Este mércores 13 de decembro tócame banco nos Xulgados de Terrassa. Cousas desta bendita profesión na que tratamos de explicar as cousas a través das noticias que publicamos, e ademais admitimos opinións de todos os talantes co único fin de que o lector teña diante dos seus ollos a pluralidade de criterios que se brallan nunha sociedade tan convulsa como é a actual.

Naturalmente os políticos profesionais reciben a maior parte das críticas, porque eles acaparan a maior cota de poder real que decide a vida, mala vida diría eu, de todos os cidadáns. O colectivo ISIDORO é un grupo de intelectuais, xornalistas, e profesionais liberais que con certa frecuencia e nun ton ácrata e vallinclanesco editorializa sobre o día a día deses políticos que sentan no Congreso, nos Parlamentos ou nos Concellos.

Isidoro transmútase na imaxe do famoso personaxe dos debuxos animados da infancia de moitos de nós e desempeña sobre o papel a figura do gato do editor galego que asina estas liñas. É un gato comilón e sibarita que, sobre todo, se cachondea das metidas de pata das súas vítimas, esaxerando intencionada e malevolamente as súas decisións como xestor público.

Os artigos de ISIDORO adóitaos escribir o que mellor ou os que mellor coñecen o tema que se vai tratar. Nunca se inventan os motivos e sempre se deixa a crítica nun menos e non un máis ao personaxe. Por suposto, ao criticado dáselle o dereito de réplica e tamén se lle deixa un espazo no faldón, como en calquera das noticias que publicamos, para que o lector se desafogue a gusto.

Pois ben, a Jordi Ballart, agora ex alcalde de Terrassa, non lle gustou un dos xa populares "Miols de Isidoro" e denunciounos ante os tribunais en compañía de varios dos cargos socialistas que nomeara a dedo durante o seu mandato.

Polo que parece, atentamos contra a súa honra por chamarlle incompetente (este é o artigo en cuestión) e aos seus recomendados, parentes todos eles de antigos destacados sociatas ou amigos seus, pois iso, que foran nomeados dixitalmente. Como poden comprobar os que agora se chaman presos políticos, algúns socialistas cataláns son tan sensibles á crítica coma o que máis, sen que a Executiva deste partido abra a boca ou se escuse por semellante atentado á liberdade de expresión dun medio de comunicación no que sempre tiveron a presenza que consideraron conveniente.

Como este editor se nega a dicir quen son os autores últimos do moi merecido artigo ao que me refiro, tiven que asumir o papel de acusado e sentar no banco. Confío en que a Xustiza me xulgue con imparcialidade e que este Neno Ballart non se saia coa súa, agora que xa lle dixo ao seu ex partido, o PSC, que se dá de baixa como militante e como alcalde -ao meu entender, o peor que tivo Terrassa nos últimos corenta anos-.

Outro detalle nestes preitos: os "presuntos delincuentes" acudimos pagando o letrado da defensa do noso peto. Ao señor Ballart e aos seus amigos deféndeos unha letrada que paga o Municipio de Terrassa porque traballa no mesmo. Ou sexa: gañe ou perda, gratis total. É a diferenza que hai entre un xornalista da Transición e un niñato metido en política grazas aos bos oficios do seu papá.

En fin, que un xornalista máis ao banco e con petición individualizada de indemnizacións suculentas para os demandantes.

Outro máis. Ata cando?