Outro pacto do capó?

23-F: Membros da Garda Civil saen do Congreso polas xanelas

Aos que nos tocou vivir o 23-F, un das iconas que marcou o devir daquela "asonada" foi o chamado pacto do capó, un papel que se asinaba de présa e correndo que eximía fundamentalmente a "as bases" daquel intento golpista. Un papel ao que non se lle deu demasiada importancia mediática, pero do que todos nos decatamos e que marcou, querámoslo admitir ou non" o devir dos acontecementos vindeiros e sobre todo a reforma integral do exército español que comparado co actual non ten nada que ver.

No Golpe do Procés nada, aparentemente nada, parécese ao que foi a entrada do Tenente Coronel Tejero no Congreso dos deputados. E con todo, os primeiros acontecementos que imos vendo, comezan a facernos albiscar cousas moi parecidas. Naturalmente, aquí só hai, desde o 1 de Outubro, civís e o traballo de campo, presúmese que se fai por detrás.

Moitas persoas, como recoñecía Miquel Iceta interviñeron intensamente co van intento de que Puigdemont convocase eleccións, non sei a cambio de que, e o xa cesado President negouse a facelo presionado por "Deus sabe quen", que xa se saberá, pero cando estaba todo pechado, e o resultado foi que é Rajoy o que as convocou quedando como un demócrata de toda a vida, precisamente na mesma data. Casualidade ou acordo secreto?

Césase ao goberno, feito que é consecuencia da aplicación do 155, co cal, este adquire a condición de probable detido e queda ante os seus seguidores como executivo patriota "pata negra", déixase irse de rositas legais ás súas señorías deputados, aos que se lles permite mesmo sacar unha urna para camuflar a súa culpabilidade manifesta votando en segredo, imos, como se deixou saír aos gardas civís polas xanelas do Congreso o día de autos afastándoos en autobús do lugar dos feitos.

A Trapero césaselle de madrugada para non facer sangue e salvar a súa honra, e ao seu Xefe inmediato permíteselle mesmo irse "pacíficamente" con carta de despedida incluída cando o previsto pola CUP é que a Garda Civil desaloxáselle do seu despacho unha z concluída a aplicación do 155. Todo, como ven moi pacifico e civilizado. Ou sexa, moi catalán, ou se o prefiren moi independentista. Por suposto Puigdemont non saíu ao balcón da Generalitat, nin se arrió ningunha bandeira como pedían os seus seguidores concentrados na Plaça de Sant Jaume. E na festa dos independentistas a Policía Nacional quedou en "os seus iates". Non lles soa todo isto a acordo baixo man?

O domingo, por suposto, haberá unha gran manifestación dos constitucionalistas, como xa a houbo tras o golpe do 23-F. E estou completamente seguro, que como pasou cos militares de alta gradación o 23-F os tribunais xulgasen aos políticos ou gobernantes que levaron a bo termo este Golpe do procés ata o final. Iso si, espero que coa mesma delicadeza que se tratou a Milans do Bosch ou ao Xeneral Armada e os seus patriotas amigos, amnistía incluída, unha vez tranquilizouse todo o mundo.

Ignoro o papel que lle reservan á CUP, que son os que realmente tomaron onte os primeiros planos das instantáneas do Parlament. Pero pódome chegar a imaxinar o escenario que lles adxudicaron os "cerebros grises" que deseñou esta escenificación final deste golpe do 27-Ou. Moito me temo que a solución vai pasar polo periscopio policial da súa moderación ou non nas revoltas rueiras que poidan producirse. As ostias sempre llas levan, os inxenuos ou os parvos.

Se la historia imaxinaria que lles conto, non é certa, porque todo rompe e nada é o que parece, seguramente perderemos todos, especialmente os cidadáns do montón. Pero se o é ou a realidade aseméllase a este conto, se cadra, ata teremos unha reforma constitucional en condicións nuns poucos meses, onde cada unha das partes, saiba as liñas vermellas que non deben saltarse, e o Estado, ou sexa, España, redefina o seu futuro en base unha descentralización xusta na que, como no 78, todos nos sentamos "razoablemente" incómodos, polo menos no próximos corenta anos.

Nós, como lles escribía hai pouco, con ocasión do aniversario de Tarradellas, a tentar que en Catalunya reconciliémonos de novo e volvamos sentirnos unha sociedade feliz e próspera, que non é pouco.

Artigo publicado previamente en Catalunyapress.es