Foi un baixón estratéxico

Resulta case unha heroicidade conseguir que unha mensaxe "perpetúe" o seu interese nunha audiencia tan maioritaria. Quen o consegue, merece un estudo moi serio e tamén moi profundo entre os que nos dedicamos aos mass media e tentamos –moito- gañarnos a vida buscando audiencias importantes.

Puigdemont conseguiuno plenamente. Todo un país pendente dos seus cafés e cervexas flamencas e sobre todo as súas mensaxes a traves da internet ou dos medios afíns, día a día, mes a mes e ata que o seu talento non mingüe.

Teño ao fuxido Toni Comín por un cambia-chaquetas incurable e sóame raro que se deixe gravar involuntariamente as mensaxes que lle envíe o seu xa único protector, o propio Puigdemont, cando estas teñen o valor que agora motivou unha verdadeira escandalera.

Inmediatamente a esta baixada de pantalóns pouco honorable, sucedeulle pouco despois "o desmentido" do ilustre fuxido. Iso si, en nome do seu "amor á patria" e porque a fraqueza tamén é consustancial á natureza humana, sexa cal for o seu escalafón político.

Así pois volvemos onde adoitabamos e todo quedou nun "baixón estratéxico", aínda que agora os seus compañeiros independentistas xa saben que o fuxido esta depre, e que esa situación anímica pode serlle útil para dar pasos adiante nunha estratexia que todos sabemos que xa existe, como os máis vellos do lugar tamén sabiamos onde estaban os despachos de influencia na era Pujol.

O desexable agora é que os que calan falen en voz alta e poñan encima da mesa as súas cartas políticas, as verdadeiras.

Este xornalista, para dar exemplo, pon a súa:

A min, que non son "indepe", paréceme pouco edificante que o líder de Esquerra, Oriol Junqueras, estea no cárcere e que o do PdeCat, Carles Puigdemont, pasee libremente por Bruxelas impartindo doutrina.

E para máis inri, que os seus, ademais poñan a caldo aos republicanos porque lles pidan determinadas explicacións:

Pasopalabra. Algún máis ten algo que dicir? Temo que non.

Artigo orixinal publicado en catalunyapress.es