Ata onte non todos coñeciamos o local ‘A tapa do barril’. Bastou con que un vídeo fixésese viral, grazas a un ridículo e á infinita paciencia dunha das súas empregadas, para que non só popularizásese este pequeno bar de Vigo, senón que todo Twitter envorcásese na súa promoción e convertérao en referencia en España enteira. ‘A tapa do barril’, perfecto para tomarche unha rica empanadilla, bo ambiente e bo prezo. Porque pagala hai que pagala. Porque nada é gratis, aínda que algúns se crean que si.

Entendo que Borja Gradua non quixese pagar a empanadilla. Enténdoo perfectamente. Porque está claro que el a empanada xa a traía de casa. E é que este “youtuber”, ou “influencer”, ou calquera termo absurdo e baleiro de sentido que queiran usar para definir a semellante personaxe -de feito “personaxe” é o mellor palabro para definir a este personaxe- xa era coñecido antes por quentárselle o boquino: que se coarse no metro, que se sortear a seguridade dun estadio de fútbol, que se retar a Omar Montes a un combate de boxeo e irse para casa calentito… Coñecido para algúns, especialmente jovencitos influenciables e impresionables. Para quen lles fala, un ninguén de 27 anos ao que os seus amigos cualifican de “boomer” -con toda a razón do mundo, ollo-, era un absoluto descoñecido ata onte.

“Confundimos importancia con fama”, dicía Chojin nun dos seus temas. O certo é que, neste mundo no que todos perseguen o seu minuto de gloria, as redes e as plataformas afán conceder notoriedade -efémera case sempre- a algúns especímenes sen importar os motivos que os levaron ante tal recoñecemento. Hoxe, por poder, podes ser famoso só por ser a parella de alguén, por ensinar o teu armario, porque che regalen o teu primeiro “Luisvi”, por insultar a nenos mentres xogas ao LOL e crearche un exército de bots que che defenden en Twitter... Podes ser famoso por, por exemplo, chamar a un repartidor “caranchoa”. E podes ser famoso por, por exemplo, meterlle un bofetón con toda a man aberta a alguén que, durante a túa xornada laboral, achégase a ti e chámache “caranchoa”. Outra referencia boomer, supoño.

Buscamos ídolos cada día, xente á que amar e odiar, á que consumir, devorar e espremer en segundos, todo con tal de non pensar moito e poder envexalos, ou desexalos, ou trolearlos, ou envorcar toda a nosa frustración sobre eles. Pero por iso debemos diseccionar ben as palabras do Cho: poden ser famosos, pero non os fagamos importantes. Que non che diga un influencer que dieta debes seguir, que non che diagnostique un tiktoker, que non che indique que che debe gustar e que non un youtuber, que non che vista un futbolista, nin un cantante, nin un político.

Ese é o poder que lles demos durante anos coas nosas accións, o poder que lles fai crer que, por ter un puñado de seguidores ou fanáticos, poden irse de vacacións e esixir ao hotel de quenda que queren unha habitación gratis e con todo incluído, porque eles meréceno e así o hotel gañará “visibilidade”. Pero nin a xente de recepción, nin os de limpeza, nin ninguén nese establecemento leva un prato de comida á mesa con “visibilidade”. Polo mesmo, reclaman mesas en restaurantes, a última videoconsola do mercado, entradas para festivais ou coches, cando non son capaces nin de pagar os 2 euros que custa unha empanadilla. Todo baixo a ameaza de facerlles unha mala crítica, valoralos con cero estrella ou subir unha foto a Instagram coa lenda “non volvo”.

O xugo do famosito, o prezo de encumbrar a calquera e facerlle crer que é alguén, cando ningún somos ninguén e moito menos máis que aquel ou aquela, cando hoxe estás aquí e mañá a saber, cando todo dá igual, porque non te equivoques, o mundo non vira ao teu ao redor, non es importante, como seguro que tampouco o é este texto, ao que tampouco tes que facerlle caso porque é unha opinión, non un mantra. Como eles, eu tamén son creador de contido.

Iso si: ao entrar nun local dá os bos días, usa sempre as palabras “desculpe”, “por favor”, “grazas” e “cando poida”, non asubiar nin chasquees os dedos para chamar a atención da persoa que che atende e agradece o servizo ao irche. Faino porque non son escravos de ninguén, porque poderías ser ti a persoa alén da barra e porque, créalo ou non, poderían cuspirche no café por ser un capullo. E paga as empanadillas en ‘A tapa do Barril’. Que son dous euros. E Ana e Rebeca teñen que comer, que non viven da promoción de maleducados aos que, con gusto, farían picado para o recheo dos seus empanadillas.