Os desexos de Puigdemont

Este mércores, constitúese o Parlament de Catalunya, cuxa presidencia ocupará Roger Torrent de ERC. Isto é posible tras o acordo alcanzado por JuntsxCatalunya e ERC: a presidencia do parlament para os republicanos e a da Generalitat para Puigdemont. Así o fixeron saber os dous partidos que tragaron coa imposición do fuxido a Bruxelas que só el pode ser o lexitimo presidente de Catalunya. A champaña, a lagosta e as coles de Bruxelas subíronselle á terraza dos Beatles.

Con este panorama, vólvese á situación de hai uns meses, é dicir, a unha nova batalla, onde a legalidade pode volver ser vulnerada por parte do bloque independentista.

Torrent manifestaba este pasado día 8 que deixaba en mans dos letrados do Parlament se a vía telemática de investidura de Puigdemont é ou non factible. Agora que estes se pronunciaron afirmando que non pode ser investido telemáticamente nin con voto por delegación, resulta que pasan olimpicamente das súas opinións e aceptan a proposta de Puigdemont.

Con este escenario vaise atopar o panorama político catalán. Despois do mércores, hai dúas semanas de prazo para a elección do novo presidente, que por moito que se empeñe, non será de novo Puigdemont. Está en Bruxelas e como non voe nunha escoba de bruxa, faga un feitizo que deixe durmidos a todas as súas señorías, á xustiza e ao goberno español, o seu desexo só vai quedar niso, a realidade é ben distinta. É o que hai.

Se ata agora, o ex vicepresidente Junqueras e os sete ex consellers encarcerados afirmaron hai poucos días que actuarán dentro da Constitución, afirmación que por outra banda a Fiscalía non cría -canta razón tiña- como que agora, outra vez, queren volver saltala. Que está a suceder? Onde queren chegar? Por que ERC sucumbiu ás pretensións de Puigdemont? Por que o PDeCAT, con Artur Mas incluído están a tragar este sapo?

O home de Paz, o home de misa, o bondadoso Junqueras resulta que agora é un auténtico mentireiro. Despois do mércores, quedan unhas cantas xornadas máis para seguir elucubrando e como cada día cambian as cousas, pode darse o paradoxo que “onde dixen digo, agora digo Diego” e aquí non sucede nada. Catalunya ten uns dirixentes aos que lles sobra chulería e lles falta responsabilidade e sentido común.

Artigo publicado orixinalmente en catalunyapress.es