O meu primeiro recordo dun mundial de fútbol en realidade son tres. Recordo a un home reboludo e suorento que berreaba na banda. Tan reboludo era e tanto suaba que mesmo se acuñou un termo para referir a aquelas persoas que empapan a camisa e ás que, como ocorre coa idade das árbores, pódeselles medir o nivel de tensión contando os aneis que os cercos de suor deixa baixo as súas sobacos. Talvez a RAE non recolla unha acepción para estar 'Camacho', pero poida que Verbolario si. Tamén recordo a Ronaldo e o seu peiteado ridículo que todos os nenos queriamos pedirlle ao barbeiro, para ver si pegábasenos algo do ‘fenómeno’. E tamén lembro o España - Corea, un partido que quedou gravado para sempre na memoria dos españois como o día da ignominia, unha infamia nacional só equiparable á batalla de Trafalgar ou que Rosa non gañase Eurovisión, unltraje que se produciu só unhas semanas antes.

Fai xa 20 anos daquel Mundial de Corea e Xapón e aínda lembro como vivín aquela Copa do Mundo desde o meu pupitre. Eran os últimos días de clase de xuño e os partidos, alén do globo, xogábanse no noso mediodía. A profesora, Charo, permitíanos escoitar un ratito a radio para saber como ía España, pero só até coñecer o resultado. Non podía desviar moito das leccións. En 1º de Primaria cada clase conta. Ese día tocaba “palabras que empezan pola letra J”. Cruzar o Rubicón, imos.

En 2002 os móbiles eran do tamaño dun ladrillo gordo e tan só permitían algo tan primitivo como chamar por teléfono, mentres que internet só existía en casa do teu veciño o rico, o que tiña parabólica con todas as canles e non a Canle+ pirata e con gran como os demais. Por iso todos afanámonos aos nosos transistores, desexosos de coñecer as noticias que chegaban desde o Afastado Oriente. Recordo que coñeciamos os goles de España porque o celebraban os da clase de á beira, aos que si lles deixaban escoitar rádioa, e os berros reproducíase nas aulas contiguas como unha onda que pronto alagaba todo o colexio nun mesmo e unísono “Gooool!”. Recordo que Morientes marcou dous goles contra Eslovenia. Recordo que me importaba máis ben pouco o fútbol. Recordo que me gustaba porque lle gustaba aos meus amigos e porque cantabamos no autobús de regreso a casa.

Onte tiven moi vivo ese recordo. Lembrei o que era que che avisasen do que estaba a pasar con moita antelación. Vivo encima do Bar Nariño, famoso pola súa tortilla -tan famosa é que pugna polo Trono de Hierro á mellor tortilla de todo Santiago de Compostela e, por conseguinte, de toda Galicia- e por ser a sede da delegación española neste mundial de Qatar. Españois cando xoga España, porque neste crisol que é Pelamios os goles da Vermella celébranse coa mesma intensidade que os de Brasil, Senegal ou Ecuador. A cuestión é que o meu televisor ten un retardo de varios segundos con respecto ao do bar e que se vai facendo cada vez maior a medida que avanza o partido, polo que me decato das ocasións, dos goles, das faltas e de todo o que ocorre polos decibeis dos berros dos fregueses, que chega aos meus oídos moito antes de que eu póidao ver en “directo”.

Así me decatei do gol de Morata, do empate de Xapón e da remontada dos nipóns, isto último en cuestión de tres minutos. Polo barullo do Nariño souben que algo pasaba cando os berros de desesperación do 2-1 tornáronse nun remolino de emocións, con berros de alegría ao ver que o balón superara a liña de cal, de perplexidade ao constatar ver que a tecnoloxía non anulaba o tanto e de rabia cando o árbitro sinalou o centro do campo autorizando o gol. Todo iso ocorreu no Nariño, o meu VAR, o meu moviola, a que me di o que sucede, o que é e o que non é. Mentres, na miña tele Morata aínda festexaba o 0-1.

Nese momento España enteira lembrou aquel centro de Joaquín ante Corea, pero ao revés. O nome da o-Ghandour, o cuatrero con chifre e camiseta de árbitro daquel partido, saltou na fala da xente dúas décadas despois mentres outra selección asiática toureaba a Españita. Tivo que vir Alemaña -porque Alemaña é Alemaña, moi Alemaña e moita Alemaña- a rescatar a España, como na crise económica de 2008, porque durante un ratito Costa Rica a punto estivo de cobrar a vinganza de facerlles un sete e mandar a Luís Enrique e cía nun charter a Barajas.

Ao final, pese ao VAR, a tecnoloxía e a nai que a pariu, España pasou de rolda derrotada, o Nariño baleirouse de universitarios coa bandeira nacional que inmediatamente cambiaron a camiseta de Pedri polo polito e o xersei -que é xoves, e o corpo sábeo- e eu quedeime no meu piso, só, clamando contra o televisor porque Xapón nos acababa de marcar o 2-1. Xa sabía o final porque o oráculo do Nariño mostráramo a berridos, pero tiña que velo cos meus propios ollos para escribir este artigo cunha opinión que ninguén pediu, coma se fose todo un expresidente do Goberno.

E o seguinte partido é contra Marrocos. Que Marrocos é Marrocos. E Pelamios é como a Melilla do interior, co seu corazón marroquí. No Nariño o partido do próximo martes ten aroma de derbi, de kebab e tortilla de pataca. Ese día terei que baixarme ao bar, a min VAR, a ver o fútbol, porque desde o meu piso non saberei si cando gritan gol é duns ou doutros. Ai, bendita multiculturalidad e maldito retardo. Que Ao-Ghandour cóllanos confesados…