O comité de Stellantis Vigo asume a aposta por Zaragoza como "o paso previo a máis investimentos"

Este martes se anució o acordo polo que o Grupo Stellantis e a firma chinesa CATL investirán até 4.100 millóns de euros para a construción dunha planta de baterías de litio ferro fosfato (#LFP) en Zaragoza , o que supón unha gran lombeirada para o emprego en toda Aragón, onde Stellantis ten a súa fábrica máis relevante a nivel nacional e que gana aínda máis peso para as próximas décadas. 

A noticia, a priori, parece relegar a outras plantas, como a de de Balaídos, a un discreto segundo plano, sen ocupar un lugar prioritario nos plans de futuro de Stellantis. Con todo, lonxe de ver como unha mala noticia, no seo do comité de empresa do centor olívico algúns sindicatos recibiron a nova con relativo entusiasmo, pensando que este pode ser un primeiro paso para a chegada de máis investimentos en España.

TRANQUILIDADE Á espera DA NOVA PLATAFORMA

“O anuncio de hoxe tranquilízanos un pouco. Un investimento tan importante do grupo en España, ademais de en Zaragoza, vai repercutir en Vigo e Madrid. Significa para nós unha aposta do grupo polo país”, sostén Santiago García, representante de Comisións Obreiras no comité de empresa da planta de Vigo.

Nese sentido, a gigafactoría maña é interpretada como un bo síntoma de saúde de Stellantis e non como un desplante máis á factoría viguesa, onde hoxe a actividade está comprometida até 2030, sen máis plans a longo prazo. “Sabemos que o contexto no que nos movemos é complicado, coas matrices do grupo en Francia e Italia e as forzas que moven aos seus gobernos para o grupo leve alí modelos e investimentos. Neste escenario entendemos que a asignación da fábrica de baterías en Zaragoza é unha boa noticia, pois nos dá tranquilidade saber que se aposta por España, polas nosas fábricas aquí, e que é un paso previo a futuro para que haxa máis investimentos no resto do territorio”, razoa García. 

Todo isto sucede nun momento de especial inquietude tras a dimisión de Carlos Tavares, que a pesar de que se sabía previamente que desde Stellantis buscaban substituír ao empresario portugués para virar o rumbo, a súa saída fulminante foi un verdadeiro terremoto na casa automobilística, o que espertou moitos temores nunha planta como a olívica.

“Aínda non se confirmou a instalación da nova plataforma eléctrica que garante o futuro do Sistema 1 e iso xera inquietude”, recoñecen desde o comité. Sobre o diálogo coa dirección da planta en Vigo, García subliña que o que busca o comité é “confírmennos canto antes a instalación desta plataforma”, aínda que recoñece que “a situación actual do mercado do coche eléctrico non é a que se esperaba”, o que podería demorar aínda máis este proxecto á esperar de ter máis certezas sobre o rumbo que tomará a industria, especialmente se acaban irrompendo os modelos chineses no mercado e estas firmas asiáticas acaban instalar en Europa. 
 

“Non existe a demanda que se esperaba. Non nos preocupa moito porque o 2008 está a aguantar moi ben no mercado coa versión híbrida e cremos que a quenda de noite poderá aguantar o ano que vén sen maior problema. Por tanto, mentres nos confirmen que chegará esta plataforma e canto antes mellor, podemos dicir que estamos satisfeitos, pois sabemos que o futuro do sector está en Vigo”, sostén García. 

“ESES INVESTIMENTOS VANSE FÓRA DA UE”

O impulso de proxectos que teñan ao vehículo eléctrico como eixo só será posible, segundo as declaracións que vén facendo a cúpula de Stellantis nos últimos meses, se se conceden máis axudas públicas. Tanto o Goberno de España como a Xunta  de Galicia subvencionaron a actividade na planta de Vigo e o propio Alfonso Rueda , respondendo as cuestións de Galiciapress, indicaba que as concesións están suxeitas a unha serie de cumprimentos.

“Estas axudas son necesarias pero tamén teñen que estar vinculadas ao que buscamos, e é que esa creación de postos de traballo e de riqueza mantéñase. Saben que esa é a condición e o que queremos é que nos confirmen que todo iso vaise a seguir producindo, con independencia de quen é a cabeza visible ou o máximo responsable de Stellantis", reafirmaba Rueda.

