Mentres me chega a noticia do triste final de Miguel Blesa -o que foi todo poderoso capo de Caja Madrid en circunstancias moi tráxicas- entro, unha vez máis, no vergoñoso tema das medidas cautelares que nos aconsella, coma sempre e con paternal celo, o Fondo Monetario Internacional para liberar os ricos da crise.

Esta vez tocounos a quenda aos pensionistas españois, uns individuos manirotos que se pasaron corenta anos da súa vida laboral cotizando á Seguridade Social e que agora queren acabar con este desgraciado organismo a base de subir os cobros mensuais un 0,5 % ao ano.

O malgasto é tan notable que nos merecemos, ademais de pagar as facturas escolares dos nosos netos ou as dos nosos anciáns pais -que xa pasan dos 80 anos con "demasiada frecuencia"- e mesmo soster economicamente algúns dos nosos fillos, que nos metan no cárcere por malversadores públicos.

Somos insaciables e ademais, uns tipos insensibles coas xeracións vindeiras que, por certo, nunca cobrarán unha pensión aínda que lles obriguen a cotizar coma a nós e tamén lles pidan que dos seus soldos de merda extraian unha cantidade para pagar unha mutua privada, polo si ou polo non, o que avisa non é traidor.

Está claro para o FMI que nunca debemos xubilarnos aos 65 anos e, por tanto, que a nosa obrigación era a de seguir traballando ata os 75 xuños. E se ninguén nos ofrecía un curro decente, haberiamos de aguantar o tipo nunha esquina coa man estendida sen o subsidio mensual ata chegar a esa máxica idade.

E aínda mellor, superar os nosos complexos de esquerdistas trasnoitados e recoñecer publicamente que en tempos de Cicerón se vivía mellor, porque o Sistema non padecía os vaivéns que agora sofre a humanidade. A de entón si que era unha sociedade civilizada, onde florecían a Filosofía e o amor libre. Un hábitat imperial onde miles de escravos só vivían para os seus amos, quen xenerosamente, mesmo... lles daban para comer.

Christine Lagarde, Directora Xerente do Fondo Monetario Internacional, coas súas últimas receitas para os xubilados españois, deu un paso xigantesco para parecerse á todopoderosa Agripina, a insaciable nai do Emperador Nerón, ao que a historia nunca lle chegou a facer a xustiza que gañou en vida.

E dese parecido un espérase -como choiva de Maio- novas receitas contra a crise, que estou seguro de que reconducirán cara a unha vía morta os insaciables costumes dos que nos xubilamos tendo sesenta e cinco tacos e lle seguimos dando ao gasto público con malévola intención. Que desvergoña!

E é que non hai como ser pobre para que o FMI se preocupe do teu benestar.