A viúva de Cela sinala aos seus contables no xuízo por malvesacion

Mariña Castaño di que foron os contables os que fixaron unha indemnizacion de 150.000 euros a Tomás Cavanna, por entón director xerente da Fundación do premio nobel.

A viúva de Camilo José Cela, Mariña Castaño, alegou que o despedimento de Tomás Cavanna, que era director xerente da Fundación que leva o nome do nobel, foi unha decisión dela enmarcada na súa "intención" de entregar á Xunta con "un saneamento importante" e ante a diminución de ingresos e dificultades económicas polas que estaba a pasar a entidade.

Así o defendeu durante o interrogatorio ao que se enfrontou na primeira sesión do xuízo por malversación que se celebra na Sección Sexta da Audiencia Provincial da Coruña contra ela, o que era o xerente, o exconselleiro de Manuel Fraga Dositeo Rodríguez e a súa filla, Covadonga Rodríguez. No xuízo dirimirase se a indemnización de 150.000 euros, a Tomás Cavanna pola súa saída da fundación foi pactada e simulou un despedimento en 2010.

Mariña Castaño sinalou aos "contables", cuxos nomes e número non soubo precisar alegando que pasaran dez anos, como responsables de fixar a contía para a marcha de Tomás Cavanna. Na súa intervención si precisou --en resposta ao seu avogado-- que a fundación contaba con 459 obras pictóricas --de Picasso, Mirou e Zabaleta (entre outros, pero o tribunal non lle deixou seguir enumerando por consideralo irrelevante), 54.000 volumes e todos os manuscritos de Cela.

A declaración Mariña Castaño, a primeira investigada en facelo, comezou pasadas as 11,00 horas deste luns tras dirimirse as cuestións plenas, nas que o tribunal rexeitou anular a principal proba pola que se chegou a este xuízo e que foi incautada durante un rexistro en xullo de 2012, como foron os correos electrónicos intercambiados respecto diso do despedimento de Cavanna.

Mariña Castaño asegurou que a "fundación estaba a entrar en dificultades económicas" ao comezar a crise económica en 2007, posto que as subvencións privadas "eran cada vez máis pequenas ou inexistentes" e sostivo que ela mesmo chegou a "anticipar diñeiro" para "pagar nóminas" aos empregados.

En resposta ás preguntas que formulou o Ministerio Fiscal, que expuxo Álvaro García Ortiz, a viúva do nobel dixo que en 2009 as conversacións coa Xunta, para entregarlle a fundación, "estaban suficientemente avanzadas", e que xa viñan de atrás. Previamente, o fiscal pediulle aclarar, en virtude duns correos electrónicos incautados, se non era certo que en novembro de 2009 Tomás Cavanna manifestara que se "acabou o seu tempo".

Mariña Castaño insistiu na intención de traspasar "o suficientemente saneada de gastos" a fundación á Xunta e engadiu que un deles era "o soldo" do director xerente. "E ese era o motivo de prescindir de el", subliñou, antes de incidir en que así, cando "a Xunta tomase as rendas, puxese á persoa adecuada e que non fose tan custoso como o señor Cavanna".

O fiscal tamén lle leu un email enviado por Castiñeiro a Covadonga Rodríguez --contratada "digamos" --pronunciou a investigada-- como auxiliar, pero non tiña as mesmas funcións que el--. Segundo figura na documentación da instrución e cuxo contido dixo no alto García Ortiz, Castaño apuntaba que se "despedía" a Cavanna baixo a súa presidencia e que lle debían unha "ilimitada xenerosidade".

A isto, Mariña Castaño recoñeceu lembrar a palabra "xenerosidade" e sostivo que tanto ela como o seu "defunto marido" debíanlle un "agradecemento ilimitado" polo seu labor na fundación, que "superou" as súas "expectativas".

A CONSIDERACIÓN DO PADROADO

A viúva do nobel explicou que o "despedimento" se someteu a consideración da xunta patronal da fundación baixo a súa proposta e defendeu, en canto á contía (porque se falou inicialmente duns 90.000 euros), que ela se "axustou ao que a contabilidade dicíalle". "Quen era? Haberá que buscar quen era o contable no seu momento", contestou ao ser preguntada por como se chamaba a persoa ou persoas ás que se refería.

Castaño supuxo que o cheque de liquidación asinouno desde Madrid e que se enviaría por mensaxería Galicia, como era o procedemento habitual cos gastos mensuais. Ao ser preguntada por se coñecía se había dispoñibilidade de fondos na fundación o 2 de xuño, tras o acto de conciliación --do que se encargou Covadonga Rodríguez--, dixo descoñecelo, así como tampouco aclarou se o cheque, con data do 31 de xullo, asinouse previamente.

Engadiu que tampouco sabe cando se cobrou o montante e asegurou que non tiña "nin constancia, nin certeza" de que a Xunta ingresase o diñeiro para pagalo. O fiscal citoulle a data na que figura o ingreso bancario da Administración galega na conta da fundación, o 2 de agosto, e que foi cobrado o 18 dese mes de 2010.

"Avisou de que xa había diñeiro a Cavanna?", formulou García Ortiz. "Non lle podo contestar, porque non quero faltar á verdade, non me acordo, supoño que non... no mes de agosto permítome descansar e normalmente non estou na miña casa nin teño o teléfono conectado", respondeu a xornalista de profesión --na televisión pública galega--, como ela mesma lembrou noutro momento do interrogatorio.

"NON QUERÍA VENDER O seu LEGADO"

Mariña Castaño chegou á fundación en 1986, cando aínda non estaba casada co nobel --en proceso de divorcio-- e accedeu á vicepresidencia da entidade en 1991. En 2002, tras o falecemento de Cela, asumiu a presidencia por "unanimidade" do padroado, que deixou antes de que a Xunta asumise as rendas.

A investigada apuntou, en resposta ao seu avogado, que "nunca" percibira ningunha retribución da fundación, "máis ben todo o contrario". "Eu poñía diñeiro e daba patrimonio. O seu despacho de Madrid, con todos os seus papeis e cartas, coleccións de plumas e bastóns... Eu seguín incrementando o legado do meu marido e non só iso, senón que en moitas ocasións anticipei diñeiro para pagar nóminas", defendeu.

Mariña Castaño sinalou que se chegou a contactar con Caixanova, polos seus "intereses culturais", para que pasase ao seu patrimonio o legado da fundación, pero "non chegou a callar".

Ademais, indicou que era desexo expreso do seu marido que a entidade quedase en Galicia e "non quería vender o seu legado para que se convertese en diñeiro para gastos da fundación". "Hoxe creo que xa non é así, pero o meu marido non quería en absoluto que se alterase a orde que deixara el. Que nós deixaramos", sentenciou.