Luís García-Rey presenta 'Loor', Premio Primavera de Novela: "Sería un soño ver a Axel e Loor no cine"

O primeiro de todo felicitarche polo Premio Primavera de Novela. 

Moitas grazas! Foi unha sorpresa tremenda para todos este premio. Agradezo moito a felicitación.

É un galardón que é a envexa para moitos escritores. Que sentiches ao coñecer que gañaras?

Moita felicidade. Foi unha alegría tremenda, pódesche imaxinar. Había case 1.400 novelas optando ao premio. Entón cando chámanche e din que gañaches o primeiro que che sae é a sorpresa, daquela a felicidade e agora o que teño é moito orgullo. Estou moi contento. É unha sensación de orgullo tremenda. 

Volves retomar a dous personaxes de éxito como Axel Nash e Loor Galván. Todo arrinca cunha noite de bebedeira e unha misteriosa mensaxe. Onde vas levar aos lectores esta vez? Parece que a obsesión ou a fama son os eixos centrais…

Si, aquí o que ocorre é que Loor salgue unha noite e coñece unha moza, acaba na súa casa, e cando se esperta está abrazada ao seu cadáver e envolta en sangue. O peor de todo é que non se acorda de nada. Non ten nin idea do que sucedeu, se ela é unha asasina, se cometeu ela o crime e por que demos o fixo, e se conta o crime ou non. Ela é policía, pero se conta o que pasou, a quen llo conta. Decide contarllo a Axel, mándalle un whatsapp coa mensaxe: “Axel, creo que matei a alguén”. 

Agora é Axel o que ten que facer esa xestión de saber se a súa amiga é ou non unha asasina, desconfiando o un do outro e de si mesmos. Esa xestión das emocións será complicada. Todo no medio dunha investigación policial, encubrindo a unha amiga, con neglixencias…todo vaise a complicar moito. Encima a asasinada é unha influ, con centos de miles de seguidores, unha persoa que fai moito diñeiro con contido erótico á carta en OnlyFans, e todo iso chamará a atención da opinión pública, asique todo vaise a complicar unha chea. 

Xa leva unhas semanitas na rúa e ti estás no medio das presentacións. Que che estás atopando entre os lectores?

Á xente está a gustarlle moito. Xa a acollida cando publiquei ‘Axel’ foi moi boa, pero agora con ‘Loor’ está a se superar a expectativa. Todos están moi contentos, a xente di que lles encanta o final, pásanllo moi ben, devoran o libro… É verdade que se me dixesen que non está a gustar non cho diría (risas). Pero o certo é que aqueles que o terminaron comentan o moito que lle gustou. 
 

O método non é novo: unha parella de investigadores. Podemos atopar moitas referencias e remontarnos até Holmes e Watson. Pero cando un escritor dá cun filón como son os personaxes de Axel e Loor, é difícil soltalos e buscar novos horizontes ou é máis difícil ir ampliando ese universo?

Non me expuxen soltalos por agora. Pásomo súper ben con eles. Cada vez que Axel e Loor coinciden e están xuntos como escritor me converto en lector e divírtome con eles. De momento estamos no segundo caso, asi que imos gozalo, pero me encantaría que houbese un terceiro, un cuarto e un quinto. Non teño pensado abandonar a esta parella e tampouco penso abandonar a escritura. Que algún día penso en escribir outra cousa? É posible e pode ser divertido. Pero de momento apetéceme pasar máis tempo con Axel e con Loor.

“VOU COÑECENDO MELLOR A AXEL E LOOR”

Neste segundo libro parece que é Loor a que gaña protagonismo, aínda que volve ser unha historia de dúas. Resulta talvez máis complexo escribir na pel dun personaxe feminino? 

É ela a que se mete nun problema enorme. Pero comparten protagonismo, como na primeira novela, porque Axel é incapaz de estar quieto e necesita meter na investigación até o final e axudala. O que lea Axel sabe que Loor ten unha tendencia tremenda para meter en problemas, é unha persoa chamada ao control, á desorde, pero a vida non lle deixa. E xa cando se esperta abrazada a un cadáver é unha lea tremenda tremendo. Pero logo comparten protagonismo, porque o carisma de Axel ten que estar presente permanentemente na investigación. 

A trama volve desenvolverse en Madrid, pero, ten algo de Galicia? Acaba permeando algo de Vigo a ‘Loor’?

É certo que nesta ocasión todo sucede en Madrid porque acompaña moi ben ao ritmo frenético da novela. É unha cidade que xamais descansa, sempre hai cousas que facer, sempre hai plans, e cando hai tanto para facer mesmo se fan cousas malas. Nesta ocasión Vigo fai de áncora, porque como Axel é de aquí mantén o contacto coa súa nai, coa nai da súa filla… Ten ese contacto e conexión coa súa terra, pero non tan presente como si o estivo na primeira. 

Da publicación de ‘Axel’ a ‘Loor’ hai moi pouco tempo. Como foi ese proceso? Tiñas xa as dúas historias na cabeza cando comezaches a escribir?

