O Tribunal Constitucional, como era de esperar, suspendeu a lei que permite a investidura a distancia, aprobada, hai poucos días, pola maioría independentista do Parlament de Catalunya.

A decisión do TC, a conta atrás do límite de data para a elección dun candidato "viable" e as presións de ERC foron os elementos para forzar unha máis que probable renuncia vía mensaxe Skype de Puigdemont, no que á parte de criticar ao goberno, a xustiza e á democracia española, designará a un candidato, para que sexa investido e forme un novo goberno -con moitas incognitas- que podería ser provisional ata a convocatoria de novos comicios alá pola estación na que caen as follas.

As datas que se manexan son: que este venres, Puigdemont nomee ao seu candidato. O luns 14 terá lugar o primeiro pleno, e o mércores haberá o segundo pleno e a segunda votación . Estas son as previsións, en principio. Aínda que pode haber algunha sorpresa máis, algo que non sería de estrañar despois de todo o que se viviu ata agora. Isto está a ser unha caixa de despropósitos, con sorpresas incluídas.

Ao eterno aspirante, Puigdemont, despois do xerro de auga fría do TC non queda máis remedio que poñer en práctica, aínda que non lle guste, o seu plan D. É dicir, designar xa a esa persoa que gobernará Catalunya, aínda que só sexan uns poucos meses. A xogada pode ser que o elixido sexa un independente da súa lista, para controlalo na distancia e non a dirección do seu partido. Esa persoa non estaría suxeita á disciplina da formación que lidera Marta Pascal, senón que “obedecería” as súas ordenes. Unha xogada para vingarse dos seus compañeiros por non querer arriscarse en seguir incumprindo as leis e mantelo como candidato, por encima de todo, como el sempre quixo.

Polo xeral, cando alguén elixe o seu sucesor, adoita saírlle ra e vólvese na súa contra. Puigdemont é o mismísimo exemplo: elixido por Mas co fin de seguir gobernando e chegado o momento -non pasou moito tempo- o fillo comeuse ao pai político. A política é así. Hai miles de exemplos ao longo da historia. O veleno do poder é tan potente que nubla todos os sentidos e os principios éticos.

Moitos políticos independentistas están excedidos pola situación de tensión na que os ten Puigdemont e ata eao propio president do Parlamente de Catalunya, Torrent, ao que se lle coñece como a “alma libre”. Quere pasar á historia como o presidente que aguantou os envites de Madrid -goberno e xudicatura- a pesar das presións recibidas. Os círculos próximos a Junqueras, non comparten a súa actitude xa que en nada axuda ao seu posible posta en liberdade. O seu tozudez, fai levantar bochas.

Que papel vai xogar Torrent a próxima semana nos plenos que está a piques de convocar? Ese é outro capítulo das escenas esperpénticas da traxedia que se está vivindo na política e as institucións catalás, cuns efectos colaterais moi difíciles de arranxar.