A folga dos piquetes

A folga política pero "legal" á que se viu abocada Catalunya coa "axuda" dos Maxistrados dos Social do Tribunal Superior de Xustiza de Catalunya só tivo un claro vencedor: a intimidante figura dos piquetes.

A maioría dos cataláns que tentamos chegar a tempo aos nosos traballos, ou levar unha mercadoría aos nosos clientes ou, se cadra, viaxar a pechar unha venda en Madrid ou Zaragoza tivémolo difícil.

Grupos organizados de 'batasunos' urbanos pararon autoestradas, invadiron vías de proximidade e AVE, mentres os fillos da ANC e Òmnium se ían movendo da praza do Palau da Generalitat ata a Catedral, para dar a sensación de multitude, mostrando tras os xornalistas que conectaban en directo para as súas respectivas televisións a coñecido lema "liberdade para os presos politicos".

A habilidade e profesionalidade en como se coaban nos planos das cadeas cando emitían en directo demostra que estes "espontáneos" están ben adestrados e que saben o guión que dá xenio. E como queira que aos mossos o Goberno do Estado non lle deu ordes de poñer orde de ningún tipo -por aquilo de non regalar imaxes de represión gratuítas- os citados piquetes puideron cumprir coa "súa pacífica" intimidación con total impunidade.

Foron os grandes triunfadores da xornada, que se persiste no tempo, acabará arruinando a economía dos cataláns en moi pouco tempo, para maior gozo dos "señoritos do procés", que son os que montaron esta xolda urbana.

Os fodidos da folga patriótica fomos, coma sempre, os currantes que, ademais de levarnos os epítetos de esquiroles e malos cataláns, acumulamos cabreo durante todo o día á espera de que como pasou o 23F, a autoridade competente aparecese en calquera momento.

Como todos xa sabemos, por esa triste experiencia histórica xa pasada, esa Autoridade ,coma na obra de Samuel Becket nunca apareceu. E é que o Teatro do Absurdo é xa coma a vida mesma e máis nos tempos que nos tocou, máis que vivir, ter que padecer.

Só a media tarde, nas redaccións dos diarios dixitais, chegaba a noticia de que o Constitucional anulaba a DUI e denunciaba de novo a Presidenta Carmen Forcadell nun novo "ataque de lucidez xurídica". Ante semellante capacidade de síntese e velocidade institucional, un non sabe se tomalo en serio ou botarse a chorar no medio do enésimo "atasco de país" para volver a casa.

Dinme agora mesmo que o ex presidente da Comunidad de Madrid, Ignacio González, -que levaba xa case oito meses no cárcere de Soto del Real -acaba de saír do trullo, tras pagar os catrocentos mil euros de nada da fianza que lle impuxo o Xuíz. Imaxino que é o prólogo ao que nunhas horas imos ver no Supremo.

Este é un país no que só o pasamos mal os españois de a pé, especialmente os constitucionalistas, que ademais de pagar máis impostos que os ricos, non deixan de pegarnos patadas nos mesmísimos, e encima non podemos queixarnos.

Por certo, acabo de recibir un correo dun pacoemiliofbeneitez@gmail.com que fai referencia ao anterior artigo que lles escribín en Catalunyapress.es titulado 'O clan de Los Gordos', no que -quizais lembren- citaba este clan de etnia xitana que está encerrado tamén en Soto del Real e que ten amargado "musicalmente" a un dos Jordis independentistas. O texto desmente a miña información da seguinte guisa.

"Que curioso, son de 'Los Gordos', estou preso en Soto del Real e non escoitara nada diso".

Queda dito e publicado o correo, porque o dereito de réplica, neste diario, forma parte esencial da nosa vocación de xornalistas. Con todo, admírome de que os presos agora poidan enviar correos electrónicos desde o cárcere e que os nosos artigos cheguen ata esa audiencia tan selecta.

E é que, Matrix non é unha ficción cinematográfica como creramos ata agora, senón a pura e dura realidade que nos rodea. E mañá máis.