Puigdemont, Ahmed Galai e a venda dunha moto

Carles Puigdemont e Ahmed Galai | Foto: Twitter Carles Puigdemont.

Din que a mentira ten as pernas curtas e deberíao saber o presidente Puigdemont ou os asesores que o rodean, que non son poucos.

Fai poucas datas, Puigdemont sacaba peito cando presentaba, en rolda de prensa, ao "Premio Nobel da Paz", o tunisiano Ahmed Galai, que manifestaba o seu apoio á celebración do referendo en Catalunya. Que éxito da diplomacia catalá. Os medios de comunicación, sobre todo os do réxime, non deixaban de falar do Premio Nobel. Era unha ocasión de "ouro" para a propaganda separatista. Todo un logro do "equipo A", un personaxe máis a engadir á lista de adhesións mundiais ao proceso. O momento histórico era para celebralo con cava.

Pero non ían desaproveitar calquera situación para pasear de novo o "santo". Para eles, que mellor escusa que a manifestación da Diada para mostrar outra vez a Ahmed Galai, o suposto Premio Nobel da Paz.

Ahmed Galai, individualmente, non foi "agraciado con tan importante galardón". A historia é outra ben distinta. No ano 2015, a Academia sueca recoñecía o labor realizado por UGTT, xunto á liga Tunisiana dos Dereitos Humanos (entidade socia de ACPP) e outras dúas organizacións que compoñían o 'Cuarteto de Diálogo Nacional de Tunes'. Premiaban os catro polas súas achegas e apoio á transición democrática en Tunes e pola súa contribución ao diálogo nacional. Nese ano, o presidente da liga Tunisiana dos Dereitos Humanos era Abdelsatar Ben Musa e o suposto premiado, Ahmed Galai, pertencía á xunta, nada máis. Por que o presentan como Premio Nobel cando só era un máis da liga? Por que minten? Pagáronlle para que veña dúas veces a Barcelona? Quen abonou o seu caché?

Curiosamente, hai uns días, o investigador da Universidade de Harvard, Moulay Hicham, primo irmán do Rei Mohamed VI de Marrocos, de ideoloxía ben distinta ao monarca e coñecido co sobrenome do 'príncipe vermello', viviu en Tunes o que el chamou "unha desagradable aventura". Acababa de chegar ao país para dar, o domingo 10 de setembro, unha conferencia nun seminario no que se ía falar sobre a democracia e o mundo árabe. A organización do prometedor seminario corría a cargo da Universidade de Stamford. El ía falar de Marrocos, tema moi interesante. Non tivo tempo nin de tombarse á beira da piscina do hotel porque varios policías de paisano o convidaron a acompañalos á comisaría. De alí, sen dereito a protestar levárono ao aeroporto, metérono nun avión e facturárono a Francia, é dicir, expulsárono sen máis dereitos que o de sorprenderse. Precisamente no país galo atopábase o seu primo Mohamed, nun fermoso castelo recuperándose dunha operación nun ollo. Por suposto, non se viron. Tivo  o monarca algo que ver na expulsión? A quen obedecía o goberno tunisiano?

"É un golpe duro para a democracia tunisiana", queixábase aos medios de comunicación o profesor Houssem Aoudi, un dos organizadores da conferencia na que debía participar o príncipe Moulay Hicham.

É curioso que, nesta situación de falta de dereitos e atropelo á liberdade de expresión, o suposto Premio Nobel da Paz, Ahmed Galai, non abrise a boca para denunciar o atropelo do que fora obxecto o profesor Moulay Hicham. Por que? Seguramente, como se adoita interpretar, os silencios son cómplices. Democracia, liberdade de expresión? Que mire e denuncie publicamente o acontecido no seu país, Túnez.

Presidente Puigdemont, lémbrolle que vender motos non é propio dun presidente de Catalunya, non o esqueza.