Tocamos xa fondo?

Escribo desde Barcelona. Pasei a tarde-noite do domingo falando con familiares e amigos na Galicia onde nacín, compartindo a súa angustia e sobre todo a rabia de que, unha vez máis, o lume volveu queimar os nosos montes.

E esta vez asasinou a nosa xente maior, que é a que queda nas aldeas e segue transitando por corredoiras onde un incendio converte en rateira a fuxida nunha fráxil furgoneta, ou en morte segura o intento dun paisano de salvar os animais que coida todos os días.

Estou seguro de que a choiva que sempre vén do Atlántico volverá tapar o lume que non conseguisen sufocar os paisanos, os bombeiros, os voluntarios e os avións, que seguen sendo os nosos heroes anónimos cada ano, sen que ningún Goberno sexa capaz de atopar a tecla que desactive tanto desastre e tanta dor.

O lume, esta vez, tamén foi cara a Asturias e ata atravesou o Pai Miño queimando Portugal, un país irmán xa de seu bastante perseguido por esta desgraza criminal neste agoreiro 2017.

Agora toca conter a rabia, axudar a xente, pero de verdade: non acompañándoos no sentimento, senón pagándolle entre todos os gobernos as súas perdas e devolvéndoos á normalidade, porque non hai que ser moi listo para supoñer que corrían perigo e que se sabía.

Aos que prenderon a maioría dos lumes, por acción ou neglixencia, o meu profundo desprezo e, sobre todo, a esixencia de que a lei endureza as penas contra os terroristas condenados e esixa tamén responsabilidades aos xestores públicos, que sempre se van de rositas sen que ninguén dimita ou se explique nos tribunais.

Así non podemos seguir. Para os dous dirixentes de Podemos aos que lles gusta escribir en Twitter sobre as nosas desgrazas, os mal nacidos Echenique e Dante Fachin, o meu desexo de que encabecen as listas por Galicia nas próximas eleccións para que poidan percibir con claridade o que pensamos os galegos do seu privilexiado pensamento.

Paréceme ben que Mariano Rajoy vaia a Galicia tras coñecer a resposta á galega do insufrible Puigdemont. A ver se reflexiona polo camiño e de paso atopa a velocidade de cruceiro que perdeu na gobernanza do Estado polo ben dos seus concidadáns.

Arden Galicia e Asturias. Catalunya requéntase nas rúas mentres na Generalitat rin de todos nós buscando converter este fermoso lugar nun novo Ulster. Quen pode pedir máis!

E eu, que como tanta xente amo a paz e defendo a liberdade dos meus semellantes, pregúntome: Tocamos xa fondo?

Artigo publicado orixinalmente en Catalunyapress.