A selección Española de Fútbol, a que “atrae” a 10 millóns de persoas

É significativo como este xoves case 10.000.000 de persoas estiveron pegadas á pantalla do televisor para ver o partido de fútbol que xogou a selección española contra Xapón no Mundial. A cota de pantalla en TVE foi dun 56,6%, e un pico máximo de audiencia no que foi visto por 15.501.000 espectadores. É dicir, o 33,9% da poboación, que se di moi pronto, estiveron atentos durante un instante ao encontro que, se ao principio parecía que estaba todo controlado, cun adversario case adormentado ao que marcaron un gol na primeira parte. Na segunda, os xogadores xaponeses, coma se tomáronse un bo xute de sake, saíron ao terreo de xogo que parecían trotacaminos, dispostos a darlle a volta ao partido. E conseguírono ante o asombro de todos os afeccionados españois que estaban no estadio e os millóns que o facían desde as súas casas, bares ou outros lugares no  que se reuniron con amigos e coñecidos para pasarllo en grande saboreando a vitoria da Vermella, que non chegou.

Pero o fútbol é así, ao final, son once xogadores contra outro once, máis o árbitro que non sempre acerta. Isto viuse no segundo gol que meteu a escuadra xaponesa cando o balón traspasara a liña do campo, como se puido ver en tantas repeticións. Pero o home  do “pito” decidiu que fora gol e subiu ao marcador deixando á selección de Luís Enrique fose da competición durante uns interminables minutos, ata que Alemaña botou unha man gañando ao seu adversario e deixando que España pase á seguinte rolda.

A máis diso os xogadores e árbitro, tamén xogan e moito os intereses que se moven entre bambalinas, como se poden imaxinar.

Luís Enrique equivocouse e moito sacando a algúns xogadores do campo e non foron cambios intelixentes, pero xa é auga pasada, España clasificouse e agora toca pensar no próximo encontro que lle corresponde xogar coa crecida selección de Marrocos, que non será fácil.

Comprobouse unha vez máis que o fútbol, en calquera país, independentemente de cal sexa o seu réxime político, levanta paixóns, sen diferenza de sexos, idades e condicións sociais. A ideoloxía que imprime é a paixón, a alegría cando se gaña, o sufrimento cando se perde. O fútbol é unha válvula de escape, o desafogo dos problemas e unha catarse que fai esquecer boa parte do que ocorre durante unhas cantas horas. O árbitro adoita ser o obxecto principal de moitos afeccionados e seareiros que lle din de todo cando non están de acordo con algunhas das súas decisións. 

Chama a atención que o fútbol poida facer que a xente se mobilice diante dun televisor para ver a 22 xogadores dándolle patadas a un balón, esperando introducilo na portaría contraria, mentres doutra banda, vese pouca xente saíndo á rúa para denunciar que a sanidade vai mal, que se toman decisións que non gustan á cidadanía e poderiamos ir enumerando máis cousas que todos coñecen dabondo. Pero si somos capaces de pasarnos dúas horas pendentes dun partido de fútbol. Quizais é porque a xente necesita pasarllo ben, esquecer dos políticos e pensar que, se gana a selección, imos ser máis felices porque nos vai a dar unha superioridade sobre os demais. O fútbol é bo para a xente que lle gusta - moi numerosa- e tamén para os que gobernan porque o pobo está entretido e non pensa noutras cousas. Dicía Manuel Vázquez Montalbán que "o fútbol me interesa porque é unha relixión benévola que fixo moi pouco dano".