Agatha Christie, considerada como unha das grandes autoras de crime e misterio da literatura mundial, dicía no seu libro ‘As mazás’ que “os acontecementos, gran número de veces, precipítanse dunha maneira estraña”. O sucedido onte no Parlament de Catalunya podería formar parte dunhas das historias da escritora inglesa, onde os acontecementos precipitáronse dunha forma estraña ou non?, co presidente Torra como protagonista dos sucedido.

Intuíanse as posicións dos dous socios de goberno, JXCat e ERC, ao redor da decisión do TS de quitarlle a acta de deputado ao aínda presidente. O postconvergente tiña claro que non estaban polo labor de apoiar a medida e nun acto de “solidariedade” institucional pasábanlles a pataca quente aos seus socios. Os republicanos, cuxo presidente, Torrent, preside a cámara. Non querían cometer o mesmo erro do pasado recente, polas consecuencias de saltarse outra vez o mandato xudicial, que implica demandas e inhabilitacións, situación que coñecen moi de preto na figura de Carme Forcadell. Por iso, a Mesa acordou, coa negativa de JXCat, cumprir a decisión por moi dolorosa que fose.

Non fai falta explicar o sucedido no hemiciclo: a ruptura estaba servida despois da intervención do incendiario portavoz de JXCat Batet, que pouco máis e chama á desobediencia colectiva.

Os ánimos exaltáronse, por motivos diferentes, en todos os grupos. Despois de non aprobarse as contas da cámara, o presidente Torrent decidiu aprazar o pleno ata a próxima semana. Decisión que como diría Homero “Despois dos acontecementos, ata o necio é sabio”.

A medida de pospoñer o pleno foi boa estratexia para gañar tempo, amornar actitudes e poñer pontes nunha situación moi complicada, que só ten dúas saídas: que Torra -nun acto de responsabilidade institucional- márchese á súa casa, o seu substituto teña máis consistencia política e seguir gobernando; a outra, que el mesmo convoque eleccións e constitúase un novo goberno. Situación que non quere o seu mentor Carles Puigdemont; non é o momento, ten que seguir poñendo sobre as cordas aos republicanos para conseguir uns bos resultados nas urnas. É a triste estratexia de alguén que antepon os seus propios intereses aos do país.

O espectáculo vivido este luns, con visualización da ruptura entre os partidos que gobernan Catalunya, non é nada alentador, como tampouco o é a actitude dos deputados de Cidadáns coa súa postura pouco ejemplarizante, ao chamar delincuente ao presidente; creo que se pasaron uns cuantos pobos. A oposición debe facerse doutra maneira, por moita razón que se teña. Non é só importante o contido, senón as formas, e máis nunha sede na que está representada toda a cidadanía. O Parlament, para todos, debería ser obxecto de respecto. Non facelo, como vén sucedendo, é degradar a unha institución que se debería protexer e respectar.

Un xenio das finanzas e persoa “especial”, André Kostolany, adoitaba dicir que “non hai que seguir os acontecementos cos ollos, senón coa cabeza”. As súas señorías deberían aplicarllo, preocupándose máis na cidadanía que nas cámaras de TV que lles van a proporcionar uns segundos de protagonismo.