Como se mide a dignidade dun país?

Os efectos da pandemia do Covid e as súas variantes, máis agora a guerra de Ucraína, afectou ás persoas e a todos os sectores, ninguén o pon en dúbida. Hai colectivos que se viron máis impactados que outros: a xente maior, os nenos e moitas familias están a sufrir máis intensamente a situación. Con este panorama de “grave crise social”, as distintas administracións non están a dar a resposta que delas espérase: falta planificación, rapidez e concreción, porque ao final, as responsabilidades sácanllas de encima culpando a outras administracións da falta de eficiencia. 

Catalunya, por desgraza, está á cola na aplicación da Lei da Dependencia, co número maior de persoas á espera de recibir a prestación. En ocasións, cando se lles concede aos interesados, estes por desgraza xa faleceron ante a impotencia dos familiares que se estiveron pelexando coa administración correspondente.

En pobreza infantil, os números sitúan a Catalunya á cola. A pobreza infantil afecta a un de cada tres menores cataláns, cunha taxa do 35% cando a media europea é do 20%. Onde está a protección especial que debería darse aos nenos e nenas? Segundo algúns datos, o 80% destes non sairá nunca desta situación senón póñense en prácticas políticas para erradicar a pobreza infantil.

En canto á implementación de o Ingreso Mínimo Vital (IMV), a proposta estrela - estrelada?- nestes momentos nou chega nin a un 10% das persoas que se atopan en situación de pobreza severa, que son unhas  900.000 persoas en Catalunya. Pero tamén se observa unha falta de coordinación entre o IMV e a renda garantida de cidadanía cuns requisitos que seguen sendo demasiados ríxidos, o que significa que hai persoas que non poden acceder a esas prestacións.

Con estas cifras, que non hai que esquecer que estamos a falar de persoas, non se lles cae a cara de vergoña aos que teñen responsabilidades de Goberno? Mentres as prioridades non sexan as persoas, a situación cada vez será máis grave. A humanidade vai avanzando, é certo, pero á vez vai deixando polo camiño a unha parte da sociedade que está a ser excluída ata tal punto que non ten os mínimos recursos para sobrevivir . Situación que a vemos como a máis normal do mundo. Será porque non formamos parte dela? 

 Non se quen dixo que “a dignidade dun país mídese en como tratan aos seus pequenos e aos seus maiores”. É unha frase que deberían lembrar a diario os  políticos, que para iso foron elixidos. Sen esquecer a parte que lle corresponde ao resto da cidadanía, porque é un problema de todos.