A semana decisiva

Parece ser que desta vez si que toca anunciar a data e a pregunta que Carles Puigdemont quere facerlle ao electorado catalán para dirixilo con billete de ida e non retorno á prometida Ítaca. Será unha decisión unilateral ou ao final o President encartará as velas e pactará algo que se pareza a un acordo in extremis? Sinceramente, ninguén o cre probable. Todos saben o suficiente de todos e ata como a van a lear no choque final.

A reunión da mesa para o Pacto non parece que nos chegue a dar, tampouco, titulares escandalosos o martes. E a presenza da Vicepresidenta Soraya será, unha máis, das xa "recorrentes" chamadas á orde do Goberno de Rajoy, que tan escasos resultados produciron entre os independentistas e que aos empresarios cataláns lles molesta xa escoitar, porque non saben onde meterse, atrapados entre dous lumes e con poucas ganas de mollarse o traseiro. Son fillos do BOE e dos pactos aos que lles afixo Pujol, e hoxe senten orfos dun paraugas institucional que lles dea abrigo e póñalles as cousas fáciles.

Se todo transcorre segundo o previsto, os Grandes Tribunais terán traballo arreo, pero tamén os pobres funcionarios e sobre todo... os Mossos, quen, de súpeto, se converteron na forza de choque do Estado. Ao Congreso dos Deputados só se lle reserva o papel de garante da Constitución. O bloque político que sustenta a Carta Magna farase notar con eficacia e rotundidade, aínda que "con matices", e así, a historia dea un paso atrás e regresará a 1978, que é o seu punto de partida contemporáneo.

Logo virán as propostas de arranxo e ao final un apaño, que non poderá evitar danos colaterais e unha sensación de hastío entre os que vivimos en Catalunya, que non se nos vai a curar en décadas. 

Hai que ver que malos políticos temos!

Artigo publicado previamente en Catalunyapress.