Paga 40 euros ao día para saír da casa porque os seus veciños non queren ascensor

"Isto non é vida". A Belén, de 48 anos e veciña de Santiago, cada día que sae de casa suponlle 40 euros: os que lle paga a unha compañía de ambulancias que, coa axuda dunha 'cadeira oruga', a baixa ata o portal do seu edificio debido aos seus problemas de mobilidade.

Así pois, ao custo da súa terapia para loitar contra o avance da esclerose múltiple, á que acode de luns a venres na clínica Foltra, Belén ten que sumar uns 800 euros mensuais unicamente para salvar as escaleiras do seu inmoble.

"A inmensa maioría" da comunidade oponse a instalar un ascensor debido a que "case todos os pisos están alugados a estudantes" e son só tres propietarios, incluída ela (que vive coa súa nai), os que residen no edificio.

"Os donos non teñen ningún interese no edificio porque non viven aquí, pero eu non estou a pedir luxos", recalca, doída coa súa "insensibilidade e egoísmo", tras recorrer á Xunta, ao Concello de Santiago e á Valedora do Pobo.

QUE DI A LEI?

A resposta está na lei, que obriga a instalar o ascensor aínda que non exista acordo da comunidade no caso de que o requira unha persoa maior de 70 anos ou cunha discapacidade. Iso si, sempre que o importe "non exceda de 12 mensualidades ordinarias de gastos comúns".

No caso do seu edificio, o custo, entre o elevador e a obra, rolda os 100.000 euros, o que supoñería a cada un dos 18 propietarios desembolsar uns 5.500 euros que non parecen dispostos a investir a pesar de que --argumenta Belén-- "mesmo revaloriza" os pisos.

"PÓDELLE PASAR A CALQUERA"

Mentres agarda que o tratamento que acaba de comezar lle supoña algunha mellora e poida, "aínda que sexa lentamente", subir e baixar as escaleiras desde o terceiro piso no que habita, Belén pide aos seus veciños e ás administracións que se poñan no seu lugar.

"Pódelle pasar a calquera", sinala, e compara a súa situación coa de "vivir nun cárcere". É por iso que, en metade da entrevista, deixa unha recomendación: "Que ninguén compre un piso sen ascensor".

FAI FALTA AXUDA

En paralelo, as súas solicitudes céntranse en cambiar a lei para obrigar aos propietarios para repartirse o custo da obra, iso si, matiza, tendo en conta as súas posibilidades económicas.

Ademais, tras 10 anos "pelexando" polo ascensor, reclama algún tipo de axuda económica. E é que a nómina que percibe esta profesora de inglés de baixa "desaparece" entre pagar a súa terapia e aos operarios que, en apenas 15 minutos, sácana e métena na casa.

Outro servizo que bota en falta é un número ao que chamar para que a levanten en caso de caída, pois a súa nai, de case 73 anos, "xa non pode" facelo desde fai "dous ou tres anos". En Santiago non existe, a diferenza do que ocorre noutras cidades, segundo relata.