Un ano sen Juan Carlos I e tres meses sen Pablo Iglesias

Hai un ano da marcha do Rey emérito Juan Carlos I a Abu Dhabi tras os seus escándalos financeiros e a súa relación coa xa famosa Corinna. Á vez, cúmprense este mércores tres meses da marcha da política do líder morado Pablo Iglesias. Tres meses nos que o coletas permaneceu desaparecido para asimilar que xa non é o centro de atención deste país, porque vén demostrando que nada é vitalicio, todo pasa, nada queda - as propiedades si- e as persoas esquécense rapidamente dos seus líderes, por fortuna: hoxe pódese estar no máis alto da cúpula, e mañá, pisando asfalto. Iso ocorre na política, ás que algúns cualifican de suflé, e xa saben o que ocorre con este doce tan adictivo.

Un ano sen Juan Carlos I e tres meses sen Pablo Iglesias e o mundo continúa. Ninguén é imprescindible. 

´

O Rey Juan Carlos,” exiliado” nunha país rico, de luxos, pero non deixa de ser un cárcere de ouro, sen poder volver a España: as súas saídas con amigos, o seu ambiente e só aos 83 anos. O castigo non é menor para non prexudicar máis ao seu fillo, é dicir, a continuidade da monarquía…

Mentres, no partido morado, Pablo Iglesias deixou atado e ben todo o mando: Yolanda Díaz como interlocutora no goberno, é dicir a “xefa” morada no executivo A dirección do partido conta cunha bicefalia: Ione Belarra e Irene Montero para dirixilo e ambas as dúas vixiadas de preto pola secretaria de organización, Lilith Vestrynge, colocada tamén por Pablo Iglesias. Foi quen a poña como contrapeso das súas dúas compañeiras, con aspiracións sucesorias. Preparación ten á marxe das súas relacións persoais co coletas.

Nestes momentos, en Podemos, coas tres mulleres que mandan - aínda que Montero aspiraba a ser a única en liderar- a loita interna e mediática para ver quen ten máis protagonismo empezou desde o minuto seguinte de quedar “repartido” o `papel deseñado para cada unha delas por parte do xefe Pablo Iglesias. Unha situación que complica e moito ao actual panorama de Unidas Podemos. Yolanda Díaz, é unha muller de aparencia amable, fráxil e ata doce, pero a realidade é ben distinta: calculadora, fría, con mala uva e disposta a todo con tal de conseguir os seus obxectivos. Sábese vender moi ben e aspira a ser a cabeza de lista nas próximas eleccións xerais. Ten trazado o seu plan de dar a imaxe de eficiente, negociadora e persoa de ponte co PSOE.

Mentres, Ione Belarra, sempre foi verbalmente moi agresiva, a punta de lanza que Iglesias utilizou en determinados momentos, e que a pesar de formar parte do goberno, segue o ronsel marcado polo seu xefe de ser o azoute co seu socio de coalición. Non pensa deixar esa estratexia que tan bos resultados políticos deulle. Mentres, Irene Montero, a eterna aspirante a case todo, está marcada polas súas aferes: compra do chalé, problemas co seu escolta, as aias, os diñeiros,... Ademais foi a ministra que dividiu ao feminismo, Unha actitude nunca vista, todo por aquilo de que Unidas Podemos trouxo o “novo feminismo”, situación que ha enfurecido a este sector. Tampouco a súa xestión deu moito de si que digamos.

Con este panorama de loita interna polo poder as tres patas do banco de Pablo Iglesias atópanse inmersas nunha batalla soterrada, que en máis dunha ocasión saíu e seguirá saíndo á luz. Ata cando?, ata que unha das tres consiga a vitoria. Se non é así, aí está Lilith Vestrynge preparada para dar o salto, así o deseñou o ideólogo podemita. Pero adoita suceder, hai exemplos, que cando alguén deixa as cousas atadas e ben atadas, adoita suceder o contrario.

Un ano sen Juan Carlos I e tres meses sen Pablo Iglesias e o mundo continúa. Ninguén é imprescindible.