​O mellor e o peor da II Edición de ‘O Son do Camiño’

O festival compostelán despídese por segundo ano cun gran salto de calidade con respecto ao pasado ano pero con algúns aspectos para mellorar de fronte  a próxima edición.

Ou Son do Camiño reuniu a miles de festivaleros no Monte do Gozo

Música, bailes e sorrisos. Todo iso deixou esta II Edición de Ou Son do Camiño. O festival compostelán erixiuse como un dos principais atractivos da cidade e nun das principais citas musicais do verán. Pero, como sempre, hai aspectos que puír e outros insuperables. Este ano a edición estivo marcada por catro pingas que calaron ata os ósos en Rosalía, pero tamén por unhas medidas de seguridade moito mellores, un transporte máis eficiente…e por unha vergoñosa falta de respecto polo medio ambiente por parte de moitos asistentes.

O BO

Nivelazo:

Ningún asistente ao festival marchouse de Santiago coa cara longa. Os artistas deixaron imaxes para o recordo, como o tema ‘Where is the love?” de Black Eyed Peas que logrou que todo o recinto iluminásese nunha estampa inigualable. O mesmo para Iggy Pop, David Guetta, Rosalía ou Die Antwoord, tamén cabezas de cartel e capaces de conseguir que todos os asistentes vibrasen cos seus temas, aínda que comprasen a entrada para ver a outro.

Todos os asistentes difrutaro co nivel e calidade dos artistas

Pero o mellor de todo é que o festival non se mediu só polos seus principais nomes. Vetusta Morla, The Hives, Bastille ou Ayax e Prok fixeron as delicias dos asistentes con actuacións soberbias que non decepcionaron a ninguén. Outros, como Familia Caamagno, Kitai, Cariño ou Molina Molina foron un gran descubrimento para todos aqueles que se animaron a achegarse ao festival nas súas primeiras horas. Doutra banda, apostas seguras como Iván Ferreiro, Beret, Dimitri Veigas & Like Mike ou Bad Gyal conseguiron reunir a un gran número de asistentes con actuacións sobresalientes, cada unha dentro do seu estilo.

Transporte:

Quizá a nota máis negativa do ano pasado viuse compensada nesta edición. Apenas houbo embotellamentos á entrada e saída do recinto. Todo foi moito máis ordenado e fluído. A seguridade imperou sobre a saída e entrada dos asistentes e as medidas de protección e seguridade evitaron moitos problemas.

Os axentes de tráfico, o despregamento de seguridade dentro do propio recinto e a colaboración de todos os espectadores lograron que os tres días vivísense sen especiais sobresaltos. Aínda que algún acabou moído con tanto ir e vir desde San Lázaro ata os escenarios, sen dúbida vale a pena a camiñada sempre que o resultado sexa este.

Do mesmo xeito, os autobuses sempre estiveron ao servizo do festival e o transporte de asistentes foi fluído na medida do posible. Algunhas colas para entrar e saír dos buses, pero nada que non se puidese superar cun pouco de paciencia. Ademais, tampouco se viviron restricións de tráfico importantes nin as principais vías da cidade sufriron atascos salvo en momentos puntuais, polo que nese aspecto o festival foi todo un éxito.

Un futuro brillante:

Mención á parte merece a repercusión do festival. Con só dous anos de vida, xa se converteu nunha cita ineludible para moitos amantes da música, que marcan en vermello o mes de xuño á espera da seguinte edición. Isto conseguiu cambiar en certa medida o modelo de turismo da cidade, que ve nesta clase de ofertas culturais un bo reclamo para que a xente descubra a capital galega fose do Camiño de Santiago.

Os hoteis e demais lugares para aloxarse rozaron o cheo e os establecementos fixeron caixa con todos os asistentes que aproveitaron a visita para facer as súas compras e un pouco de turismo mentres non empezaban os grandes concertos. Sen dúbida este modelo reporta moitas alegrías ao comercio e ao sector servizos nunha cidade que necesita desestacionar o seu turismo. O bo é que xa queda menos para o ano que vén.

O MALO

Artistas solapados:

Tanto venres como sábado os asistentes tiveron que estar por momentos máis atentos ás redes sociais e ás pantallas do escenario principal que aos artistas. Os cambios de horario puxeron por momentos patas para arriba a programación inicial, creando un pouco de caos e desconcerto entre os festivaleros, que ás veces non sabían quen ía ser o seguinte en saír ao escenario.

Ocorreu o venres con Hard GZ, que terminou pechando a xornada xunto a ELYELLA, mentres Varry Brava pasou ao horario destinado para Hard GZ. O mesmo o sábado, aínda que máis caótico, porque Ayax e Prok sufriron ata dous cambios de hora. Primeiro pasaban das 00:15 ás 02:40, e finalmente acabaron actuando de 00:50 a 01:50, practicamente á mesma hora que David Guetta, un dos pratos fortes do festival.

A actuación de David Guetta coincidiu coa de Ayax e Prok

Nos dous días o festival aludiu a “necesidades loxísticas” para xustificar os cambios de horarios e, ao coincidir as actuacións, os asistentes tiveron que elixir entre ver a un artista ou outro. Doutra banda, cabe destacar que á marxe dos atrasos, as actuacións desenvolvéronse sen maiores problemas.  

O lixo:

Seguramente sexa un punto no que a organización do festival non poida facer moito máis, pero é unha mágoa ver as cantidades inxentes de lixo que se atopaban nas inmediacións do recinto. Botellas de cristal, latas, bolsas de lixo, cartóns… quilos e quilos de residuos que quedaban tirados no medio da estrada, nas cunetas ou directamente entre a maleza.

Un espazo privilexiado como é o Monte do Gozo quedou ensuciado por culpa do deixamento dos asistentes, que nin se molestaron en achegarse aos cubos de lixo e contedores repartidos por toda a zona. Dentro do recinto, desgraciadamente, o panorama non era moito mellor, especialmente na zona dos postos de comida. Os contedores habilitados estaban sempre desbordados e os envoltorios e cartóns acaban sempre no chan. O mesmo poderíase dicir do confeti que lanzaron algúns artistas como David Guetta, que aínda que dan colorido ao espectáculo, logo resultan bastante prexudiciais para o ecosistema.

Non podo facer referencia á zona de acampada, pero confío en que os campistas fosen os suficientemente cívicos como para deixar todo recolleito e evitar que os seus residuos terminen na natureza. Xa non só nos festivais, tamén en todos os aspectos da vida, a xente tería que ser un pouco máis consecuente cos seus desperdicios.

Doutra banda, hai que poñer en valor a campaña ‘Ven #DarALata’ do festival, que promovía a reciclaxe e á vez animaba aos asistentes para votar ao seu artista favorito.  

Os aparcamentos:

Aínda que o transporte público foi unha gran noticia, como xa mencionamos, moitos asistentes ían e viñan no seu coche particular. A gran cantidade de persoas deixou pequeno o Estadio de San Lázaro, que lembrou por momentos ás súas grandes citas na elite do fútbol nacional alá polos 90.

A moitos, especialmente aqueles que non teñen mapeada a cidade, custoulles moito atopar un sitio onde deixar o seu coche sen ter que comerse unha hora andando. Se o ano pasado os “leira aparcadoiro” foron o oasis para moitos condutores, este ano foi moito máis complicado conseguir unha boa praza. Sen dúbida será complicado atopar sitio para todos estes automóbiles, pero se o festival segue crecendo a este ritmo, é posible que haxa que buscar alternativas para albergar a tanta xente.