A saúde, as prioridades, o cancro

A saúde debería ser unha das prioridades dos gobernantes e a cidadanía. Só cando non se ten, valórase. Sen ela, nada é posible nin teñen valor. A saúde é liberdade; a enfermidade é a prisión que te afasta de todo o demais. O diñeiro non pode comprar a saúde, nin o traballo, o poder, a vaidade ou a soberbia. Cando a enfermidade entra nunha casa, todo o demais sae pola xanela.

Por iso, hoxe, non falarei de política, gobernantes, xestores e outros temas. Quero falar de saúde, enfermidade e a loita das persoas contra ela que, en moitos casos -demasiados- adoita ser sinónimo de morte. O cancro, que trae sufrimento ás persoas afectadas, as súas familias e cambia a vida de todos como ninguén podería imaxinar.

Os enfermos só teñen un obxectivo nesa situación: loitar contra ese "cangrexo" silencioso que día a día pretende arrebatar a vida camiñando cara adiante coa forza que lle proporcionan as súas patas, que se agarran con forza e sen piedade a algunha parte do corpo. É unha disputa desigual, coa incerteza do resultado final.

É certo que o medicamento, a investigación e os profesionais avanzaron moito, aí están as estatísticas de supervivencia dos enfermos de cancro, pero aínda queda un longo camiño por percorrer, con moito sufrimento e demasiadas vidas truncadas. Esta enfermidade é tan cruel que non respecta aos nenos, os ricos e os poderosos ou os traballadores. Toda a sociedade, sen distinción, entra nos seus plans destrutivos sen remorsos.

As persoas que foron capaces de escapar das garras do "cangrexo", coa axuda dos profesionais e o medicamento, son diferentes, cunha visión moi clara das súas prioridades na vida. Danse conta que as cousas materiais non serven de nada se te vas a ese lugar descoñecido, coa única compañía dunha señora de negro que non inspira a máis mínima confianza, sen equipaxe, sen todas esas cousas superfluas ás que dedicaches tantas horas da túa vida e sen gozar do realmente importante: a familia, os amigos e a solidariedade con aquelas persoas que o necesitan.

Cando a diario chegan noticias de persoas coñecidas, famosas ou non, que foron elixidas pola enfermidade, a memoria devólvelles aos "gañadores" as duras imaxes, recordos, desgustos, angustia vivida e un sobresalto, pensando que o pesadelo vivido pode volver. O custo que tiveron que pagar para superar o cancro é tan grande que leva tempo superalo. Ou non se supera nunca.

Quero con estas simples liñas ter un recordo de agarimo cara ás persoas que non puideron gañar a batalla e aos que están a loitar con todas as súas forzas por saír adiante. Non quero esquecerme de todos os profesionais que seguen loitando a diario por salvar estas vidas. É un traballo que non se pode pagar con diñeiro, só con gratitude, agarimo e recoñecemento.

"Non cambien a saúde por riqueza, nin a liberdade polo poder", dicía Benjamín Franklin.