Os “policías” de Podemos e a ideoloxía xornalística

Hai que ver a que se armou coa dimisión (forzada por presións) do presidente da Corporación de RTVE, José Manuel Pérez Tornero, hai poucos días. O intervencionismo dos partidos que forman o goberno: socialistas e Unidas Podemos, provocou a súa marcha. E é o que fixeron os demócratas e defensores da liberdade de expresión, os bolivarianos de Pablo Iglesias e as súas raparigas, que pretenden controlalo todo e ter aos seus peóns útiles - xornalistas tamén- en todos os ámbitos. Iso do pluralismo informativo enténdeo igual que Nicolás Maduro en Venezuela: todo o que non controlan, manipula ou se lles escapa, “desaparece”. É a democracia total e a transparencia duns manipuladores pola pasta.

Coñecéronse hai uns días os nomes dos dous conselleiros que puxo - cota de partido- Podemos no Consello de RTVE, dous “xornalistas” de partido e sectarios onde os haxa: Manuel Martín Medem e Roberto Lakidaín, dous personaxes ao servizo dos seus padriños e non da información plural. Estes elaboraron un informe no que analizaron “a ideoloxía” dalgúns dos xornalistas/tertúlianos que participan nos distintos programas dos medios públicos - de partido para eles?-. Segundo os autores deste sisudo traballo, chegaron á conclusión (tendo como ideoloxía a liña editorial do medio no que traballan) de que Pérez Tornero non daba “protagonismo” á esquerda e acúsanlle de falta de equilibrio e “pluralidade informativa”. Curiosamente, Pablo Iglesias opina o mesmo. O informe dos dous xornalistas demócratas e “independentes” serviu - as presións de Podemos, moitas- para facer dimitir ao presidente de RTVE. Un profesional académico de prestixio, de esquerdas e que sabe o que quere dicir a palabra “pluralidade “

Pero quen son estes dous conselleiros de Podemos? José Manuel Martin Medem na actualidade tamén é director de Mundo Obreiro, publicación do Partido Comunista de España. Colabora, como “opinador” na Última Hora, o xornal que dirixe - pago por Podemos?- Dina Bousselhan, a exasesora de Pablo Iglesias. Anteriormente estivera de tertuliana de Jesús Cintora no programa sectario que facía en TVE e que foi “eliminado” coa entrada de Pérez Tornero. Aí empezaron os problemas do entón presidente ao fulminar ao home de Pablo Iglesias, cuxos tertulianos, o 90% eran moi próximos a Podemos. Aí ninguén dicía nada.

Roberto Lakidaín, o segundo conselleiro podemita, publicamente chegou a dicir que Pérez Tornero escolle a xornalistas afíns á dereita, ultradereita e centro dereita. Díxoo e quedouse mirando á sede de CCOO onde milita. Curiosamente foi finalista, hai uns anos, a presidir a Corporación, pero ao final quedou fóra.

Os dous gardiáns das esencias do xornalismo libre, veraz e policías da pureza ideolóxica dos xornalistas basean o seu informe ideolóxico dos xornalistas sinalando o medio no que traballan. Os xornalistas poden elixir os medios para os que traballan?´Non, como calquera outra persoa: onde lle ofrecen un traballo acéptano, a maioría é así, non se pode elixir. Iso non quere dicir que ideológicamente coincidan coa liña editorial dos seus medios, pero a final de mes hai facturas que pagar, a xente non se alimenta aínda do aire, e a súa maneira de pensar exprésaa nas urnas cando hai eleccións.

Que dous xornalistas dedíquense a realizar listas de “colegas” bos porque son afíns ao seu partido e o resto - excluídos a outra esquerda e os independentistas- son malos , é impropio do século no que vivimos. Todos pensabamos, tiña dúbidas, de que as listas negras habían desaparecido da profesión, pero está visto que non é así, que o xornalismo sectario excluínte, politizado por xente que se di progresista, deberíanos remover o estómago e vomitar a bilis que leva dentro e que tantas veces trágase. Claro que os xornalistas nos habemos acomodado demasiado e iso de denunciar non vai cuns cuantos, por medo a que lles colgue unha etiqueta. Se son personaxes como estes dous policías da pureza, pois como di un bo amigo meu, que llas pique un pito e que se dediquen a seguir limpándolle os zapatos, por non dicir outra cousa, a Pablo Iglesias, que igual de tanto agacharse van dar coa cara no chan e non poderán levantarse.