Xa é coñecido que os políticos en xeral e os que teñen responsabilidades en particular, non adoitan contar a verdade dos acordos con outros políticos. A información que facilitan non sempre se corresponde co que pactaron, aínda que o afirmen con rotundidade. Ao longo da historia sempre foi así e os feitos demostrárono, o que significa que hai que poñer en corentena as súas declaracións.

Candidatos

Esta semana, o presidente en funcións e candidato a revalidalo, Pedro Sánchez, reuniuse cos cabezas de lista de PP, Cidadáns e Podemos para falar dos plans que cada un deles teñen á hora de apoiar ou non a súa investidura como presidente.

O primeiro en ser recibido, Pablo Casado, ao que Pedro Sánchez outorgou xa o título de líder da oposición, despois do xiro de 180 graos do líder popular, non o votará, pero ambos recuperaron unhas relacións institucionais necesarias en democracia. Ademais, abriron unha canle de diálogo sobre Catalunya que estaba roto.

O segundo en ser recibido, Albert Rivera, que quixo marcar territorio propio desairado por non recaer no título de líder da oposición ao que tanto aspiraba, foi moi duro con Sánchez ao comunicarlle o seu apoio só na aplicación do 155 en Catalunya. Para o resto, nada de nada. Ademais, informoulle do seu desexo de realizar control e vixilancia ao novo goberno. Rivera viña precedido dalgunhas informacións que apuntaban a que os empresarios lle estaban presionando para dar apoio a Sanchez. Desmentido público do afectado e reafirmación coa súa non a Sanchez.

Dicía Groucho Marx que "Aínda non se que me vas a preguntar, pero opóñome". Así se podía definir a posición do líder laranxa.

Por último, Sánchez entrevistouse con Pablo Iglesias, aspirante a entrar no novo goberno. O podemita cambiou a indumentaria e o ton, nunha reunión de dúas horas, a máis longa de todas, e saíu explicando que "Son optimista, pero calquera acordo requirirá de prudencia, discreción e tranquilidade". Tres elementos ausentes ata agora na estratexia de Iglesias.

A posta en escena das declaracións dos líderes sempre é importante. En demasiadas ocasións esconden o sucedido nos despachos e nada ten que ver co que explican aos medios e estes transmiten á cidadanía. Os xornalistas han de interpretar aquelas cousas que non se explican, as máis importantes. O escenario é como unha chistera na que por encantamento se van sacando cousas, da man do mago de quenda. Do que se trata é de deixar ao público coa boca aberta sen que lles descubra o truco, que o hai.

Devandito o cal, esas son as declaracións e posicionamentos oficiais dos tres líderes da oposición para a opinión pública. De que outras cousas falaron e quedáronse para eles? Moitas máis. O PP necesita recuperar o centro rabuñado por Cidadáns e marca distancia con VOX. A iso vaille axudar Pedro Sánchez con ese primeiro paso de recoñecemento como líder a oposición. Iso marca estilo. A cambio, os populares terán actitude de partido de estado, sen que o teñan que votar. A abstención nalgúns temas, non é un rexeitamento.

Con Rivera, que non acepta "ordes" dos ricos empresarios e banqueiros, como veu dicindo durante e despois das eleccións, ha de seguir mantendo a súa promesa. Pero claro quen lle leve ao lugar no que se atopa? Xa se sabe que os que invisten sempre queren beneficios. Estará disposto Rivera a este xogo que coñecía? A súa vaidade agrandouse tanto que non lle deixa ver a realidade.

Por último, Pablo Iglesias e a súa reconversión. Por obra e graza da necesidade quere convencer a Sánchez da súa entrada no goberno. Leste ten as súas dúbidas presionado polo seu propio partido e os poderes deste país. Pensa que os pode enganar? Calquera fórmula que elixa de integralos no goberno é un perigo para a estabilidade política e económica, pola desconfianza que xeran -visto no programa electoral de Podemos- as súas políticas.

O único que si está claro, de momento, é que non haberá goberno ata despois das eleccións municipais, e en menor medida as europeas, para ver os resultados das mesmas e os posibles pactos nas grandes cidades. Iso é así, verémolo, aínda que a composición de a Mesa do Congreso pode dar algunhas pistas de cara a onde poden ir as cousas. Pero en política, o que hoxe é válido, mañá pode ser o contrario.

Este artigo publicouse orixinalmente en catalunyapress.es