Isto semella un golpe de estado exprés

Manuel Fernando González Iglesias

Tejero 23F



A decisión que se acaba de tomar no Parlament de Catalunya e que recibiu o rexeitamento unánime da oposición, soa claramente a golpe de estado anticonstitucional. O soberanismo catalán pretende, pola vía de urxencia, saltarse as máis elementais normas democráticas para impoñernos aos cataláns que non somos soberanistas un réxime que non desexamos e que as actuais leis constitucionais non recollen.


A min o Golpe do 23 F de 1981 pilloume na entrañable Radio Miramar, que tiña os seus estudos na Plaça de Catalunya de Barcelona sendo Director dos seus Servizos Informativos. Cando vin entrar por televisión os primeiros gardas civís no Congreso, entrei no despacho do Director da emisora Rodríguez de Castro, onde estaba tamén o Presidente da compañía José María Ballvé e a xa falecida Encarna Sánchez, entón na crista da onda pola súa Encarna de Noche


A miña mensaxe foi moi sinxela: 


Temos un golpe de estado e hai que defender a Democracia


Hoxe a frase non ten valor, pero naquel intre, dita en Barcelona, soaba a tolemia, por moito que algúns recibiramos mensaxes inquietantes sobre ruídos de sabres e tramas civís.


Nunca esquecerei aquela noite. Os meus xefes deixáronme a cargo da emisora, coma se fose o dono, alá mas apañara. Na primeira hora só se oía na competencia música clásica. Pedín a José Luis López Bula, secretario xeral de Comisiones, que me axudase en antena a darlle noticias á xente.


Dispoñía dunha gravación que conseguira ao contactar co Congreso, onde quedou encerrado o noso redactor Vicente Mateos. E con iso e pouco máis falamos mentres os demais dábanlle á música. O fixemos cun López Bula pedíndolle aos oíntes que defendesen a democracia, coma nos mellores anos da II República e o Goberno Civil chamounos para que parásemos, porque o incipiente golpe aínda non se tiña consolidado e esperábase que o Capitán Xeneral de Catalunya non o apoiase, e que outras capitanías tampouco.


Chamei a Julia Otero, que traballaba na casa, para que cun taxi se achegara aos cuarteis e me fora informando sobre os movementos de tropas, se é que os había. Traballo que fixo non sen risco e con brillantez...


A Salvador Escamilla pedinlle que marchara para casa porque a súa vida podía correr perigo, estaba moi desasosegado e apenas podía articular palabra. O meu redactor Xefe foi se refuxiar ao Consulado cubano e só reapareceu cando a cousa estaba a aclararse.


Encarna Sánchez tentou por todos os medios saír en antena porque quería falar con Tejero. Nunca lle preguntei de onde sacara o teléfono secreto do golpista. Negueime en redondo porque tiña claro que as súas simpatías ían dirixidas cara aos sublevados. Nunca mo perdoou, e tras o artigo que puido ler en El País ao día seguinte escrito por Paco Limiar sobre ela, na que saía moi mal parada, tivemos un enfrontamento a berros que presenciou todo o persoal da emisora.


Un garda civil de paisano veu a "protexerme" esa noite con pistola incluída. Se non gañaba a democracia, Vds. xa poden imaxinarse o que pasaría. Nunca o volvín ver, pero tampouco o boto de menos.


Non me gusta a xente que tenta dar golpes de estado porque non respecta a liberdade do seu próximo e as súas ideas sempre as acaban impoñendo pola forza. Escribín moitas veces nesta mesma sección convidando á concordia e ao acordo como tamén fixeron outros colegas máis sabios que eu. Teño as ideas moi claras de que deberiamos todos camiñar cara á un estado federal desde esta democracia que custou tanto conseguir, aínda que  algúns digan agora o contrario. 


Sempre defendín a Catalunya, especialmente fóra dela, que é onde hai que xogarse os cuartos... Os meus fillos e a miña neta falan catalán e queren vivir pacíficamente na terra na que naceron.


Cando traballei en Madrid, ou na Galicia na que nacín, chamáronme "catalán" con intención despectiva, e sentino co orgullo de quen quere algo e non necesita presumir diso. Agora, me din unionista e aínda non entendo o por que.


Como son moi parvo, quizais non o entenda nunca, talvez porque me falta sentido común para aprender a subirme ao carro do poder como fan outros colegas aos que o soberanismo gobernante en Catalunya encheulles os petos de subvencións millonarias. Creo que ninguén ten o dereito de pedirme que me separe dos meus paisanos galegos, que por varias xeracións foron a miña familia, nin tampouco que os andaluces, que son a liña familiar da miña esposa, sexan agora estranxeiros na terra na que me van a enterrar cando toque.


Non comparto esas ideas e estou disposto a defender unha España plural e unida ata o final.


Non lle teño medo a quen di que España lles rouba e lles dá pena. Están equivocados e por iso, nin hai que os multar nin tampouco encarcelálos, só destinálos a outras responsabilidades nas que non poidan desunirnos a todos. 


Os intransixentes teranme que vixiar como no 23 F, en lugar de con un garda civil, cun mosso con pistola á beira para que me cale. Xa lles anticipo que obterá de min a mesma actitude que a que logrou o seu colega armado. Así que queda todo dito e escrito.


Expliqueime ben, señoras e señores, que queren armar o que semella un golpe de estado exprés pola porta de atrás?



Artigo publicado previamente en Catalunyapress

Sen comentarios

Escribe o teu comentario




He leído y acepto la política de privacidad

No está permitido verter comentarios contrarios a la ley o injuriantes. Nos reservamos el derecho a eliminar los comentarios que consideremos fuera de tema.

Máis opinión
Opinadores

Galiciapress
Praza da Quintana, 3; 15704 Santiago de Compostela
Tlf (34)678803735

redaccion@galiciapress.es o direccion@galiciapress.es
RESERVADOS TODOS OS DEREITOS. EDITADO POR POMBA PRESS,S.L.
Aviso legal - Política de Cookies - Política de Privacidade - Configuración de cookies - Consello editorial - Publicidade
Powered by Bigpress
CLABE