“O pacto da burra” do PSC, ERC e Junts no Concello de Barcelona

Cando chegar a algún tipo de acordo resulta máis dificultoso dos previsto alárganse as negociacións, desespérase aos que esperan resultados, popularmente coñéceselle como o parto da burra, polos días que tarda en dar a luz a burra. É un desespero para a nai que ten que padecer durante tantos días.

Algo parecido está a suceder cos posibles pactos do PSC no Concello de Barcelona para constituír un goberno tripartito que dea estabilidade ao equipo do alcalde Jaume Collboni, que segue cos seus problemas á hora de aprobar propostas, caso dos orzamentos.

Pero en que punto están agora esas negociacións? As negociacións céntranse nestes momentos con ERC e os Comúns de Colau. De momento Trías e o seu partido quedaron descartados se non se produce algún outro imprevisto, que nunca se pode descartar.

O pacto entre os tres partidos está feito, aínda que hai dous escollos que salvar: un é Colau e o outro a concellaría de cultura que quere ERC e cuxo responsable actual Xavier Marcé non está disposto a perder, é a súa nena bonita. Os socialistas sempre sentiron debilidade por esta área. O resto de reparticións de carteiras cos republicanos e os comúns está practicamente feito. Non queda máis remedio se queren formar parte do goberno municipal. Están encantadas de poder tocar poder, colocar a xente do partido en postos de confianza con bos soltos e ademais ter máis visibilidade, que tamén se trata diso en política.

O segundo problema é Ada Colau, á que poucos queren dentro do goberno, moito menos Collboni, e tampouco os de ERC. Non é un problema  menor e a posible solución é delicada tendo en conta que ela é a que manda no seu partido. Na praza de Sant Jaume miran ao ceo, non para que chova senón para ver si prodúcese un milagre en forma de proposta interesante á exalcaldesa que esta poida aceptar e deixar o seu sitio ao seguinte da lista. As cousas serían moito máis fáciles. No entanto, Janet Sanz, é do estilo da súa xefa Colau. Non se anda con contemplacións e a soberbia é unha das súas “virtudes”. Non ten moitos amigos polo seu carácter. Iso si, é até o momento “a fiel servidora” da súa xefa. 

Colau empeza a ser cuestionada polas bases do seu partido ás que non consulta: ela é ordeno e mando. Viuse na composición das listas das municipais e as xerais, onde os seus amigos persoais e políticos sempre aparecen nos primeiros postos para que saian elixidos: Pisarello, Gala Pin e o controvertido Eloi Badía. Estes dous últimos anunciaran no seu día que deixaban a política, pero llo deberon pensar mellor e onde dixo digo despois dixeron Diego. Aí están a quentar os asentos do hemiciclo do Congreso, con bos salarios. Iso non gusta aos que levan tempo picando pedra e comproban que sempre son os mesmos os que ocupan os cargos.

Colau quere continuar controlando o partido, por iso a súa insistencia en seguir en Barcelona. Espera as eleccións autonómicas para encabezar a lista da súa formación. Despois, dependendo dos resultados, - un posible tripartito? Esa é a idea. Ela como consellera e péchase o círculo.

Antes do día 29 estará pechado o pacto. É a data- posposta até agora- na que o alcalde Collboni ten a súa primeira exposición pública do seu modelo de cidade, na tradicional conferencia no Colexio de Xornalistas.  Por iso suponse que antes dese día “pariría xa a burra”. Despois do calvario que viviu a pobre dará a luz. Nese momento a pregunta é ,que pensará o PP que apoiou a Collboni para que non pactase cos Comúns de Colau? Tiraranse dos pelos.