Longa vida á raíña!

Vero Boquete coa camiseta da selección española

O meu pai e o meu tío foron dos poucos malditos afortunados (fala a voz da envexa) que se atopaban o 12 de outubro de 1997 no momento e no lugar exacto: nas bancadas do Estadio de San Lázaro, a noite na que se xogaba o Compos vs Barça. Aquel día, Ronaldo escribiu fútbol e poesía no feudo da SD Compostela, nun partido antolóxico, historia xa do balompé mundial, no que o brasileiro deixou un gol para o recordo. Unha galopada memorable coa que deixou atrás canto albiazul atopouse ao seu paso e que deixou atónito, non só á cidade de Santiago que nese momento tiña a vista posta na Primeira División, senón a todo o planeta fútbol.

Un deses goles que, ao revisionarlo, os alí presentes só poden pensar “eu estiven aí” e que cada vez que o contan a amigos e coñecidos a historia vólvese un pouquiño máis épica e sobredimensionada. Non é o caso do meu pai, que apenas lembra o gol. O que a el impactoulle foi a imaxe de Boby Robson, técnico do Barça, coas mans na cabeza, ojiplático polo que acababan de ver os seus anciáns ollos, que xa presenciaran un milagre semellante unha tarde de verán do 86 no Estadio Azteca de México, pero cun “barrilete cósmico” como protagonista. Tampouco o meu tío, que sempre desmerece o tanto de Ronaldo falando dun que fixo Figo ese mesmo deu, ensombrecido pola obra de arte do de Río de Janeiro.

Descoñezo se nunha das butacas de San Lázaro atopábase sentada Verónica Boquete, por entón unha nena de 10 aniños que soñaba con facer algún día o mesmo que a goleador carioca. Tampouco se se ese mesmo día ‘Ou Fenómeno’ cruzouse con ela e se, por algún tipo de sortilegio ou encanto, transferiulle parte da súa maxia á compostelá. Con todo, creo que a calidade de ambos é innata e non cousa de meigas, que habelas hailas!. Cos anos, VB9 non ten nada que envexarlle a Ronaldo Nazario. Polo menos no que se refire ás artes balompédicas, xa que me aventuro a pensar que as contas bancarias dun e outro son diametralmente distintas. É unha desas cousas que terían que empezar a mirar todos os organismos do fútbol. Por aquilo da igualdade, sabe vostede?. 

Pero estas liñas non van sobre iso. Estas liñas, como as que debuxa o cal no terreo de xogo, falan de Vero. Porque ela representa a esencia do fútbol. A mellor xogadora da historia de España. Algo que se di pouco e, cando se di, repítese e salienta menos do debido. Á que non valoramos o suficiente, xa que a todos os grandes xenios recoñécellos a título póstumo. A pesar de todo, ás veces pequenos xestos como o do Concello de Santiago, que rebautizó hai pouco o Estadio Municipal de San Lázaro co nome da raíña do fútbol nacional, axudan a devolver en forma de agarimo todo o que fixo Verónica.

Con todo, quizá o principal valor da galega é que o que fai dentro do terreo de xogo queda pequeno con todo o que fai fóra del. É unha xogadora que sempre estivo comprometida con diversas causas sociais, como o proxecto ‘CommonGoal’, do que forma parte. Unha infatigable loitadora contra o machismo en prol da igualdade e integración da muller, algo que segue moi presente nun mundo tan masculinizado e machista como o do balompé. A última gala do Balón de Ouro é boa  e penosa mostra diso. Unha deportista que nunca deixou de ter os ollos postos na súa terra, a pesar de que a vida a leva sempre a miles de quilómetros de distancia da súa Galicia. Agora, con ese recoñecemento do consistorio santiagués, as próximas obras de arte que se expoñan sobre o tapete do feudo compostelán, como a que no seu día trazou Ronaldo arrincando desde máis aló do círculo central, estarán para sempre ligadas ao nome da máis grande: Dona Verónica Boquete.

En Galicia, berce de Luís Suárez, único Balón de Ouro español, ás veces esquécellenos que temos motivos máis que dabondo para mirar con orgullo ao fútbol feminino do noso país. Aínda que na cabeza da maioría impere a arcaica idea de que ao fútbol só pódese xogar con botas de tacos, nunca con tacóns. O certo é que afortunadamente as mozas teñen a cabeza máis dura que todos eses negacionistas pechados de mente e derruban todos os muros, aínda que sexa a cabezazos. Eu só espero que no próximo Mundial de Francia 2019 España faga un papel mellor que no de Canadá. Se puidesen imitar ás mozas da selección sub-17 (Bravisimo,  campioas!), xa sería gloria pura. E, Jorge Vilda, se non é moito pedir, que o faga con Vero no verde. Porque a Verónica, se non existise, habería que inventala. Grazas, danke, blagodaryu vas, thank you, tack, merci, xièxiè!Que sorte terche, Vero! Longa vida á raíña!