A canción triste de Hill Street

Ao final o meu anónimo comunicante de onte ás seis e dez AM non compareceu. Debeu dedicarse como algúns dos seus colegas para votar varias veces en varias das urnas que para a súa solaz montaron Junqueras e Puigdemont, coa sa intención de finiquitar a Constitución Española e de paso declarar a independencia á conta dos seus concidadáns que recibiron os paus da policía e a garda civil, que quedaron cos insultos e o moi difícil labor de defender a unidade de todos os españois. 

Houbo feridos, o cal nos doe e nos avergoña ao mesmo tempo, tras o cal hai que desexar que se recuperen pronto e que Puigdemont, Junqueras e algúns máis acaben en prisión pola tropelía secesionista que cometeron e ademais por poñernos aos cataláns a uns enfronte dos outros, mentres el e os seus se agochaban detrás dos máis vellos ou dos máis pequenos.

Se os xuíces fan uso da lei e a aplican con rigor e prontitude, poderemos uns e outros sentar xuntos e esixir aos políticos tras unhas eleccións democráticas e libres que se movan e digan a verdade no seu programa electoral, para que todos votemos e pactemos as liñas vermellas da nosa convivencia futura. 

Mentireiros como o Portavoz Turull non son imprescindibles nesa mesa de diálogo porque non entenden as razóns dos seus adversarios. Fanáticos como a Presidenta Forcadell deben tamén abandonar a política democraticamente e así ata chegar aos que desde a sombra moven aínda os fíos deste drama que estamos a vivir e que seguen considerando Catalunya como a súa parcela particular e esconden o beneficio económico das súas fechorías en paraísos fiscais baixo epígrafes tan rechamantes como "Madre Superiora" ou "Sagrada Familia".

Para eles e os seus fillos políticos, desprezo social e xuízos xustos. Sexan quen sexan e chámense como se chamen. Fóra das nosas vidas e sobre todo das nosas Facendas, non vaian ser que delincan de novo e nos monten outro un de Outubro en nome da Patria catalá, que como todos sabemos, é só súa. 

Porque, aínda que os trescentos mosens do manifesto que teñen ao seu lado os perdoasen, ou quen chupa do orzamento a través dos Centros Relixiosos Concertados lles sigan amparando coa súa moral de manga larga, nada os exculparía de ser os causantes das nosas desgrazas, nin a Propia Igrexa católica á que nunca máis apoiarei financeiramente coa cruz da miña declaración da renda porque os seus curas me botaron das súas oracións, especialmente un que predica en Calella. Con semellantes relixiosos, non é de estrañar que as Igrexas estean cada vez máis baleiras.

E a Rajoy dígolle o mesmo que lle escribín sempre, que xa toca que levante o cu da poltrona xiratoria e afronte os problemas en tempo real, porque o que pasou tamén ten que ver coa súa preguiza política. Indolencia que acabará coa súa carreira máis pronto do que nin el mesmo imaxina.

Onte, 1 de Outubro, non sei por que, lembrei aquela serie da NBC que nos ofrecía o día a día da Comisaría que dirixía o Capitán Frank Furilo, que comezaba cunha reunión de axentes que escoitaban medio durmidos as máis variadas ordes do Sarxento Esterhaus quen sempre remataba a súa perorata co moi celebrado pola audiencia. "Ah e teñan coidado aí fóra..."

Onte, aos que verdadeiramente deron a cara por todos nós viríalles ben este modesto consello, pero hoxe xa é tarde...