Volver ás andadas

Volven aparecer as pantasmas previas aos acontecementos que culminaron na implantación do artigo 155 da Constitución e que levaron ao cárcere a quen tentou a implantación dunha república en Catalunya que separase esta parte do Estado de quen son os seus lexítimos donos, todos os españois, cataláns incluídos.

Agora vivimos tempos preelectorais nos que se fala de todo, mesmo de gobernos lexítimos dos que se borra nas fotos a quen formou tamén legalmente parte del. E logo está o dos que queren saír do cárcere pola vía da presión popular dos seus máis adictos ou entusiastas seguidores, por suposto coa oposición de varios fiscais que non queren que a xuíza Lamela deixe o caso dos membros do Govern aos que enviou a prisión sen fianza.

Son tempos de incógnitas difíciles de discernir, sobre as cales os candidatos ás eleccións do 21 de decembro falarán por extenso sen tentar previamente poñerse de acordo, para que cando non haxa remedio, volvamos estar onde estabamos, coa única diferenza que quen desobedeceu as leis volvan sentar nas súas antigas poltronas para seguir facendo exactamente o que antes facían, é dicir: finxir que acatan a Constitución para logo poder repartir os diñeiros de todos entre os seus amigos e paniaguados, que son os que agora se arremuíñan preto das sedes de Esquerra e PDeCAT para reclamar aquilo tan humano e terreal como é "Que hai do meu?".

Mentres, no día a día, seguirémonos mirando con resentimento, mentres no resto do Estado o anticatalán se irá asentando, algo consustancial ao sentimento de que o español vai ligado a ese sentimento de rexeitamento cara a quen á súa vez practican como socialmente certo que aquel que non é independentista é un mal catalán. E así nos irá a todos, mentres en Madrid aos seus políticos de Estado xa lles parecerá ben que, mirando para outro lado, pódese tamén vivir, aínda que sexa vergonzosamente.

Da ruindade tamén se malvive, sobre todo se se ten un estómago a proba de aceite de rícino. O odio une moito ao ser humano, especialmente a eses grupos que só pensan neles mesmos, coma esa señora maior que un día foi Presidenta do Parlament e agora divírtese en Twitter enviando a Cádiz a súa máis encarnizada adversaria política, coma se iso tivese sentido ou fose eticamente aceptable.

Volveremos votar e volveremos de novo equivocarnos e así ata a derrota final, na que nos faltará o traballo e estrañaremos aqueles tempos en que centos de empresas estaban aínda entre nós e Barcelona era a favorita para acoller a Axencia Europea do Medicamento, como no seu día foi sede dunha Olimpíada da que os que a gozaron botaron ao seu principal impulsor, acusándoo de fascista sen que lles tremese o pulso e esquecesen o seu amor a Barcelona.

Somos como somos e, polo que se ve, seguimos sen aprender nada dos nosos propios erros.

E é que cando un crese un ser superior e que os outros lle rouban, é imposible que a maioría lle entendan e moito menos que se deixen amedrentar. Como escribiu o poeta:

Ai dos que teñen na fronte unha estrela, ai dos que teñen nos beizos un cantar!

Artigo publicado orixinalmente en Catalunyapress.es.