O Pazo da vergoña

Buscaba hai uns días ensinarlle á miña neta catalá as belezas da miña Galicia natal, para que tivese idea clara do que significa a mestizaxe. Ou sexa, de como un pode e debe ser cidadán do mundo por ter raíces familiares en lugares e culturas tan dispares por recibir nos seus xenes os de avós galegos e andaluces, e por suposto, doutra yaya catalá á que, por desgraza nunca tivo a oportunidade de coñecer.

Teño o costume de facer esta tourné cada ano, para que esta magnífica estudante do British entenda que o mellor que lle pode pasar na vida é entenderse con todo o mundo e acumular na súa cultura persoal o maior número de coñecementos das diferentes culturas que a rodean.

E nese mester andaba cando se me ocorreu achegala á belísima praia de Sada, á que desde A Coruña hai que chegar pasando por Meirás, municipio onde se asenta o coñecido Pazo da vergoña que os xerarcas franquistas da época da fame lle regalaron ao sanguento xeneral, para o seu goce persoal e familiar, nuns tempos de penurias, nos que se obrigou aos paisanos da zona a pagar cos seus escasos recursos o insólito agasallo, ou expropiándolles as terras circundantes para poder entregarlle a propiedade en todo o seu esplendor ao execrable xerarca.

A miña neta sabe que seu avó é un impenitente antifranquista, e por tanto, como aqueles días se falaba nas televisións do Pazo, esperaba cunha pícara compracencia a explicación que seu "abó", que así me chama, lle ía dar sobre o endemoniado edificio. Riu con ganas a conta do meu aceso relato, e ao final, díxome apiadándose de min ao verme tan encabuxado: "Vamos abó, e volvamos cando a familia deste tipo o devolva a todos os galegos e poidamos entrar, e non te enfades, que che vai subir a tensión…"

Mireina completamente admirado pola súa saída, con tanto sentido común para unha nena de doce anos, e non puiden por menos que botarme a rir contaxiado polo seu inocente sorriso de orella a orella que me facía pensar que ela e todos os da súa xeración farían por fin posible o soño de moitos de nós de que o Pazo de Meirás volvese aos seus lexítimos propietarios sen que ningún dos Franco, nin quen os protexe, poidan facer xa nada para evitalo, porque coma min mesmo, tampouco estarán sobre a face da terra.

Nese tempo de esquecemento e liberdade, as xeracións que nos sucederán si que poderán chamarlle a Franco asasino con todas as consecuencias e á súa familia, cuadrilla de aproveitados por beneficiarse dunhas propiedades que nunca conseguiron traballando, nin moito menos ter o dereito para herdalas. A Fundación Franco tamén desaparecería, e as subvencións que recibe do Estado destinaranse nese tempo novo a cousas máis útiles, por exemplo, a construír e manter mellores xeriátricos ou talvez a converter o Pazo de Meirás nunha Universidade de Verán como xa o é o Palacio da Madalena na moi universal Santander cada verán.

Como poderían comprobar polo relato que lles fago chegar fun moi reconfortado e sobre todo, puiden esquecerme do que escribiu en Facebook o cretino integral Jaime Alonso. E sobre todo desa familia Franco, un sucedáneo á española da Familia Adams, que con políticos coma os que temos son capaces de seguir ríndose de todos nós corenta e dous anos despois da morte do propietario da parcela.