Este pasado sábado a atención informativa e parte da cidadá estaba posta na constitución dos concellos tras as últimas eleccións do 26M. Mentres que na maioría dos entes locais estaba claro que partido ou coalición ía gobernar o próximos catro anos, noutros ata horas antes seguían as dúbidas e os acordos estaban no aire.

Colau Alcaldesa Concello pleno investidura

Os concellos de Lleida e Tarragona deixaron de ter gobernos socialistas. En Xirona fai xa uns cuantos que tampouco gobernan. Os bos resultados conseguidos polo PSC, sobre todo na a área metropolitana e Barcelona cidade, onde dobrou o número de concelleiros, con pactos de goberno cos Comúns incluídos, son significativos.

O PP volveu a gañar as eleccións en Castelldefels e Badalona, pero quedouse na oposición polos pactos das distintas formacións. O caso máis significativo foi o de Badalona onde ata a noite anterior todo parecía indicar que García Albiol recuperaría a alcaldía. Non foi así. Os socialistas non lle devolveron o favor ao popular ao non apoiar cos seus votos ao candidato, xesto que molestou a García Albiol, quen no seu día facilitou aos socialistas facerse co bastón de mando do concello. En política, a gratitude non ten cabida. "O agradecemento é a parte principal dun home de ben", dicía Francisco de Quevedo, aínda que os homes ou as persoas de ben quedaron trasnoitadas e xa case ninguén se acorda do que significa.

A constitución do concello da capital de Catalunya era o escuro obxecto de desexo dos independentistas, especialmente dos republicanos e a súa cabeza de lista, Ernest Maragall, cuxo apelido lle fixo gañar as eleccións, pero non o suficiente como para culminar a súa carreira política como alcalde, o seu máximo soño. A ambición e o desquite contra os seus excompañeros socialistas foron malas conselleiras. En política, os erros adóitanse pagar moi caros.

Tras o fracaso, Ernest Maragall debería dar un paso atrás e deixar o seu posto a outra persoa da lista, que faga de oposición, que traballe con ilusión, amplitude de miras e sen "inimigos" irreconciliables.

Se tivésemos que destacar un discurso dos portavoces/cabezas de lista do novo consistorio, sería o de Manuel Valls, persoa con experiencia de goberno, ideas moi claras, político de talla que deu tres votos necesarios a Colau dos concelleiros que non están afiliados a Cidadáns: Celestino Corbacho, Eva Parera e el mesmo. Fíxoo para impedir que o independentismo se fixese tamén co concello de Barcelona, cos fins que o propio Maragall manifestou ao longo da campaña: "a emancipación de Catalunya e o dereito de autodeterminación". Con estas afirmacións, a decisión de Valls estaba tomada desde o primeiro minuto que se coñeceron os resultados, aínda que Albert Rivera e parte da súa executiva non estivesen de acordo coa decisión.

A nova alcaldesa, ambigua no seu discurso, dixo que poñerá a votación a decisión de volver colocar o lazo amarelo no balcón do concello. Algúns din que debe ser como agradecemento á xenerosidade dos votos de Valls. Unha polémica innecesaria no seu discurso. Isto significa que pode ser unha chiscadela a algúns dos independentistas que teñen dentro do seu partido. Se non é así, o PSC vai ter máis dun problema.

Agora o que toca é esperar como queda repartido o cartapacio entre Colau e Collboni e se a Deputación de Barcelona, contrapeso político e económico moi importante vai estar presidido por algún/a socialista. O mesmo ocorre con a repartición de cargos na AMB, onde os socialistas volveron a recuperar peso e queren transformalo en poder. "O poder é como un violín. Tómase coa esquerda e tócase coa dereita", adoitaba dicir o xornalista e escritor uruguaio Eduardo Galeano.