Non, para nada. ‘Axel’ escribina en pandemia, pero se publicou en xaneiro. É certo que si pasou pouco máis dun ano entre as publicacións, pero ‘Loor’ empeceina como en marzo de 2023. 

E a partir de aí do tirón?

Si, porque non tiña moi clara a historia pero empecei a escribir, e a escribir, e a escribir… Pasoume o que me pasa sempre, que me engancho á miña propia historia e cando me quero dar conta estou completamente metido. Si fixen un parón no verán, que é máis complicado e con vacacións é máis difícil, pero empecei en marzo e acabei entre novembro e decembro. Escribir é un proceso no que che zambulles dunha maneira que ao final o necesitas. Eu mesmo quería saber como ía acabar todo.

E, dun libro a outro, percibes un salto no teu proceso de escritura? 

Creo que esta é unha trama máis sólida e que os personaxes están xa máis definidos. Eu vounos coñecendo mellor, coñecíaos da primeira historia pero cada vez coñézoos máis. Ocorreralle tamén ao lector, que ve como as súas personalidades van collendo corpo e vanse definindo mellor. Iso si o notará a xente. 

AXEL E LOOR…NA GRAN PANTALLA?

O público pode coñecerche máis pola túa faceta como xornalista deportivo antes que como escritor. Era unha espinita cravada a de lanzar ao mundo da novela ou cres que é un proceso natural para un xornalista?

Non sei si natural ou non, pero eu si o tiña pendente. Sempre fun moi lector e quería porme a proba a ver si era capaz de escribir unha historia, cunha investigación, un crime, unhas pezas desordenadas que encaixen ao final do relato e deixar ao lector coa boca aberta. Era algo que quería probar e cando chegou a pandemia vin o momento claro. E como a primeira novela funcionou tamén, á xente gustoulle e todo o mundo foi tan amable e cariñoso comigo, pois dixen: “Isto gústame, gústame que se porten ben comigo”. No mundo do deporte non é tan sinxelo que a xente se porte así e sexa cariñosa
 

E pensaches en escribir algo co mundo do deporte como tema? Nas coleccións de Hooligans Ilustrados, por exemplo, non desentonaría o teu nome con Jabois ou Carretero…

Non, a verdade que non o pensei. De momento entretéñome máis escribindo ficción, aínda que o mundo do fútbol ten unha chea de posibilidades á hora de escribir unha historia. Pero por agora a miña carreira literaria vai por outro camiño. 
 

Tamén o do xornalismo deportivo é outro mundo que podería dar para máis dun thriller, non? Xa a primeira novela ten moito de iso…

Si, estaba moi presente en xornalismo deportivo nese libro, pero tentei afastarme un pouco dese tema para non encasillarme e non estar todo o día escribindo sobre o mesmo. Non teño previsto, xa é algo que tratei como pano de fondo na primeira novela coa radio deportiva. Agora imos tentar facer cousas distintas. 
 

O do thriller é un xénero que vive un boom espectacular. Temos a Juan Gómez-Jurado, Mikel Santiago, Dores Redondo, Eva García Sáenz… En Galicia Ángela Banzas ou o desaparecido Domingo Villar. Parece que vive un moi bo momento este tipo de literatura Por que cres que é? Responde á nosa natureza morbosa? 

O primeiro é que hai xente con moitísimo talento no noso país escribindo novela negra e thriller policíaco. Estes que citaches son buenísimos, pero hai moitos máis. Hai xente verdadeiramente espectacular. Pero ademais do talento ao lector interésalle moito. Este duelo entre escritor e lector, a ver si pílloche e engánoche, á xente divírtelle moito, entretenlle e tamén fai que esquezamos o día a día, os problemas, porque todos chegamos cansados a casa con ganas de desconectar. En certo xeito che infantiliza un pouco, non deixa de ser un xogo que non é real. Á xente sempre lle vai a divertir e interesar. 

Tanto ‘Axel’ como ‘Loor’ son dous títulos que darían unha moi boa adaptación á pantalla. Sondáronche con esta posibilidade?

Sería marabilloso! Sería fantástico. Pero imaxino que estes son procesos moi longos. Nada me gustaría máis, porque son moi cinéfilo e encántanme as series. Sería un soño feito realidade ver a Axel e Loor na gran pantalla. Imaxínasche? Pero supoño que estas cousas levarán tempo, non é algo que ocorra da noite para a mañá. Pero eh! Animo a todas as produtoras deste país, e mesmo de Hollywood se queren, que me chamen. A miña porta está aberta. Non teño inconveniente en levalo ao cine. 

Xa temos a Axel en 2023, a Loor en 2024…quen falta? Podemos esperar algo para o próximo ano?

De momento imos gozar. Imos ver si lese, se gusta e que me sigan chegando agarimos e persoas dicíndome o moito que lle gusta a novela. O verán é tempo para descansar e desconectar, é fundamental…ademais Galicia é o sitio ideal para facer isto. E en setembro podo pensar na seguinte historia. Si, por que non? Apetéceme seguir coñecendo a Axel e Loor. A ver en que leas métense o ano que vén.