Asegúrolles que para algúns xornalistas da miña xeración que viviron en primeira fila a chegada de Convergència ao poder, os mandatos de Jordi Pujol e o seu desdichado final político, a sentenza do Caso Palau non era un tema menor e si un desenlace longamente esperado.

Significaba, nin máis nin menos, o certificado de que unha maneira de gobernar tocaba á súa fin e que algúns dos seus protagonistas eran condenados por un Alto Tribunal, do que se sentían inmunes, porque "o paraíso catalán" era só seu e a bandeira, daquela as bandeiras, protexéranos de calquera intento de sentalos nun banco.

Chega tarde esta condena da Convergència do 3 ou o 4 por cento. Pero para os que nos movemos alén desta desvergonzada maneira de amar a Catalunya, o que se dixo neste luns 15 de xaneiro por un Tribunal de Xustiza dun país democrático, compénsanos de tanto desprezo procesional, e sobre todo, dese insoportable aire de superioridade que protagonizou o inmoral mandato converxente, mal chamado PDeCAT, dos últimos 25 anos.

Agora todos sabemos que a esta sentenza lle sucederán outras, Caso Gordó, ITV, Caso Pujol, ect., ect., que deixarán os seus protagonistas coas vergoñas ao sol e seguramente inhabilitados para sempre para a política e os negocios relacionados coa mesma.

Se todo iso serve para quitarlle as ganas aos independentistas de seguir o seu ‘procés’ contra o Estado e os ‘altres catalans’, é algo que ninguén pode predicir nestes momentos, aínda que se pode adiviñar facilmente que Puigdemont levará ata o final o seu delirium tremens, porque a súa folla de ruta é destruír as relacións entre cataláns e españois e nada nin ninguén se vai opoñer ás súas intencións, xa que, facelo, significaría autodefinirse como traidor á República proclamada e iso non lles gusta aos que non queren recoñecer que se equivocaron.

Ademais, para ‘Cocomocho’, Jordi Pujol é xa prehistoria e Convergència e Artur Mas, o seu pai político e mentor, un par de molestas sensacións, das que xa toca desprenderse inmediatamente.

Saboreemos pois a sentenza contra os Osàcar, Millet, Montull e Convergència coma se fose un post-agasallo de Papa Noel e sigamos o seu desenvolvemento ata a súa firmeza xurídica, coma se fosen os mellores momentos da nosa vida, aínda que só sexa por saborear a cara de zozobra que lles queda a quen roubou tanto e durante tanto tempo á Catalunya que sempre consideraron a súa parcela particular.

Como ben cantou o inmortal Facundo Cabral e tanto repetimos durante todos estes anos de escarnio e corrupción: