As peregrinacións forman parte da vida de bastantes persoas que buscan en moitos casos atopar a si mesmos, ou esperan un milagre, quizais reflexionar sobre o que está a ser as súas vidas e tomar decisións. Tamén os hai que o seu obxectivo é ter experiencias de aventura e hainos que buscan o perdón ou nalgúns casos esperan facer negocios.

Cada un dos peregrinos ten os seus obxectivos e só eles coñecen as súas verdadeiras intencións. As peregrinacións máis importantes son a do Camiño de Santiago ou Lourdes, entre outras. Nos últimos sete anos, Bruxelas e Waterloo sumáronse a esta lista- que é moito máis longa- para ver, tocar e pedir ao Santón Puigdemont por todo tipo de cousas. Disfrázase dun acto de solidariedade con el, por atopar “exiliado”, pero a verdade é que o Santo se cree co poder de conceder milagres de todo tipo, incluídos os negocios. Por alí pasaron desde admiradores fieis, membros de partidos políticos de case todas as cores - algúns non quixeron que se saiba-, representantes da cultura afíns ao procés, empresarios que contribuíron economicamente co movemento independentista e nos últimos tempos até unha delegación da patronal catalá Foment do Treball, co seu presidente Josep Sánchez Llibre á cabeza e a súa correspondente foto que daba fe da reunión celebrada en Perpiñán.

A patronal Catalá, nun comunicado explicaba que na reunión faláronse entre outros temas de fiscalidade, a execución de investimentos ou dunha maior “seguridade xurídica”. Este último tema é moi axeitado falalo con alguén que fuxiu da xustiza. Por certo, a reunión non lle sentou nada ben á ANC, quen no seu día foi denunciada por Foment por impulsar unha campaña de “consumo estratéxico”, é dicir, apoiar ás empresas que puñan pasta para o procés. Unha acción moi democrática. Claro que o presidente “exiliado” iso de pactar, sábeo facer moi ben e non lle importa con quen. Ademais foi un acto máis de precampaña que non lle custou nin un euro en investimento nos medios, saíulle gratis total coa axuda de Foment.

Josep Sánchez Llibre, coñecido como o “conseguidor”, deu boa conta diso na súa etapa de deputado no Congreso dos Deputados. Alí era coñecido polas súas reunións con empresarios, institucións e empresas. Un traballo “excelente”, tiña un bo mestre no seu compañeiro de partido - xefe tamén- Durán Lleida, o inquilino ilustres do hotel Palace. E é que os democristiáns tiveron no seu día unha gran ascendencia na política – o poder- especialmente en Italia co seu máximo representante Giulio Andreotti. Son uns negociadores de altura e en Catalunya eran únicos.

O presidente de Foment, cunha gran experiencia en política, cambiou ese chapeu polo actual de empresario, pero non perde o seu estilo negociador e é capaz de pactar co diaño- con permiso de Deus- se con iso alcanza os seus obxectivos. Claro que nesta ocasión creo que se equivocou, ao adiantar tanto. Non era o momento,e a moitos empresarios que non están na onda de Puigdemont, xeóuselles o sorriso e non comparten a decisión. É un erro imperdoable en alguén coas táboas que ten. Haberá persoas que afirman que o presidente dos empresarios cataláns ha aplicado nesa peregrinaxe ao Santón Puigdemont como un acto de sacrificio e reflexión polo ben de Catalunya Do seu tamén? É lóxico. Non sei quen dixo con razón que "máis que as ideas, aos homes sepáranos os intereses."