Pase o que pase

Mariano Rajoy e Carles Puigdemont nunha imaxe de arquivo dun encontro na Moncloa

Se os acontecementos se desenvolven como nos anunciaron quen politicamente buscaron con ansia e temeridade o choque de trens entre a Catalunya independentista e a España constitucionalista, espéranos unha semana moi inquietante. Será o epílogo a un verán negro, no que ademais o xihadismo apareceu por estes pagos cataláns para sumarse a un estado de desasosego moi xeneralizado, ao que só lle faltaba esta desgraza para ensombrecer un horizonte xa de seu bastante escuro.

Os cataláns estamos no punto cero das nosas discrepancias, ese lugar no que nos habemos de mirar de fronte e preguntarnos por que chegamos a esta situación e, sobre todo, quen son os que nos trouxeron a este canellón sen aparente saída. Só nós podemos deixar coa retagarda ao aire os muñidores desta desgraza que nos tocará afrontar nos próximos días.

Pase o que pase, non deberiamos dubidar da nosa catalanidade, pensemos o que pensemos, esteamos no bando que esteamos. Todos queremos o mellor para Catalunya, así sen máis. Outra cousa é o que busquen quen defende o seu pequeno horto político ou económico. A eses, nin auga, nin tregua porque son os verdadeiros culpables dos nosos males.

O día despois do anunciado enganche entre o goberno do Estado e o Govern da Generalitat, gustarame saber que a maioría fixemos o posible para que a convivencia non desaparecese das nosas vidas e que moi por encima da Constitución ou da Independencia están as persoas individuais e familiarmente, que son as que seguirán sendo o exemplo para seguir polas xeracións futuras ás que temos a obrigación de deixar unha sociedade cohesionada e próspera.

Non rompamos a baralla e deixemos de ameazarnos estupidamente porque se non levantamos o pé do acelerador deste coche que xa vai sen freos, o máis probables é que nos estrelemos ou caiamos por un precipicio. Aínda estamos a tempo de evitar este sensentido.