Os cataláns témonos que reconciliar

Tarradellas, á súa chegada a Barcelona, cantando 'Els Segadors'

Neste 23 de outubro do 2017 acordeime de Tarradellas e vireime á esquerda do meu despacho onde loce unha copia enorme da fotografía na que se ve ao Presidente cantando o Himno de Catalunya sobre unha plataforma tras a cal, acompáñanlle en histórica foto de familia todos os políticos cataláns que acudiron a recibirlle a pé de pista ao Aeroporto de Barcelona. Todos cantan e as súas voces aínda resoan nos meus oídos.

Moitos xa non están vivos e os outros, plenamente xubilados, porque quero pensar que Pujol non anda detrás de todo este lio que temos agora en Catalunya. A min vélleme moi novo cun micrófono na man, con cara de poucos amigos, mirando cara aos mestres da fotografía que tiñamos entón, Deus perdóeme, porque empuxaban sen consideración ao meu compañeiro Ignacio Otal que era o técnico que me axudou a conseguir a proeza de estar en primeira liña. 

E digo proeza porque, por aquel entón, había que tirar decenas de cables para chegar ata alí contando coa xenerosidade dos celadores de telefónica, que facían posible ou non a chegada do son de tan histórico momento, porque nin había inalámbricos nin móbiles, como agora dispoñemos.

Esa foto quéroa moito, e sempre dou as grazas ao seu autor que ma enviou anonimamente á Radio, -entón Radio Miramar- para que puidese ensinarlla con orgullo aos meus fillos e estes a as xeracións vindeiras da miña familia. 

Era o meu certificado de catalanidade e tamén de xornalista de compromiso. Claro, a Licenciatura entregáronma na Autónoma de Bellaterra, pero a aprendizaxe do oficio tíveno que facer na rúa ou diante dun micrófono con compañeiros extraordinarios que hoxe son unha parte indeleble da historia da Radio.

É a mesma foto coa que honráronme colocándoa no Museo da Fotografía de Catalunya, e é unha instantánea para non esquecer, porque é única. Detrás de todos nós vese o avión presidencial e claramente na súa punta o nome Cidade de Mahón.

E por que lles conto todo isto? Primeiro, porque son corenta anos máis vello e iso é toda unha vida, e a continuación porque hoxe é o aniversario da vinda e sinto añoranza de toda aquela clase política á que coñecín e entrevistei infinidade de veces durante a clandestinidade anterior e xa a partir dese día durante a Transición democrática. Eran xente extraordinaria. Uns apaixonados amantes de Catalunya. 

Cada un pensaba dunha forma diferente, e moitos viñan ou estiveran no exilio e no cárcere. Pero todos souberon cumprir e cumpriron de sobras coa misión que a Historia lles había encomendado: Devolvernos a Generalitat ao pobo de Catalunya para que todos, por igual, soubésemos gozala.

Non presumían de nada pero, ao meu sinxelo entender -e perdóenme os que agora nos chaman unionistas, servos ou o que é peor, franquistas- fixérono de libro. E Josep Tarradellas, por suposto, de Matrícula de Honra.

Para honrar a súa memoria e vendo que os nosos actuais pais das dúas patrias non se poñen de acordo en nada, comprométome a tomarme unha auga cada día -porque o café quitoumo o médico- con todo aquel que non pense como eu, co firme propósito de botar unha man á convivencia, para que como entón, os cidadáns de Catalunya non nos enfademos os uns cos outros, e que os fillos e os fillos do noso fillos, poidan convivir en paz, iso si, todos xuntos. 

Non é moito, pero se os que agora somos, independentistas ou constitucionalistas, tentamos avanzar paso a paso nesa dirección, seguro que volveremos atopar o camiño que nos permita volver reconciliarnos.

É un utopía? Pero, que podemos perder con tentalo?

Vai por Vd., Presidente e por todos aqueles políticos que acudiron ao aeroporto de O Prat a darlle a benvida naquel indeleble 23 de outubro de 1977. Moitos cataláns aínda vos botamos de menos.