Puigdemont non é a solución

Os acontecementos en Catalunya sucédense a un ritmo vertixinoso. Facer predicións sobre o que vai pasar a curto prazo é practicamente imposible.

Este martes, por “sorpresa” renunciaba á súa acta de Deputado, Carles Mundó, o que adquirira protagonismo en ERC nos últimos tempos, tras o fracaso de Marta Rovira. A súa dimisión non é casual, non. O acordo de Puigdemont con Marta Rovira en Bruxelas na que acordan a composición da Mesa do Parlament e que é o único que aspira a ser investido precipitou a marcha do republicano que non é partidario de volver ás andadas e non está disposto a entrar nese xogo tan perigoso. Pero non só é o único motivo de Mundó para marchar, os conflitos internos que hai no seo do partido de Junqueras debido ás ambicións persoais de determinados deputados para ocupar o espazo mediático que non pode cubrir Junqueras tamén está no transfondo.

Pero o día foi completo en acontecementos imprevistos. Este martes pola tarde Artur Mas, o arquitecto do procés, sorprendía coa súa renuncia á presidencia do seu partido o PDeCAT. Facíao un día antes de cumprirse o segundo aniversario da chegada de Puigdemont á presidencia da Generalitat tras a renuncia de Artur Mas, por imposición da CUP para apoiar o goberno de JuntsxCatalunya. A súa elección foi unha imposición do propio Artur Mas. Era o seu “discípulo”, e pensaba que o podía manexar ao seu antollo. Pero xa se sabe como transcorre nestes casos: o alumno rebélase contra o mestre. Fíxoo ata tal punto, que pasou do PDeCAT, desde o mesmo minuto en que foi nomeado candidato. Buscou un novo nome para concorrer ás eleccións do 21D e a composición da lista foi confeccionada por el mesmo, sen ter en conta as opinións do seu partido. Acción que no seu día non gustou aos seu compañeiros, pero tragaron. As diferenzas entre o partido e o seu grupo parlamentario -que non controlará o PDeCAT- son máis que evidentes. É o partido de Puigdemont e o seu grupo de independentes. Actuan sen dar explicacións e con estratexia propia que deseña o seu equipo.

Dicía André Malraux que “A tradición non se herda, conquístase”

Puigdemont, non lle fai caso a ninguén. Por iso, Mas anuncia a súa marcha e faino enviando, subliminarmente, unha mensaxe ao fuxido en Bruxelas, aínda que diga que non é así. Nese novo “sacrificio” Mas está convidado o seu herdeiro a que faga o mesmo, consello que non seguiu.

Agora, co acordo de JuntsxCatalunya e ERC –que se desdiciu da súa afirmación de non elixir a un presidente de “plasma”- vólvese á situación de partida. É coma se só se produciuse unha pausa, para volver á carga coa "carraca" de sempre.

O sacrificio de Mas, casualmente , produciuse uns días antes de coñecerse a sentenza do famoso Caso Palau, onde poden saír salpicados uns cantos dirixentes de CDC, amigos de Mas. Tería algo que ver a CUP outra vez? Tampouco hai que esquecerse os problemas xudiciais que ten pendente.

Se Puigdemont persiste na súa actitude, non facilita as cousas neste panorama político tan complicado que está a vivir Catalunya. O que significa que non é a solución, senón un grave problema de complicada solución. Esqueceuse que: primeiro é o país, segundo o partido e terceiro é a persoa. Prioridades que inverteu para seguir alimentado o seu ego.

Artigo publicado orixinalmente en Catalunyapress