Artadi, Puigdemont, ERC e a trastienda

Os días pasan e cando máis se achega a data límite de elección dun candidato, ou eleccións, parece que, como apuntabamos fai xa unas cantas semanas, Elsa Artadi, pode ser a aspirante para converterse na primeira muller que presida a Generalitat de Catalunya. Ou será, porque Puigdemont decidiuno, é unha persoa súa, da súa confianza, que non do PDeCAT.

A esta posible solución, chegouse despois de meses de negociación, propostas de candidatos errados e rabechas do ex-presidente. Chegouse - se se materializa- porque ERC non está disposta a seguir aguantando os delirios de grandeza dun candidato que o mellor que fixo na súa vida política é coller as de Villadiego e deixar desamparados ao resto de compañeiros de “viaxe” nisto do procés. Aínda así, nestes poucos menos de 20 días que faltan para cumprirse os prazos, aínda se verán unhas cantas cousas que deixarán a máis dun coa boca aberta.

Junqueras está canso e bastante desilusionado, a pesar do que digan, de como están a transcorrer os capítulos dun libro cuxo final non era o esperando. O mesmo que o comportamento dalgúns dos da República. Isto non foi como o de Fuenteovejuna, máis ben ao contrario, algúns xogaron a salvarse eles mesmos. Mentres outros ven pasar os días encerrados nas prisións. A solidariedade en todo este proceso triste, só se sustenta  no papel, a práctica é realmente moi surrealista, por non dicir moi cabreante. A realidade supera en moitos casos á ficción.

Estes episodios de desencontros, con ameazas veladas de Puigdemont e o seu equipo fixo reflexionar -publicamente non o van a recoñecer- a ERC, que se expón a medio prazo ir despegándose, progresivamente, de Puigdemont, PDeCAT e a CUP. Os republicanos son conscientes que o rédito político, ata agora, conseguiuno para si mismo Puigdemont, algo que lles desgusta excesivamente, e máis vendo como Junqueras segue en prisión, con poucas posibilidades mediáticas, pola súa situación.

As cousas poden cambiar coa formación do novo goberno, que achegaría tranquilidade á cidadanía, ao mundo empresarial e á UE. Mesmo pode chegar a precipitar a saída dos presos políticos ata a celebración dos respectivos xuízos.

Algo se está fraguando na trastenda. A volta á normalidade institucional é unha prioridade para ERC e unha boa parte da PDeCAT. Hai que estar atentos a estes movementos e aos poucos as pezas do quebracabezas empezarán a encaixar. Tempo ao tempo, xa falta pouco.

“A nosa sociedade chegou a un momento en que xa non adora ao becerro de ouro, senón ao ouro do becerro”, dicía o escritor Antonio Gala.

Artigo orixinal publicado en catalunyapress.es