O fenómeno Belmonte

Mireia Belmonte é unha extraordinaria deportista que acaba de emocionarnos coas súas novas proezas no Mundial de Natación. O seu ouro e as súas pratas engrandecen a súa lenda e déixannos a sensación de que as mulleres deportistas españolas van deixar moi pronto, moi por detrás os seus homónimos masculinos. O cal, non só é unha boa noticia, senón a evidencia máis clara de que ás nosa compañeiras de viaxe na vida lles sentou moi ben o novo século, se non fose porque a violencia de xénero ennegreceu as súas fazañas con auténticas barbaridades cometidas por nós, os homes.

O independentismo catalán tampouco puido con esta muller, á que TV3 relativiza e a TVE utiliza como arma arreboladiza da españolidade máis rancia e cansina que xa dura demasiados anos. Como tamén resulta odiosa a catalanite dos seus colegas de Sant Joan Despí que xa nos teñen fartos a moitos dos que a soportamos e financiamos cos nosos impostos. Aos dirixentes de ambos os Entes e aos políticos que os adoutrinan conviríalles viaxar máis polo Estado e empaparse da diversidade que nos define como pobo multicultural e sociedade ruidosamente plural.

Pero, volvamos á gran Mireia Belmonte, un mito xa vivente do noso deporte. Ela é, sen propoñelo, un exemplo para seguir por moitas nenas en idade xa de se tirar a unha das moitas piscinas das que esta xeración dispón xa, grazas a deus, en todo o territorio desta nación de nacións que acaba de descubrir 'o gran nacionalista' Pedro Sánchez. Estou seguro de que pronto veremos resultados que nos encherán a moita xente de orgullo, porque aquí, o que se persegue, é que a muller pelexe en igualdade de condicións connosco, os homes, para que ese complexo de superioridade do que a miúdo alardeamos, desapareza completamente do día a día que deberiamos compartir sen discriminacións, fundamentalmente, machistas.

Grazas Mireia por un campionato do Mundo tan espléndido como o que nos regalaches a todas e a todos, e que sigas sendo tan boa xente como quen che coñece aseguran que es.