicia, coa tradición e o nivel que hai en todos os deportes e moitas veces sen todos as axudas e medios que realmente se precisan, porque moitas veces hai deportistas que chegan sen que ninguén se dea conta e son persoas que fan moitos sacrificios para cumprir ese obxectivo. Participar nuns Xogos nunha terra de grandes campións é un soño. Pero primeiro haberá que esperar a ver se se pode chegar a semis e ter opcións de medalla, porque o que fixeron Cal, Rial…xa participar é algo enorme, pero facelo con medalla, imaxínache!

Cal é o teu primeiro recordo dunhas olimpíadas?

De Atlanta 96 non me acordo, e con Sidney 2000 ás veces chégame algún flash dalgunha competición e mentiría se digo que algún partido de balonmán…Pero a primeira imaxe que me chega é Atenas 2004, coa expectación de David Cal, e recordo caer en cuartos de final con Alemaña no balonmán. É a primeira olimpíada da que realmente teño recordo, de ver a clásicos en atletismo e outros deportes, porque me encanta velo todo nas Olimpíadas. Ter a posibilidade de ver todos os días deporte de alto nivel a todas as horas. E este ano vai ser mellor porque de velo pola tele para participar, vai ser algo moi excitante poder vivir iso en primeira persoa como gran seguidor deses deportes.

"David Cal abriu o camiño"

Imaginate contar en Cangas que vés de almorzar con LeBron James e Simone Biles.

Sempre hai historias así, de xogadores que contan anécdotas de atoparse con outros deportistas en restaurantes ou no McDonald’s que se cruzaban cos do basket. Con LeBron? Non o sei… Pero sería a hostia! A min de verdade que me gustan moito os deportes, e cando digo moito é moito. Gústame o fútbol, o fútbol americano, o baloncesto, sendo de Cangas non podía non gustarme o piragüismo, etc. E teño un gran respecto por todos estes deportistas que están na elite porque case a totalidade deles sacrifican moitas cousas e chegan aí con traballo e disciplina. Gústame ter a oportunidade de coñecelos e velos en directo para inspirarme e ter de referentes a outras persoas ou cambiar puntos de vista, porque creo que é algo importante coñecer a historia daqueles que sacrifican todo por ser o mellor ou ser unha parte importante do seu deporte. Ou ser o mellor que un pode ser, pero sempre co obxectivo de traballar para mellorar e non ser conformista.

DESEQUILIBRO ESIXENCIA-PRESUPOSTOS

A pesar dos triunfos da selección, o balonmán no referido aos clubs vive unha profunda crise a nivel nacional. Con todo, cando chegan as grandes citas, parece que esiximos á selección que gañe absolutamente todo. Falabas dos recursos destinados a outros deportes, como ves esta desigualdade desde dentro?

Non me deixo sorprender cando gañamos o Europeo que moita xente ve a España favorita por tradición. Xuro que me custou varios días asimilar que era campión de Europa. Ninguén se prepara coa idea de chegar alí e ver que pasa, senón que todos aspiramos a gañar. Pero iso só non basta para que non che sorprenda como o consegues: a maneira de gañar, a traxectoria ata o éxito… A min sorprendeume, pero dá a sensación de que en España á xente non lle sorprende tanto. 

E en canto á liga española, mentiría se dixese que o nivel en Francia é o mesmo. Para nada. E non só a nivel de equipos, porque en España empézase a traballar de novo con xente da casa, coa canteira, volven facer ben as cousas e a liga crece ano a ano, pero hai moitísima diferenza entre o nivel de organización de Francia e España coas súas ligas. De esixencia e profesionalismo pola todos os equipos de Francia, onde as condicións para ter equipo son totalmente distintas. Hai moitas cousas para mellorar no balonmán e creo que no deporte en xeral. Sería inxusto falar doutros deportes e deportistas dos cales descoñezo a súa situación, pero decátasche dalgunhas cousas e logo ves a deportistas aos que esíxeselles ser campión cando adestran en pistas de atletismo con fochancas. Campión de que?

Ou Mireia Belmonte, que tiña que adestrar fóra de España porque non tiña as mellores condicións para preparase…

Claro. É verdade, e tes un recoñecemento e cando ganas todo é moi bonito, pero cando realmente necesitas cousas é antes de gañar. Esa é o investimento. Para ter a posibilidade hai que ter medios. Hai moito que mellorar e respectar máis aos deportistas por esa vontade de representar o máis alto posible ao seu pobo, á súa comunidade e ao seu país. Só por ese feito tería que ter máis respecto por parte de concellos, institucións e demais. E cando digo isto dígoo polas condicións das pistas, do mantemento dos clubs, onde hai que axudar. Temos que remar todos na mesma dirección porque para esixir resultados hai que investir e será bo para todo o mundo, porque traerá consigo mellores resultados e a xente estará máis agradecida coa súa procedencia.

Ves que a deportistas ao que se os esíxese ser campión cando adestran en pistas de atletismo con fochancas. Campión de que? 

É triste que moitos se teñan que ir fóra por non ter unhas condicións mínimas para adestrar en casa. Que mellor lugar que en casa? Non o hai. É distinto nun deporte colectivo, e a min gustaríame xogar en España, pero as mellores ligas están fóra. Pero en piragüismo, onde un pode adestrar practicamente onde queira, se en Pontevedra por exemplo non che dan as condicións tesche que ir. Como David Cal, que acabou en Brasil, aínda que non chegou a Río. Non podes ter a un cinco medallas olímpicas en Brasil porque as condicións son mellores. Non se se hai moitos outros países onde pase isto, pero moitos abrirían as portas a un deportista así para que adestrase onde quixese sen ter que emigrar. Por iso digo o do respecto, porque non vale esixir títulos e dicir “O de Cangas, o galego” pero logo aceptar que teña que irse. Tampouco coñezo o global da situación, pero non deixa de ser sorprendente.

En Francia, por exemplo, nun club como o PSG temos unha esixencia máxima, pero ves como a xente nos ten un respecto para chegar a esa esixencia, que ás veces se cumpre ou non, pero sentes que é reciproco todo canto dás e o nivel que tes que demostrar co que recibes da xente. É diferente. Polo que mentiría se che digo que o balonmán aquí é igual que en España. Porque non o é. Pero temos sorte de que na selección tivemos bos resultados e a nosa Federación con Jordi Ribeira teñen unha paciencia e unha vontade tremenda de traballar coa xente nova e trazar o camiño para que poidan chegar á selección, marcándose obxectivos para mellorar e chegar todo o máis alto. Agora espero que dese proxecto, xunto cunha maior seriedade dos equipos, dentro duns anos podamos ter de novo a liga que xa tivemos. Sería o soño de todos os xogadores que estamos fóra. Sería o máximo.