Quirónsalud Lugo abre unha unidade de convalecencia para pacientes que, tras o alta, aínda non poden volver a casa

Este tipo de unidades de convalecencia son recursos asistenciais intermedios que actúan como unha ponte crucial entre a atención hospitalaria de agudos e o domicilio. O seu obxectivo é atender a pacientes que xa están médicamente estables, é dicir, que superaron a fase máis crítica da súa enfermidade ou cirurxía, pero que aínda non recuperaron a autonomía funcional suficiente para desenvolver na súa vida diaria. Este período, coñecido como fase subaguda, é determinante para o prognóstico a longo prazo do paciente, xa que unha recuperación incompleta pode derivar nunha dependencia crónica, caídas ou reingresos hospitalarios frecuentes.

O público ao que se dirixe este novo servizo é amplo e reflicte unha realidade demográfica palpable, especialmente en Galicia. Está pensado para persoas, a miúdo de idade avanzada, que sufriron unha intervención cirúrxica relevante, como unha operación de cadeira ou xeonllo, e que necesitan fisioterapia intensiva antes de poder camiñar con seguridade. Tamén é un recurso crave para pacientes que se recuperan de procesos médicos severos, como unha insuficiencia cardíaca descompensada, unha pneumonía grave ou un ictus, que deixan secuelas funcionais que requiren rehabilitación e coidados de enfermaría cualificados antes de que a persoa poida ser coidada con seguridade pola súa familia.

A creación desta unidade en Lugo responde, segundo o hospital, a unha necesidade detectada directamente na planta. "Superada a fase aguda da enfermidade, moitas persoas non están preparadas para desenvolver a súa vida con total independencia como antes e as súas familias non ven capaces de prestarlles os coidados sanitarios que necesitan, e aquí é onde lles prestamos apoio desde Quirónsalud”, explica o doutor Fernando Peña, especialista do Servizo de Medicamento Interno do Hospital Quirónsalud Lugo e responsable médico desta nova unidade. O equipo da unidade compleméntase co Dr. Jesús Pérez Nellar e con Pamela Balsa como supervisora de Enfermaría.

A problemática que aborda o centro é un desafío común para moitas familias galegas. A supervisora de Enfermaría, Pamela Balsa, detalla as barreiras que atopan os pacientes e os seus coidadores tras recibir o alta. “As principais dificultades que se expoñen son a recuperación do 100% da mobilidade para ter unha vida autónoma, unha lesión permanente que require da adaptación do domicilio ou a xestión de recursos sociosanitarios que non son inmediatos”, precisa. Este último punto é especialmente sensible, xa que o tempo de espera para acceder a prazas públicas ou adaptar a vivenda pode crear un buxán asistencial que estas unidades de curta estancia buscan cubrir.

Para garantir esa recuperación funcional, a Unidade de convalecencia de curta estancia do hospital lucense contará cun equipo multidisciplinar. O servizo inclúe atención médica permanente durante 24 horas, coidados de enfermaría específicos adaptados ás necesidades destes pacientes, e un alicerce fundamental: a rehabilitación. O centro especifica que se ofrecerán sesións de fisioterapia individualizada, un factor crave para acelerar a recuperación da mobilidade e a forza. A estancia complétase con hospitalización en habitación individual e manutención adaptada.

Este modelo de atención intermedia non é o primeiro que o grupo Quirónsalud implanta en Galicia, o que suxire unha resposta estratéxica á demanda demográfica da comunidade. No ano 2022, o Hospital Quirónsalud Miguel Domínguez, en Pontevedra, puxo en funcionamento unha unidade de características moi similares, tamén enfocada a dar soporte ás familias e pacientes na fase post-aguda. A apertura deste servizo en Lugo supón a expansión deste modelo de convalecencia á provincia, ofrecendo unha alternativa no ámbito da sanidade privada para este perfil de paciente.

No contexto máis amplo do sistema sanitario, estas unidades de subagudos son unha peza crave para optimizar a atención. Por unha banda, liberan camas nas plantas de hospitalización de agudos, que son máis custosas e necesarias para pacientes críticos; por outro, evitan altas prematuras que poden pór en risco ao paciente. Son unha resposta ao envellecemento poboacional e ao aumento das enfermidades crónicas, que requiren un enfoque máis centrado na recuperación funcional e a prevención da dependencia, aliviando ao mesmo tempo a considerable carga que recae sobre os coidadores familiares.