Os reductores de velocidade, un martirio para a columna vertebral

Estamos a falar, escribindo e opinando cada día da política e de todo o que a rodea, ou o que é o mesmo, dos actores dela: os políticos, que andan enfrascados nas súas batallas para conseguir votos. En demasiadas ocasións esquécense do que realmente necesitan os cidadáns, das cousas que melloran a vida deles. Son tantas, e algunhas con solucións sinxelas, que parece impensable que non busquen resolver eses temas.

Desde hai xa algún tempo, motivado —din— polos condutores irresponsables, puxéronse no asfalto de rúas das cidades “reductores de velocidade”: badenes, resaltos ou túmulos. Estes dispositivos son elevacións artificiais no asfalto co obxectivo de reducir a velocidade dos que gustan demasiado de pisar o acelerador, sen ter en conta que non están no circuíto de Montmeló, máis coñecido como o circuíto de Catalunya, senón nunha rúa.

As medidas xustifícanas os concellos e organismos competentes para que os “Fittipaldi” reduzan a velocidade e non pásense. Unha medida que nun principio podería parecer lóxica, se se fixesen as cousas pensando nas persoas e nos efectos. Algúns destes “artefactos” esnaquizan ás persoas que teñen problemas na columna, sen esquecer tampouco os amortiguadores dos coches, que con demasiada frecuencia teñen que pasar polo taller.

Os reductores de velocidade en principio non son malos, é certo que serven para frear aos imprudentes. O problema vén cando os resaltos ou túmulos, realizados de caucho ou outro material, provocan que, ao pasar por encima deles os vehículos, por moi amodo que se vaia, o salto produza dor ás persoas que teñen doenzas en algures da columna. Cada vez que iso ocorre, é un sufrimento para elas.

Con todo, cando pon badenes de formigón, o seu paso é moito máis suave: cumpren o seu obxectivo de reducir a velocidade e as persoas case non o notan.

Cando os concellos deciden implementar estes reductores de velocidade, sería bo facer un estudo dos efectos positivos que teñen, e tamén dos negativos que afectan as persoas e aos seus vehículos. Ademais, deberían explicalo aos seus veciños. Iso de dar conta á cidadanía —como teñen a obrigación de facer— non se adoita dar; non o consideran necesario porque cren que, ao ser elixidos nas urnas, dáselles carta branca para facer o que queiran.

Por iso é bo que a xente proteste e esixa responsabilidades aos seus alcaldes e alcaldesas. Xa está ben de que a xente se resigne e só proteste nos bares tomar un café.

Viladecans é unha cidade (non a única) onde as súas rúas están alagadas deses “reductores de velocidade”, ou o que é o mesmo, dos machacadores da columna dos enfermos. É unha cidade cun barrio “residencial”, pulmón do municipio, onde se atopa o maior número de residencias. Na actualidade conta con tres e hai prevista outra máis.

Curiosamente, ese barrio é o menos accesible da cidade. As beirarrúas están cheas de postes —si, postes!—, polo que non poden circular por elas nin cadeiras de rodas, nin carriños de neno, nin carros da compra. Deben facelo polo asfalto, tendo coidado de que non pase un coche e lévellos por diante. Que gran contradición: a zona que conta con maior número de residencias para maiores é a menos accesible. Ademais, diante das residencias non hai unha soa praza de aparcadoiro para discapacitados.

Viladecans non é o único municipio que está a sufrir a febre dos reductores de velocidade. É un dos moitos que xa o teñen en Catalunya e no resto de España.

Máis sentido común e pensar nas persoas. Dicía o Dalai Lama que “Case todas as cousas boas nacen dunha actitude de aprecio polos demais”.