Nesta mesma liña desde Comisións Obreiras non ven que exista “un problema de subvencións” e admiten a importancia das axudas estatais nun “sector que está completamente subvencionado” e pon de exemplo a Volkswagen, “que está a anunciar peches e afronta miles de problemas” a pesar de ser “practicamente unha empresa pública en Alemaña”. 

“O que reivindicamos é que o grupo se comprometa a manter os empregos e as pezas para os coches da auxiliares realícense aquí e non se traslade a súa fabricación a Marrocos, que é o tema que máis nos preocupa ao ver que eses investimentos se van a países que nin sequera forman parte da UE”, expón García.

Desta maneira, cun peso relevante do sector na economía galega e española, o sector da automoción vive un momento de crise que se evidencia cos paros convocados en distintas auxiliares e as mobilizacións que se celebraron no último mes. A industria auxiliar é consciente da importancia que ten Stellantis e cifran, no hipotético caso de que se propuxese un ERE no grupo, nun 90% as auxiliares que se verían arrastradas por esta decisión, cando xa moitas factorías adaptáronse para dispor de “a flexibilidade que quere Stellantis, estando dispoñibles as 24 horas para a empresa”. 

“O funcionamento desta fábrica vai influír de forma determinante sempre”, valora García, aínda que lembra que “moitas destas auxiliares teñen outros clientes” e que a crise dos compoñentes, co seu punto de partida por mor da crise derivada da pandemia, é unha gran rémora para o conxunto de fábricas que compoñen o tecido do sector en Galicia. 
 

“Sófreo Stelantis, Renault, Seat, Ford…todas as paradas que se producen son importantes, pero é evidente que se Stellantis tose as auxiliares se constipan. O sector atravesa un período de incerteza e afecto principalmente ás auxiliares”, reflicten desde CC.OO.

PAROS E PROTESTAS?

O que si percibiu o comité de empresa en Stellantis Vigo é unha melloría en canto ás previsións, tal e como se reclamaba nas negociacións do convenio colectivo que tiveron lugar o pasado ano, cando os paros na produción acosaban aos traballadores, pendentes do teléfono por si unha chamada a última hora deixábaos en casa sen ir traballar ao día seguinte.

“A última vez o aviso chegounos cun mes de antelación”, refire García, que ve a “recuperación de certa normalidade á hora de anunciar as paradas”, aínda que no entanto non cre que isto deba deixar carta branca para que “calendarizar as paradas signifique sufrilas máis a miúdo”. 

“Debemos contar con certo márgen coa empresa para que busquen as pezas para fabricar, pois queremos que se fabrique o máximo de días posible e non se teña que tirar dos ERTE ou mecanismos de flexibilidade, que sempre son máis prexudiciais”, argumenta García. 

Disto tamén se queixaron outras empresas auxiliares que realizaron reaxustes no persoal e os afectados ven agora como os días de ERTE minguaron o tempo polo que recibirán as prestacións de desemprego. García, con todo, cre que “na maioría de EREs que se están negociando aplícanse clausulas que permiten que ningún traballador se vexa afectado polos ERTE, porque hai mecanismos nos tempos de ERE que se poden liquidar sen dificultade”.
 

Aínda que as dúbidas sobre o futuro seguen sobrevoando a Stellantis Vigo, de momento desde Comisións Obreiras non se expoñen a posibilidade de iniciar unha guerra pola súa conta coa convocatoria de protestas ou paros e apelan á “unidade de acción”, algo que faltou no sector nos últimos anos. 

“Entendemos que todo pasa a través da unidade de acción. Vén motivado por unha política europea e as mobilizacións locais só poden prexudicar, non son positivas. Fai falta unha unión sindical que teña claro onde quere chegar, que conceda a importancia que ten a automoción en Galicia, en España e en Europa, e que busque espazos de acordo onde se poida conseguir que o traballo e as subvencións queden aquí, convertendo a transición cara ao coche eléctrico a través dos ERTE”, gabia García, que considera que hoxe viven en “o paso por un deserto que inevitablemente teremos que transitar” para “sensibilizar á clase política de que as súas decisións repercuten nos nosos postos de emprego”