Non defendo que os internos sexan unhas hermanitas da caridade, están aí cumprindo unha sentenza, pero deben ser tratados como persoas, axudándolles na reinserción e prestándolles atención médica cando o necesitan, cousa que non ocorre como se puido comprobar

Hai persoas que simplifican tanto á hora de catalogar as cousas, incluso o comportamento das persoas que adoitan dicir que son brancas ou negras. Esquécense de que hai gamas de grises, de brancos, de negros, e que non hai que esquecer que o arco iris existe e debe ser por algo. Na variedade está o equilibrio.

No comportamento das persoas a metáfora pódese aplicar independentemente do rol nos seus traballos ou na sociedade. Tamén é certo que algunhas profesións utilizan con demasiada frecuencia o negro - visto como a cor que se asocia ao mal- e o branco ao contrario, non debería ser así.

Hai determinados traballos onde os seus profesionais teñen un papel difícil, complicado, e hai que gustarlle realizalos. Estou a referirme en concreto aos funcionarios de prisións cuxa labor consiste en “vixiar” aos presos/as que cumpren condenas neses recintos que din serven para rehabilitalos. Teño serías dúbidas de que a maioría das prisións cumpran esa función. Hai quen afirma que cando os presos cumpriron a condena saen á rúa peor do que entraron.

Estes días, publicámolo en Catalunyapress, chegábanos a noticia de que un mozo de 27 anos morría na prisión de Brians II. Non é a primeira vez que ocorre, son demasiadas as veces que isto sucede, aínda que traten de ocultar a triste realidade. A pouca transparencia que aplican non implica que algúns casos saian á luz por moito que non queiran que se coñezan.

O grave do caso do novo morto, a parte de que non avisaron á familia do falecemento, é que, neste caso, noutros tamén, víraselle en bastantes ocasións como se cambaleaba, durmíase na cadeira, e ningún funcionario - son refugallos humanos?- acudiu a socorrelo ou levalo a enfermaría. A atención médica deixa moito que desexar. Ao final, Victor, que é como se chamaba, morría só na súa cela. Segundo fontes do centro, por sobredose.Quen lle forneceu a droga mortal? Como entran os estupefacientes nos cárceres? Pois porque algúns malnacidos funcionarios gañan diñeiro á conta da vida das persoas.

Morre un preso de 27 anos en Brians II e o centro penal non avisa á súa familia

O pasado ano foron detidos catro traballadores de Brians II por introducir droga. Non é a primeira vez, nin a única prisión na que ocorre isto, Que controis teñen os funcionarios para actuar con impunidade?

Algúns poden dicir que todos os funcionarios non son así, que é unha minoría, é certo, pero moitos dos que forman parte da maioría son coñecedores do que ocorre e miran para outro lado, non queren complicar a vida denunciando aos compañeiros, por medo ou covardía.

É coñecido que hai funcionarios que tratan moi mal aos presos, provócanos ata que explotan e xa teñen a escusa para castigalos. Eles son os amos e xogan co destino e a vida desas persoas, coma se fosen trastes vellos. Os presos nunca teñen razón, os seus dereitos ven vulnerados e non pasa nada. Non defendo que os internos sexan unhas hermanitas da caridade, están aí cumprindo unha sentenza, privados de liberdade, pero deben ser tratados como persoas, axudándolles na reinserción, prestándolles atención médica cando o necesitan, cousa que non ocorre como se puido comprobar . Moitos funcionarios actúan como “carceleros”, coas connotacións pexorativas que iso leva. Os presos téñenlles medo, pensan que son os donos da vida dos internos.

Que explicar do trato que reciben os enfermos mentais. Adoitan deambular polo patio ou as instalacións como sonámbulos, caéndolle a baba da cantidade de medicación que lles fornecen para que non creen problemas. Rehabilitación, integración de novo na sociedade? Teño serias dúbidas de que iso sexa así.

O trato ás familias por parte deses “carceleros”, que non funcionarios - abusan dos seus cargos. é similar: trátanos coma se fosen delincuentes- non son todos, aclaramos- e en demasiadas ocasións as familias senten vexadas, sen poder protestar, a maioría por medo ás represalias, que van desde non deixarlles ver ao familiar durante un mes ou amargarlle a vida ao mesmo. Os internos adoitan dicirlles aos seus familiares que non protesten porque o pagan con eles. Algunha vez porase de verdade a facer a gran reforma pendente? Creo que xa toca.

“Abrir escolas e pecharanse cárceres”, é a frase pronunciada en 1867 por unha gran muller, Concepción Areal, que loitou pola dignidade das persoas presas, para mellorar as súas condicións de vida (conseguiu que en cada cela só houbese unha persoa) e pelexou para a reinserción destes na sociedade en lugar de castigalos. A súa loita contribuíu á reforma das institucións.

Sería conveniente que os funcionarios, en lugar de ler tanto diario deportivo, entretivésense, tamén os xefes, en ler o libro de Concepción Areal: “Cartas aos delincuentes” seguro que lles viría ben e igual aprenden algunha cousa. “Non é tan culpable o que descoñece un deber como o que o acepta e písao “, iso escribía a escritora, feminista e defensora dos pobres e dos presos, á que non se lle deu o recoñecemento que ela merécese.