Hoxe tamén é outro día histórico para os que consideramos que os anuncios do tipo "home corentón para mulleres viciosas" ou "200 de peito, recíbote en tanga" son a última vergoña do xornalismo publicado que sobrevive nunha profesión que se considera de carácter social.
Esta mesma mañá, ao tomar o segundo café -que din agora que é bo pero que me sobe a tensión a 16/7- leo na portada do diario do Grupo Prisa:
"EL PAÍS deixa de publicar anuncios de contactos. Os chamados anuncios de relax non se publican en ningunha das edicións do diario desde o pasado 15 de xullo. Esta decisión do xornal está motivada por un fondo debate interno, no que tiveron un gran peso as opinións dos nosos lectores, quen a través das Cartas ao director, a figura do Defensor do Lector e os comentarios en noticias e redes sociais, transmitiron repetidamente o seu rexeitamento a este tipo de anuncios"
Fin dunha cita necesaria para comprender a inmensa satisfacción que me produce unha noticia longamente agardada.
Porque, aínda que sexa certo que a Lei Xeral de Publicidade considerase fóra da legalidade todo anuncio que "atente contra a dignidade da persoa ou vulnere os valores e dereitos recoñecidos na Constitución" e sexa certo tamén que o ex Presidente Rodríguez Zapatero afirmase no debate sobre o Estado da Nación de xullo do 2010 que "mentres sigan existindo anuncios de contactos, estarase a contribuír á normalización desta actividade"; esas degradantes chamadas ao sexo fácil pero pago, non desapareceron aínda en varios xornais españois.
Non serei eu o que a día de hoxe sinale o nome dos que sobreviven nun mercado que chegou a manexar ao ano a moi lucrativa cifra de máis 50 millóns de euros actuais, porque me parece máis ético dicirlle á miña competencia que cada un arranxe a súa casa e que Deus estea na de todos.
Vamos, que me alegro de que El País, en pleno 2017, atope o camiño que lle corresponde por audiencia e prestixio e que espero, pero non desespero, que ese paso adiante dos de PRISA estimule os que aínda quedan metidos no lodo do negocio dos contactos para que reflexionen e saian del canto antes.
O xornalismo vive dos sentimentos dos seu lectores pero, sobre todo, do respecto á súa liberdade persoal. O negocio montado ao redor da dignidade sexual dos seres humanos é execrable e afecta, por igual, a todos os sexos. Acabemos con ese tipo de escravitude e recuperemos a nosa honorabilidade de notarios independentes da actualidade.
Para min e para centos de colegas é aínda un orgullo dicir aquilo de: "Eu son xornalista", pero os que xestionan os medios poden dicir o mesmo?
Escribe o teu comentario