Puigdemont, o trampeiro de Catalunya

Carles Puigdemont durante o pleno do Parlament deste martes.

O vivido este martes no Parlament de Catalunya pode catalogarse como unha obra teatral de Valle Inclán ou unha cacería con trampas incluídas. E xa se sabe, as trampas, en moitas ocasións, poden pillar a quen as pon.

A decisión de Puigdemont & Junqueras de non declarar, pero si asinar, posteriormente, a declaración de independencia para estender a man do diálogo -de besugos?- ao goberno de Mariano Rajoy porque llo pediu a comunidade internacional -quen?-, é unha decisión valente? Non, é unha acción que vai producir unha reacción, como é de esperar, do executivo español. Non se pode falar de diálogo e á vez asinar unha declaración de independencia. A quen pretende enganar? Á CUP? Aos intermediarios estranxeiros? Aos cidadáns? Aos empresarios? É unha auténtica barbaridade porque non o vai crer ninguén, nin sequera esa parte da cidadanía que os seguiu obedientemente ata agora. "Non se pode estar en misa e repicando", Puigdemont & Junqueras.

A comparecencia do aínda presidente da Generalitat de Catalunya no Parlament para explicar a situación política en Catalunya -ese era, en principio, o único punto da orde do día-, converteuse, ante case un milleiro de xornalistas vidos de medio mundo, nunha pantomima realmente penosa: alegación ao ocorrido no referendo ilegal, os abusos das forzas de seguridade do estado, os feridos, os desagravios, o número de votantes -trampas incluídas?- e a afirmación rotunda de que eses dous millóns e pico de votantes lle daban a "lexitimidade" para declarar a independencia que os levaría á prometida 'República Catalá' porque as leis que se aprobaron ilegalmente o 6 e 7 de setembro dánlles a lexitimidade: nin Constitución, nin Estatut.

No palco de invitados, vixiando -pactado tamén?- atopábanse os J&J - non os coñecidos xamóns- da ANC e Òmnium que bendicían publicamente a decisión de Puigdemont & Junqueras pero que tiraran por terra as ilusións e esperanzas de miles de fieis seguidores. Os J&J, na súa comparecencia ante os medios de comunicación como dúas estrelas de Hollywood, explicaron que esta decisión se tomou ante o chamamento internacional de diálogo. Hai que tentalo, dicían, pero esqueceron contar que, minutos máis tarde asinaríase o documento para declarar a independencia se o goberno de Rajoy non negocia. As condicións da saída de Catalunya de España? Esa é a negociación? Hai que saltar a legalidade? Mentres, a CUP, que se sentiu traizoada, declaraba -despois de asinar tamén o documento- que se dentro dun mes non se produciu a tan cacareada declaración de independencia, eles abandonaban o Parlament para volver á rúa, o seu sitio natural e que tan ben coñecen.

Os grupos parlamentarios non independentistas quedaron de pasta de boniato e saben perfectamente que a decisión de Puigdemont & Junqueras é só unha pose e que a intención é declarar a independencia, a pesar de todo o sucedido.

Agora só cabe esperar deste si pero non ou non pero si unha reacción do Goberno que non vai gustar a ninguén. En toda esta comedia, os prexudicados, coma sempre, a cidadanía, que nin pica nin corta, só é utilizada.

Como di un refrán: "Deus nos colla a todos confesados".