Persianas levantadas, esperanza no horizonte

Este luns as persianas dos bares, restaurantes e outros lugares visitados pola cidadanía subiron as súas persianas despois de bastantes días de telas baixadas polas restricións debido ás graves consecuencias que deixa un virus descoñecido ata o de agora que se chama Covid. Coñécese pouco deste bichito asasino, pero as medidas a moitos lles pareceron desproporcionadas ao aplicarse por culpa duns cuantos que se creron que eran inmunes e contaxiaron a miles de persoas, mesmo se levaron algunhas delas por diante.

Coas persianas levantadas, as portas abertas, as mesas de bares e restaurantes dispostas para ser ocupadas, as terrazas con xente, o sorriso dos que están á fronte dos negocios, pasear agora pola cidade é outra cousa despois de tantos días de tristeza, desasosego e ata medo.

Os bares, restaurantes e cafeterías non son só unha zona para tomar algo e satisfacer o padal e o estómago, son un lugar de encontro, de confidencias, e relación entre persoas coñecidas, ou non. A comunicación verbal ou visual é a salsa da vida, a que permite coñecer máis das persoas e a súa relación forma parte da idiosincrasia do ser humano. Privalo diso, en moitos casos, produce depresións, enfermidades, tristeza e mal humor. Unha pinga de alegría é un charco de esperanza, dixo alguén coñecedor dela.

Dá vida ver as persianas levantadas, o que significa que a actividade volveu, que miles de persoas están de novo nos seus postos de traballo con esa vocación de servizo e de sentirse útil cos demais, pero tamén a un mesmo. “O traballo é o mellor antídoto contra a tristeza” dicía o pai de Sherlock Holmes, Arthur Conan Doyle.

A actividade comercial ha volto, pero non hai que esquecer que un terzo da mesma quedouse no camiño, a crise provocada pola pandemia castigou co peche a miles de establecementos cuxa economía non puido soportar tanto tempo o peche. Moitos se viron cun buraco nas súas finanzas ao ter que abonar os alugueres, non precisamente económicos, nóminas e outros pagos sen que entrase diñeiro nos seus caixóns . É a peaxe que tiveron que pagar as máis débiles, aínda que nesta ocasión tamén os potentes sucumbiron ao desastre.

Agora, coa vista e o oído posto no presente, pero tamén no futuro, todos teñen a esperanza posta nas vacinas que deica pouco poderán ser administradas á cidadanía para loitar en mellores condicións cun inimigo microscópico, pero dunha forza destrutiva. Todos, desde o Goberno aos cidadáns, teñen que poñer o seu granito de area para que esta pandemia do século XXI sexa minimizada da mellor maneira posible. A responsabilidade é de todos, non só dos gobernos que, aínda que metesen a pata ata o fondo, agora están a facer o posible para que o país levántese máis pronto que tarde.

Como dicía o poeta libanés Khalil Gibran, “Por moi larga que sexa a tormenta, o sol sempre volve brillar entre as nubes”. Xa están as persianas levantadas, a vida volveu e a esperanza está máis preto.