O 12 -M, unha boa ocasión para dicir a Cataluña que se quere

Dicía Castelao que “o pobo só é soberano o día das eleccións”. Non se equivocaba un dos intelectuais e políticos galego máis importantes, quen por desgraza morreu no exilio, como tantos outros que defenderon as liberdades neste país.

Aínda que en ocasións pensemos que as cousas non chegan, si o fan. O mundo non se para: a noite dá paso ao día e o reloxo segue marcando os minutos e as horas. É así cando nos damos conta de que o calendario continúa mostrando as datas. Neste punto chega o 12 de maio, data clave para Cataluña, onde 5.754.840 persoas están chamadas a votar nas eleccións ao Parlament de Cataluña, unhas 130.878 persoas máis que nas do 2021. Non son unhas máis, senón que pode producir un cambio de rumbo ou unha situación complexa se non hai maneira de chegar acordos entra as formacións que concorren. Cataluña, como o resto de España, non teñen tradición de pactos de ideoloxías diferentes, non está “ben visto” por parte dos políticos, falta tradición democrática que é consubstancial nos xenes, sen ter en conta o ben común da cidadanía á que din representar.

Nos últimos días de campaña está a desatarse o nerviosismo entre os candidatos, ante a posibilidade de que as enquisas non se vexan reflectidas polos resultados reais que dan as urnas. Tanto é así, que os discursos se volven máis agresivos: necesitan convencer aos indecisos, aos que están desencantados dos partidos que votan sempre, pero que agora, decepcionados, decidiron votar a outro ou sinxelamente quedar en casa e non votar en sinal de protesta (que respectando a súa elección é un signo de denunciar a situación, pero non comparto).

Esta que escribe sempre foi favorable e continua na mesma posición de que temos a obrigación de acudir a depositar o noso voto, sexa o que sexa. Dúas razóns corroboran o que penso: que votar é un dereito, pero tamén unha obrigación como cidadán o feito de expresar a nosa proposta de quen deben gobernar o noso país. Tamén porque son moitas as persoas que morreron para defender este dereito. Non se nos debe esquecer algo que fixeron outras xeracións. “Votar é un dereito e unha obrigación”. Dicía a miña admirada Mafalda que “na vida non hai premios nin castigos, senón consecuencias”. É o que pode suceder co voto que cada unha das persoas deposita nas urnas. Hai que votar, non só coas vísceras, ou o sentimento, senón coa cabeza, pensando naquel partido que o pode facer mellor, que cumpra co devandito en campaña, e que ten as ideas máis claras, o mesmo que as prioridades. Non hai que esquecer que uns dos erros que se comete é xulgar aos políticos e os seus programas polas súas intencións, no canto de polos seus resultados.

A campaña electoral, cunha duración de 15 días, é o espazo elixido por todas as candidaturas que concorren a unhas eleccións. Durante este período os candidatos expoñen os seus programas electorais para convencer á cidadanía que deben votalos a eles. Os mitins, os encontros e as entrevistas forman parte da vida diaria dos candidatos: unha marca de actividades que pon patas para arriba a vida das cidades e pobos. Os cidadáns convértense por unha vez no centro de míralas e a atención dos partidos. No entanto, ese interese pasa a un segundo ou terceiro plano cando as votacións concluíron. Dicía Castelao que “o pobo só é soberano o día das eleccións”. Non se equivocaba un dos intelectuais e políticos galego máis importantes, quen por desgraza morreu no exilio, como tantos outros que defenderon as liberdades neste país.

 Así que hai que ir votar, cantas máis persoas mellor, votar coa cabeza fría e o sentimento de poder facelo. Lembrade ese dereito, tamén obrigación, como cidadán/na.